20080131

Labels:

20080129

Ο ΜΑΡΙΟΣ

[ αστραφτει
το μεσα νησι

κι ] ενας χτυπος
αντι για πρωι
σαν νερο μας σκεπαζει


ειμαστε πτωσεις,

κρυες σκοπιες

μια μερα θα γεφυρωσουμε τα στηθη μας και
θα βρει καθενας την καρδια του

Labels: ,

20080128

Το μειγμα

νομιζα, αφησες αναμμενη την βροχη
για να κοιταξω
κι αφησα στο νερο τις εκπομπες
για να μουλιασουν


οσο αρρωσταινουμε
μεθυσμενοι
και καθολου ανθρωποι
το μειγμα μας ληγει
μες στο ντουλαπι

τι σε διδαξα για να μαθω τοσο φοβο...

Labels: ,

n.ποστ στο aunderscorelive.blogspot.com

















πως όποιος χορεύει πεθαίνει

τώρα πλένω τα μάτια μου
μεγαλώνοντας θα χτίσω κάτι μεγάλο κ στέρεο σαν ένα τατουάζ στο στήθος, πουλιά. έγινε αυτός ο άνθρωπος ο ένας σταθερός με τη γλώσσα ακόμα υγρή, φτάνει να διασχίσει όλο το πρόσωπο πρι στεγνώσει κ έχει μεγάλο στόμα κ ελαστικό ένα τατουάζ στο αριστερό στήθος
σηκώνει τα μανίκια σε ένα μεγάλο ακίνητο χέρι με κοιτάει κ με χορεύει μου κάνει δώρο ένα νέο γκόμενο κ γυμνασμένο τον κρατάει απ ταρχίδια κ τους ώμους κ τον πετάει απάνω μου η κοιλιά του μου δείχνει είναι γραμμές κ σχήματα ένα παιδί είναι δικό του τόσο νεκρό όσο όταν κάπως μπήκε μέσα μου κ έμεινε εκεί κάμποσο

κάνουμε κάτι που το στόμα μένει νακουμπάει κλειστό για το νεκρό σωτήρη
πως όποιος χορεύει πεθαίνει
ο σωτήρης μου νεκρός

20080127

-38

ΠΛΑΓΚΤΟΝ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΠΟΔΙΑ
ΕΧΩ ΛΑΙΜΟΥΣ

ΤΩΡΑ ΘΑ ΚΛΑΨΩ ΟΛΟ ΤΟ ΛΙΠΟΣ ΜΟΥ

ΚΑΙ ΚΟΛΛΑ ΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΟΙΧΟ


ΔΕΝ ΒΡΗΚΑ ΤΟ ΦΡΕΝΟ, ΞΥΠΟΛΗΤΟΣ

ΣΤΗΝ ΑΠΟΘΗΚΗ ΣΟΥ ΔΟΥΛΕΥΑ
ΝΥΧΤΟΦΥΛΑΚΑΣ ΜΑ

Labels: ,

20080126

Η συμπονια του φοβου

Δεν ηξερα πoιο φως να βαλω. Το ενα μαστιγωνε το αλλο, στην οροφη.

Οταν δυσκολευομαι να κοιμηθω, θυμαμαι ολους εκεινους τους θορυβους που μου στερουσαν τον υπνο οταν ημουν παιδι. Ο σωληνας του καλοριφερ, η βρυση της κουζινας... μεχρι και το σαλιο που επρεπε να καταπιω. Χωνομουν κατω απο το παπλωμα και με νανουριζα με μουρμουρητα ή με διαλογους. Μια-δυο φορες χρειαστηκε να ερθει η μαμα να με απεγκλωβισει απο την μεγαλη αφρατη μπαλα μεσα στην οποια ειχα αποκοιμηθει.




















ενα παιδι, οταν ξυπνω
στην πορτα στεκεται γυμνο
και με κοιτα μ' ολο το σωμα





Labels:

20080125

λιωμενο νερο

αραγε ποιο μελλον θα αναλυεις

οταν θα μαγειρευω αφρους
απο τα τελειωμενα πελαγα;

Labels: ,

[prt sc]



Labels:

feel free to feel [free]














Labels:

20080123

kickin' spinnin'

Labels: ,

20080122

what is the kitchen chair doing by the desk chair?



i was missing
and i'm missing again

that street sign with the fence that's not a fence but a railroad...
i love it

what is the kitchen chair doing by the desk?

we've put it there
for you to sit
i've kept it there
for you to sit

and now there's only one kitchen chair in the kitchen
and now there's a lonely chair somewhere in the house
in the lonely kitchen, with a towel left on it
a yellow towel, an overused one
and maybe i should move that chair too
and leave no chairs in the kitchen
and bring the table
and the spoons
and the two forks that i have left
that i'll be left with

or leave everything just the way it is
or turn it back the way it was
or leave this house and run away
or take it with me
or burn it down
or use the forks to shut my eyes
and then burn down
the house the house
or burn the forks
and shut the doors -

Labels:

20080121

DANKO

Unset time. Unset place.
Not necessarily a spot in history.
The darkest time of humanity.
The darkest season of earth.
Nothing grows. Nothing evolves.
Darkness covers almost all land.
Unknown if there are any plants or animals
Cause they cannot be seen.
And right in the middle of dark
a small place where humans live
or something that reminds of living.
They live in fear, dream of fear they give birth to fear.
No hope in their aching hearts.
No smile on their broken faces.
And this goes on and on for years and years and years…
And as they fear more and they lose hope
the dark comes closer and closer.
They never touch it, never enter it.
Until they day that Danko is born.
His parents do not differ from other members
of the tribe, oh but Danko does.
He Hopes. And Fears. But still Hopes.
And he grows up.And the little boy becomes a man.
And he gets sick of fear.
He gets bored of not exploring.
Not the dark but his heart. His Burning Heart.
And day after day frightened people
listen to a man called Danko forcing them to move.
Everyone thinks it’s madness.
But Danko is very serious.
He never seems to fear, never seems to regret.
And some day more and more live off his hope.
And begin to move.
They take sticks on fire and they have Danko ahead.
Everyone is moving now. Moving into the dark.
Danko is always ahead, shouting to go on.
And now the dark gets deeper.
It’s aching to move now. Feet heavy.
Hearts beating fast. But not Danko’s.
Sometimes he turns back to them and they see his face,
listen to his words.
Probably they fear Danko more than they fear dark.
And they go on and on.
Light spreads in the heart of black fog.
But dark now plays its dirtiest tricks
and hearts begin to freeze.
And more and more are screaming to go back.
Things get out of control.
No order in the moving tribe now.
They start to blame him.
But Danko will not step back, even now…
He rips off his own heart from his wonderful chest.
Bleeding he holds it up and everyone sees
the most hopeful light they had ever seen.
Danko’s Burning Heart gives them hope.
And they go on really fast. No one screams now.
Danko is bleeding. The world starts to fade away.
He looks to his heart and still feels close to it.
His pace is steady. His heart is burning, leading the way.
And after a while Dark begins to scatter and dawn comes
A bright reddish Dawn, the first one in centuries.
Everyone is cheering now. Everyone hopes.
And they are so happy they cannot see
A young man’s dead body lying among them
Beside a Heart that’s still burning its last sparkles….

Labels:

Βιολετα

...ξεκινουσα απο μεσα μου. Σημασια ειχε να με πιστεψω εγω. Να βρεθω εκει οπου ηθελα. Να ακουσω εκεινο που ηθελα να ακουσω. Να ζησω μια γευση απο οσα μου στερουσε η αγνοια και η ηλικια μου. Και τοτε ομως... δεν μιλουσα ευκολα για τα ψεματα μου. Δεν τα ελεγα ευκολα. Ειχα κανα δυο αληθειες, σχεδον απιστευτες και ξεφουρνιζα εκεινες. Ηθελα να δυσπιστουν γυρω μου. Και τα ψεματα μου δεν ηταν μυθικα. Τα χρησιμοποιουσα περισσοτερο σαν διαδρομο γυμναστικης, για να νιωθω πως πηγαινω καπου, να νιωθω την σωματικη κουραση της διαδρομης αποφευγοντας την ιδια τη διαδρομη. Μα σαν αρχισαν γυρω μου να μαζευονται ψευτες...τι ναυτια! Δεν υπαρχει τιποτα πιο ενοχλητικο απο εναν ανθρωπο που προσπαθει να σε πεισει. Το οχημα στο οποιο κινειται μια αρνηση, μια καθολου ενδιαφερουσα ιστορια, πρεπει να ειναι αληθινο. Πραγματικο. Παρολα αυτα, ακουγα με ενδιαφερον μεσα στην ανακατωσουρα, τα ψεματα των αλλων. Οχι τοσο τα ιδια τα ψεματα, οσο τις μικρες λεξεις. Εκεινες τις μικρες λεξεις που απο μονες τους χωνονταν αναμεσα στις επιλεγμενες και με εκαναν να χαμογελω. Εμοιαζαν οι ψευτες με ογκωδη τερατα που προσπαθουσαν να σπρωξουν ενα σπιρτοκουτο και δεν τα καταφερναν. Κι αλλες φορες, με μυρμηγκια που τραβουσαν με ολη τους τη δυναμη, ενα τεραστιο φορτηγο χωρις φορτιο. Και στις δυο περιπτωσεις, το ψεμα δεν ηταν πολυ πιο κοσμικο απο ενα ενδιαφερον, ισως, κουτσομπολιο, εναν αστικο μυθο, αμπαλαρισμενα ολα, με τον φιογκο "μιας ξαδερφης", "ενος γνωστου", "μα ημουν μπροστα"... Κι εγω, παρατηρητης γεματος απο την αλαζονια της κατανοησης, της ωριμοτητας και των πεντεξι βιβλιων που ειχα διαβασει, νομιζα πως ειχα διαχωρισει τους ψευτες, σε ψευτες και υποκριτες. Με τους ψευτες δεν μπορουσα να επικοινωνησω. Φοβομουν πως θα εκανα μια ερωτηση που θα τους εφερνε σε δυσκολη θεση [ "τι κανει εκεινος ο φιλος σου;" ή "πώς περασες στην Γερμανια;" ή "μα θα μας φερεις ποτε εκεινο το οπλο του πατερα σου;" ] αν δε θυμοντουσαν καν τι ειχαν πει, αν αναγκαζονταν να πουν κι αλλα, βαρετα, πειστικα ψεματα. Με τους υποκριτες απο την αλλη, τα πηγαινα μια χαρα. Επειδη δεν προσπαθουσαν να πεισουν. Μου φαινονταν πιο θεατρικοι. Περνουσα υπεροχα μαζι τους οταν το επαιζαν φιλοι, γιατι τη στιγμη που το επαιζαν, ηταν. Μετα... ενας θεος ηξερε τι ελεγαν για 'μενα! Αλλα απο εμας εξαρταται, παντα, τι θα πουν οι αλλοι. Κι εγω εδινα τροφη στους υποκριτες. Γινομουν ο καλυτερος φιλος τους και τους χρησιμοποιουσα, αλλοτε για να ικανοποιησω τη μανια μου, την κτηνωδη ορεξη μου για παρατηρηση κι αλλοτε επειδη ειχαν μηχανακι. [ Και επειδη οι υποκριτες δεν πιστευαν τιποτα απο οσα τους ελεγα, μπορουσα να ειμαι απολυτως ειλικρινης.]

Ενα κοριτσι μονο με σαγηνεψε, μια φορα. Με εκανε να ασχοληθω. Γιατι δεν ανήκε ουτε στους μεν ουτε στους δε. Ειχε κολλησει. Ειχε κανει τον διαδρομο γυμναστικης, μοναδικη οδο. Ειχε βιδωσει τα ποδια και το κεφαλι της στο αορατο οχημα. Φοβηθηκα. Την πηρα σε μια γωνια και την αγκαλιασα. Εκλαιγε με λυγμους για κατι που δεν ειχε συμβει. Δεν εκλαιγε επειδη κανεις δεν την ειχε πιστεψει. Κι εγω ηξερα πως επρεπε να την πιστεψω γιατι καπου στα μισα, μεσα της, ειχε πεισει τον εαυτο της. Ειχε κολλησει. Ειχε κολλησει. Και την παρακαλεσα:
"Ειναι κριμα να κλαις για κατι που τοσο υπεροχα θα σε κανει να κλαψεις σε λιγα χρονια, σε λιγα λεπτα ή και ποτέ. Ζουμε εντονα μοναχα αυτα που δε λεγονται και καθολου οσα ανακοινωνονται." Και το κοριτσι σταματησε να λεει ψεματα. Σε εμενα. Σταματησε να μου μιλαει. Ενιωσα τοσο ψευτης... Σταματησαν να με ενδιαφερουν, ολων των ειδων οι ψευτες.

Ισως τοτε να πηρα, ακουσια, την αποφαση να μην πω ξανα ψεματα. Να διασταυρωνω μεσα μου, πολλες φορες, καθε αληθεια μου, πριν την ξεστομισω. Να λεω
"δεν ξερω" οταν δεν ξερω. Να επαληθευω τον εαυτο μου πριν θυμωσω, πριν παρακαλεσω, πριν απολογηθω, πριν απαιτησω. Συχνα τα καταφερνω. Μα ερχομαι πιο συχνα στη δυσκολη θεση, σε εκεινη τη θεση που καθεται μονη της η αληθεια, απεναντι σε τοσες αλλες καρεκλες. Καποιες εχουν πανω τους σακακια - ειναι κρατημενες, ομως αδειες ολες. Και καθομαι σαν μεσα σε ονειρο -η καρεκλα μου καρφωμενη στο πατωμα κι εγω νιωθω τον ιλιγγο του τελεφερικ. Η καρεκλα κολλημενη στο πατωμα αντιμετωπη με τις πιασμενες θεσεις κι εγω περιμενω να αρχισει η παρασταση διχως να εχω ιδεα πού θα πεσει το φως οταν θα ερθει εκεινη η στιγμη. Σ'εμενα... ή στα σακακια. Τοτε ξυπναει το ψεμα παλι. Οι πλατες γινονται ανθρωπινες πλατες, τα πανωφορια στηριζονται σε αληθινους ωμους, φορουν παπουτσια τα ξυλινα ποδια - βηχουμε ολοι και χειροκροτουμε. Αναβει ο προβολεας και δεν βλεπω πια τιποτα.

<<Ειχαμε εναν σκυλο, καποτε... Τον Μπογκι. Τον ονομασαμε ετσι επειδη επεμενα εγω πως με μια καπαρντινα θα ηταν ιδιος ο Μπογκαρτ...>>

Labels:

20080120

- Tι εισαι;
- Ενα πιατο μισοφαγωμενη κιμαδοπιτα πανω στα αποκηρυγμενα.

Labels:

20080119

hi5 -> inbox

Geia sou re paixth!
Sto hi5 eimai apo sponta. Den polykserw ti paizei. Tha xe xabale omws na gnwrisw kana palikari,na maste filarakia, na leme gia kamia gkomena, na blepoume k kamia tsonta parea(k exw k kati tsodes me gamw ta mounia!!), na trabame k th malakia mas an mas aresei to theama k st arxidia mas ola. Na mhn yparxoun ntropes.. Eisai mesa?

Kane me add na ta poume analytika k sto msn:

[...]@hotmail.com

Milame k blepoume! (An den exeis msn rikse kinhto na se parw na ta poume)

panw ap ola magka kalh diathesh na yparxei k xabales!

Labels:

το ατυχημα του φιλιου

ρεουν οι ευθειες μες στα φιδια

μ' αγαπησες

κι ορφανεψα

Labels: ,

zooboop

Labels:

20080118

το γνωστο νερο

επιασε την σκουπα του, παλι, το παραδοξο και μου θυμησε εσενα. οπως σε θυμουνται οι γυναικες στο αναψυκτηριο της παιδικης xαρας. κοντουλη, ακομη και για την ηλικια σου, ακομη και για το τηλεκατευθυνομενο κλειδι που εκρυβες μεσα στο παντελονι σου. φυτεψαν σπαραγμους, φυτρωσαν αγορια. πλάι τους καναμε τσουληθρα. αργοτερα πηδουσες απο το τραμπολινο και επεφτες με την κοιλια στο νερο. σε καθε βουτια, περνουσε ενας xρονος.

Labels: ,

The Key

Labels:

20080117

ινα μην

Quand tu descendras du ciel...

Κατω απο το αγαλμα του Αγιου Φραγκισκου στις κοπανες. Διαβαζα ξανα και ξανα την επιγραφη. Και ποτε δεν την αποστηθισα. Μεσα τραγουδουσαν οι Νορβηγεζες: Santa Lucia [με φιλανθρωπικο σκοπο]. Τρυπωσα σαν ποντικι απο την μισοκλειστη, ξυλινη πυλη και ανεβηκα στο καμπαναριο. Φαινοταν η μικρη χουρμαδια στο τερμα του δρομου που οδηγουσε στο Μοντε Σμιθ. Και ο μυλος διπλα στα τειχη της παλιας πολης. Το Αβαειο. Κι οι μιναρεδες. Μυριζε νωπη σκουρια. Και περιστερια. Ηθελα τοσο να σπρωξω με τα χερια μου μια καμπανα... [Μας κυνηγουσαν οι καλογριες, στο δημοτικο, οταν τραβουσαμε το σκοινι χωρις λογο. Υστερα το περασαν στα κλαδια του γιασεμιου που σκαρφαλωνε στον τοιχο της εκκλησιας και δεν το φταναμε.]

Labels:

20080116

ελαφρυτερο τωρα;

20080113

POSTυπερπαραγωγη [πηρα απο μονος μου την σκυταλη γιατι ξυπνησα νωρις και βαριομουν]

My Life: The Soundtrack [o cookie μου εδωσε την ιδεα]

opening credits:
BEETHOVEN - EGMONT OUVERTURE op.84
waking up: PETER, BJORN & JOHN - YOUNG FOLKS
average day: JONI MITCHELL - CALIFORNIA
first date: THE RONETTES - BE MY BABY
falling in love: MADONNA - NOTHING FAILS
love scene: SIGUR ROS -( ) 3. SAMSKEYTI
fight scene: MIKE OLDFIELD - THE INNER CHILD
breaking up: TORI AMOS - THE POWER OF ORANGE KNICKERS
getting back together: AMY ADAMS - THAT'S HOW YOU KNOW
secret love: RADIOHEAD - IDIOTEQUE
life's ok: L'AURA - I'M SO FUCKED UP I CAN BARELY WALK
mental breakdown: BJORK - ALL IS FULL OF LOVE
driving: DAVID BOWIE - WILD IS THE WIND
learning a lesson: PJ HARVEY,THOM YORKE - THIS MESS WE'RE IN
deep thought: ALANIS MORISSETTE - A MAN
flashback: SUFJAN STEVENS - ROMULUS
partying: UNION OF KNIVES - EVIL HAS NEVER
happy dance: SPICE GIRLS - SPICE UP YOUR LIFE
regreting: SIA - BREATHE ME
long night alone: NINA SIMONE - WILD IS THE WIND
death scene: BETH GIBBONS - MYSTERIES
closing credits: SIGUR ROS - ( ) 3. SAMSKEYTI

*φυσικα σε δεκα λεπτα θα θελω να αντικαταστησω τα μισα
*στο μυαλο μου αναποφευκτα δημιουργηθηκε ολοκληρο σεναριο. χμ...
*τελικα στο youtube βρισκεις τα παντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. απιστευτο
*κολλησα λιγο στα Secret Love και Happy Dance. Τα υπολοιπα μου ηρθαν ντουγρου.

Labels: ,

απομακρυνση



θαλασσα με μικροκυματα

θυμαμαι, στα διαλειμματα πώς σ'αγαπουσα



Labels:

20080112

Photobucket

Labels:

20080111

bulletin [για να μη χαθει...δεν γραφεις και συχνα για 'μενα!]

Jan 10, 2008 8:01 PM
Subject: January 07-Still love you even more
Body: Can't think of a specific song,everything reminds me of you
Can't think of a specific clip,everything can relate to you
Can't think of a specific tale,you're all of'em
So i can't post anything more,that could show more of what you've shown
Except maybe for the fact that i'm posting this
Showing i'm here
Showing i'm more
Showing me to you

Labels:

20080110

6

20080109

LONE

Labels: ,

forgo 10

Labels:

20080108

παυλα-μενος-

για 'μενα δουλευεις. σπασε. σπασε. αλλα δεν εισαι εσυ. ή δεν ξερουμε κατι. σωπαινουμε. κραταμε συντροφια στην ηρεμια. ακουν τι θα πω πριν μιλησω οι ντοπιοι. κι ας μη μιλησω. δεν θα μιλησω. οι εφιαλτες.

κοιμαμαι γυμνος κατω απ' το παπλωμα κι ιδρωνω. με καιει ολο αυτο. πεταγομαι καιω. ειμαι βρεγμενος και καιω. και καιω και.

κοιμαμαι ντυμενος καλα κατω απ'το παπλωμα και καιω.

με παιρνει ο υπνος πανω στο παπλωμα και δεν ξερω αν καιω. δεν ξυπνω ποτε. δεν θυμαμαι τι φοραω. δεν ξερω. δεν σκεφτομαι. δεν αναρωτιεμαι. δεν μπορω να αναρωτηθω.

ειμαι εγω ολο αυτο.

αντεχω κι αλλο. μα χορτασα.

Labels:

20080105

20080104

ναι συγγνωμη

η εξοχοτητα τετοιων πονων δεν ειναι δοκιμασμενη. αλλα εσυ εισαι ενα

κουτι γεματο κατανοηση, δεν εισαι; κι αρκει να ακουσεις για να

μαθεις. να ξερεις. αρκει να μιλω για ολα. για ολα μιλω λοιπον. δεν

ειναι αφετηρια η ειλικρινεια, δεν ειναι τερμα η εμπιστοσυνη. ο

ανυστεροβουλος θανατος καθε σιωπης ειναι αγαπη. για σημερα

τουλαχιστον. ποια μεγαλυτερη επιλογη θα μπορουσα να κανω...να ειχα

κανει; ειμαι μεσα μου σχεδον. και τα καταφερνω. αναβοσβηνει ενα

τυχαιο φως. ανοιγοκλεινουν αγνωστα ματια. τρεμοπαιζουν ολα. τρεμω

μα παιζω. και το βουλωνω. τωρα το βουλωνω. κανουμε ο,τι θελουμε. αν

υπηρχαν στο συμπαν, θα ηταν λεκανες, τα λαθη. το βουλωνω.

Labels:

χορτα απ'τα μαρμαρα
-
ειμαστε η δαγκανα της μηχανης αυτης

σε κατακορυφο τοπο

Labels: ,

ετημαγη

κοπος, οσο εσυ, ισχνος
κι ας ανοιγουν τα ματια μου
πότε ταυτοχρονα...πότε

σαν να περιμενα
επειδη περιμενα. ξερει ενας γιος
τι νιωθει ο ενας και τι μαζι

μια ηχω να γυμνασει τον κοσμο

Labels: