μια ευθεια απο 'δω / δυο
Μενεις κοντα. Σε ενα στενο μια ευθεια απο εδω. Την πρωτη φορα εκανα ολοκληρο γυρο γιατι μπερδευτηκα και νομιζα πως εμενες απο την αλλη μερια των γραμμων κι εσυ μενεις απο την αλλη μερια οχι των γραμμων αλλα απλως μενεις στην αλλη μερια ολων των γραμμων της ιστοριας του κοσμου.
Κι ακουω τυμπανα στα τελευταια μετρα οταν ερχομαι κι ακουω τυμπανα στα πρωτα μετρα οταν φευγω. Τα ακουω μεχρι εκει που ο δρομος σχεδον στριβει ελαχιστα ισα για να σταματησει να φαινεται το παραθυρο σου και οταν δεν φαινεται το παραθυρο σου σταματουν τα τυμπανα και ξεκιναει η δροσια.
Αυτη η μυρωδια σαν χωριο. Σαν αλογα. Μεχρι να περασω απεναντι ολα τα αυτοκινητα μοιαζουν με αλογα. Μεχρι να περασω απεναντι σκεφτομαι πολλα απο αυτα που μου λες καθε φορα που μου θυμιζουν πραγματα που δεν εχουν καμια σχεση με εσενα γιατι ο,τι εχει να κανει με εσενα μου θυμιζει κατι αλλο απο ολη τη ζωη μου. Μα τιποτα αλλο στη ζωη μου που δεν εισαι εσυ δεν θυμιζει εσενα.
Το απεναντι ειναι ατελειωτο. Μεσα σε αυτο ειναι το σπιτι μου. Μακαρι μια μερα να μην το εβρισκα. Να εξαφανιζαν την πολυκατοικια ή εστω να αφαιρουσαν απο αυτην σαν συρταρι το διαμερισμα μου. Τοτε ισως (κι ισως αν ημουν και λιγο αρρωστος αλλα οχι κατι κολλητικο) θα με δεχοσουν να μεινω ενα βραδυ.
Στο δικο σου μικρο απεναντι.
Γιατι πηδιομαστε και ειναι σαν αγκαλια.
Γιατι το μπανιο σου εχει το πιο κρυο πατωμα που πατησα ποτε.
Για την μυρωδια που βγαινει οταν ανοιγεις την πορτα πριν καν φτασω στον πεμπτο και περιμενεις να φανω κι εγω αργω επιτηδες αλλα κανω θορυβο με τα ποδια μου σαν να ανεβαινω και καθε φορα φωναζεις οτι θα κλεισεις και δεν θα μου ανοιγεις μετα και καθε φορα ειμαι σιγουρος οτι το εννοεις κι ανεβαινω τα σκαλια δυο-δυο τρεχοντας
Γιατι ταιριαζουμε σαν τα αυγα-ματια με το πιπερι τα βραστα αυγα με το αλατι την ομελετα με το κετσαπ
[γιολκ ειναι ο κροκος στα αγγλικα. ποτέ δεν το θυμαμαι οταν πρεπει.]
Δεν σε ονειρευομαι ποτε. Αλλα οποτε ονειρευομαι το πετρινο εκεινο βουνο με εκεινο το αγριο πλασμα που με κυνηγα στο σκοταδι και εγω ημουν εκει για να βοηθησω να μετακινησουν το σκουριασμενο πλοιο ή να σπρωξουν πιο πισω τη θαλασσα και καπου εδω ηταν κι ενας διασημος τραγουδιστης που στεκομασταν σε λεπτους ξυλινους πασαλους και φυσουσε με εναν τροπο πολυ εξωτικο, ξυπναω και νιωθω σαν να σε εχω δει.
Ενω οταν ονειρευομαι αυγα, που ταιριαζουμε σαν αυγα με μπεηκον δεν σε σκεφτομαι οταν ξυπναω. Σκεφτομαι αν εφαγα αυγα. Αν εχω αυγα. Σκεφτομαι την μητερα μου που εχει χοληστερινη και μετα θυμαμαι εκεινη την ερευνα που νομιζω μου την ειχε δειξει ο Κυριακος που λεει οτι δεν εχει αποδειχτει επιστημονικα η σχεση αυγου-χοληστερινης.
Και μετα σκεφτομαι ποσα πραγματα συσχετιζουμε στο μυαλο μας που ειναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ αλλα ποτέ καποια άλλα που μπορει να εχουν σχεση μπορει και να ειναι εντελως ασχετα μεταξυ τους. Ασταματητα μας ξεγελαει μ' αυτον τον τροπο η ζωη.
Labels: παραλογο δασος
μια ευθεια απο 'δω / δυο
Μενεις κοντα. Σε ενα στενο μια ευθεια απο εδω. Την πρωτη φορα εκανα ολοκληρο γυρο γιατι μπερδευτηκα και νομιζα πως εμενες απο την αλλη μερια των γραμμων κι εσυ μενεις απο την αλλη μερια οχι των γραμμων αλλα απλως μενεις στην αλλη μερια ολων των γραμμων της ιστοριας του κοσμου.Κι ακουω τυμπανα στα τελευταια μετρα οταν ερχομαι κι ακουω τυμπανα στα πρωτα μετρα οταν φευγω. Τα ακουω μεχρι εκει που ο δρομος σχεδον στριβει ελαχιστα ισα για να σταματησει να φαινεται το παραθυρο σου και οταν δεν φαινεται το παραθυρο σου σταματουν τα τυμπανα και ξεκιναει η δροσια.
Αυτη η μυρωδια σαν χωριο. Σαν αλογα. Μεχρι να περασω απεναντι ολα τα αυτοκινητα μοιαζουν με αλογα. Μεχρι να περασω απεναντι σκεφτομαι πολλα απο αυτα που μου λες καθε φορα που μου θυμιζουν πραγματα που δεν εχουν καμια σχεση με εσενα γιατι ο,τι εχει να κανει με εσενα μου θυμιζει κατι αλλο απο ολη τη ζωη μου. Μα τιποτα αλλο στη ζωη μου που δεν εισαι εσυ δεν θυμιζει εσενα.
Το απεναντι ειναι ατελειωτο. Μεσα σε αυτο ειναι το σπιτι μου. Μακαρι μια μερα να μην το εβρισκα. Να εξαφανιζαν την πολυκατοικια ή εστω να αφαιρουσαν απο αυτην σαν συρταρι το διαμερισμα μου. Τοτε ισως (κι ισως αν ημουν και λιγο αρρωστος αλλα οχι κατι κολλητικο) θα με δεχοσουν να μεινω ενα βραδυ.
Στο δικο σου μικρο απεναντι.
Γιατι πηδιομαστε και ειναι σαν αγκαλια.
Γιατι το μπανιο σου εχει το πιο κρυο πατωμα που πατησα ποτε.
Για την μυρωδια που βγαινει οταν ανοιγεις την πορτα πριν καν φτασω στον πεμπτο και περιμενεις να φανω κι εγω αργω επιτηδες αλλα κανω θορυβο με τα ποδια μου σαν να ανεβαινω και καθε φορα φωναζεις οτι θα κλεισεις και δεν θα μου ανοιγεις μετα και καθε φορα ειμαι σιγουρος οτι το εννοεις κι ανεβαινω τα σκαλια δυο-δυο τρεχοντας
Γιατι ταιριαζουμε σαν τα αυγα-ματια με το πιπερι τα βραστα αυγα με το αλατι την ομελετα με το κετσαπ
[γιολκ ειναι ο κροκος στα αγγλικα. ποτέ δεν το θυμαμαι οταν πρεπει.]
Δεν σε ονειρευομαι ποτε. Αλλα οποτε ονειρευομαι το πετρινο εκεινο βουνο με εκεινο το αγριο πλασμα που με κυνηγα στο σκοταδι και εγω ημουν εκει για να βοηθησω να μετακινησουν το σκουριασμενο πλοιο ή να σπρωξουν πιο πισω τη θαλασσα και καπου εδω ηταν κι ενας διασημος τραγουδιστης που στεκομασταν σε λεπτους ξυλινους πασαλους και φυσουσε με εναν τροπο πολυ εξωτικο, ξυπναω και νιωθω σαν να σε εχω δει.Ενω οταν ονειρευομαι αυγα, που ταιριαζουμε σαν αυγα με μπεηκον δεν σε σκεφτομαι οταν ξυπναω. Σκεφτομαι αν εφαγα αυγα. Αν εχω αυγα. Σκεφτομαι την μητερα μου που εχει χοληστερινη και μετα θυμαμαι εκεινη την ερευνα που νομιζω μου την ειχε δειξει ο Κυριακος που λεει οτι δεν εχει αποδειχτει επιστημονικα η σχεση αυγου-χοληστερινης.
Και μετα σκεφτομαι ποσα πραγματα συσχετιζουμε στο μυαλο μας που ειναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ αλλα ποτέ καποια άλλα που μπορει να εχουν σχεση μπορει και να ειναι εντελως ασχετα μεταξυ τους. Ασταματητα μας ξεγελαει μ' αυτον τον τροπο η ζωη.
Labels: παραλογο δασος
