20080831

η τελευταια βουτια

ταλαιπωρει τους εφιαλτες του
τραγουδωντας καθε μερα το ιδιο τραγουδι
ολη μερα το ιδιο τραγουδι
μα το βραδυ πιο σιγα.

τα βραδια πεταει μια πλαστικη μπαλα στον τοιχο. ποτε δεν την πιανει. φοβαται. καθε βραδυ πεταει μια φορα την μπαλα στον τοιχο. μια φορα επεσε κατω ενα παχουλο βοτσαλο κι εσπασε σε κομματια. μερες το αφησε στο πατωμα. προσεχε που πατουσε. δεν ανοιγε το παραθυρο για να μην μετακινηθουν τα θρυψαλα. ο διαχειριστης χτυπουσε την πορτα. δεν του ανοιξε. για να μην κανει ρευμα. ο διαχειριστης αφησε τις αποδειξεις απ' εξω. το τηλεφωνο δεν χτυπουσε. το μαζεψε. ετοιμασε εναν κουβα με καυτο νερο και χλωρινη και λιγο αφρολουτρο απο καποιο δειγμα δωρο με καποιο περιοδικο του 2005. Απριλης ή Μαης του 2005. ή του 1985. ή του 2014 κι αρχισε να χυνει στο πατωμα το καυτο νερο. λιγο λιγο στην αρχη και μετα ολο μαζι. και δεν αδειαζε ο κουβας, δεν τελειωνε. δεν επεφτε απ' τα χερια του. θυμηθηκε το παρκο εκεινο, εξω απο το σχολειο, με τις πινακιδες. εκει θα μαθαινε μια μερα ποδηλατο. δεν εμαθε ποτε. εκει περπατησε μια μερα μεθυσμενος κι αγκαλιασε το πρασινο αγαλμα καποιου νεκρου πρωθυπουργου. βγηκανε φωτογραφια μαζι. κατι τουριστες. αναρωτηθηκε σε ποσες αραγε φωτογραφιες, ποιων ανθρωπων ειχε βγει τυχαια, στις παραλιες, στο δρομο, στα μπαρ. θυμηθηκε τον Αγγλο που του ειχε δειξει μια τετοια φωτογραφια:
-εσυ δεν εισαι αυτος εκει στο βαθος;
-ναι
-κοιτα να δεις...ημασταν στο ιδιο μερος πριν 3 μηνες μα γνωριστηκαμε λιγες μερες πριν φυγω.

το νερο ειναι κρυο στα ποδια μου. εχει κρυωσει. ειναι εντελως σαν να κολυμπαω στη θαλασσα. και ψαχνω με αγωνια να βρω πού καθονται οι γονεις μου. για να τρεξω κατευθειαν στη μαμα οταν βγω, να με τυλιξει με την πετσετα και να με σκουπισει. να με τριψει να ζεσταθω. σκεφτομαι το κρυο πολυ εντονα τωρα. ο ηλιος εχει πεσει αλλα τα βοτσαλα καινε ακομη. τα βοτσαλα αυτα καινε και τη νυχτα. ποτε δεν κρυωνουν.

η παραλια ειναι αδεια. μονο η πετσετα μου εχει μεινει. αρκετα μακρια. θα την πηρε ο αερας. ελπιζω να ειναι στεγνη. ελπιζω να ειναι ζεστη. αυτο θελω μονο τωρα πια.


Labels:

20080830

ΣΙΝΚing



Labels: ,

20080829

το γραφειο του Καρλο

ξεφορτωθηκα το γραφειο. απο την πρωτη μερα ηθελα να φυγει απο εδω μεσα. ποτέ δεν το χρειαστηκα. κι ας το χρησιμοποιησα πολλες φορες για να αποφυγω τους φιλους μου, οταν εκεινοι καθονταν στο σαλονι. την μαυρη περιστρεφομενη καρεκλα δεν την ζητησε το παιδι. ξεχαστηκα κι εγω και τωρα δεν εχω πού να τη βαλω. δεν θελω να την παρατησω διπλα στον καδο. θα την κρατησω. και θα φαινεται οτι σε αυτο το σπιτι καποτε υπηρχε ενα γραφειο. οπως οταν βρισκουμε κοχυλια στα βουνα και λεμε: εδω καποτε ηταν θαλασσα.

Labels:

20080828

Το ξυλινο δελφινακι

Για πρωτη φορα σημερα ειπα:
Αφου αυτα ειναι τα μονα καθαρα ρουχα που εχω, αυτα θα φορεσω.
Κι αμεσως ταιριαξαν.
Το μαυρο παντελονι με το μπλε μπλουζακι μου. Για πρωτη φορα.


...Και μια μερα με ρωτησε: Δικο σου ειναι αυτο το πακετο; Ποτε το αρχισες;
Ποιον αδελφο; Εχεις αδελφια; Δεν εισαι μοναχοπαιδι; Εισαι τοσο κακομαθημενος
που θα ορκιζομουν οτι εισαι. Δεν μου μιλας για τιποτα. Δεν ξερω τιποτα για 'σενα.
Και τωρα αρχισες και το καπνισμα. Σε αυτην την ηλικια! Θα 'πρεπε να ξερεις καλυτερα.
Εισαι καλυτερος απο αυτο. Κι εγω του απαντησα: Ολοι. Ολοι ειμαστε καλυτεροι απο τις επιλογες που κανουμε. Θα το κοψω ομως. Και θα γινω μοναχοπαιδι.

Αντι να καθαρισω, τακτοποιησα λιγακι. Μετακινησα επιπλα και αντικειμενα. Μου αρεσουν τα σημαδια που δημιουργουνται εκει απ' οπου δεν εχει περασει η σκονη. Τα μερη εκεινα του σπιτιου που περικυκλωνει ο χρονος αγνοωντας τα. Ενας καλος φιλος μου ζητησε να του επιστρεψω κατι που μου ειχε χαρισει. Το σηκωσα απο τη φωλια του και το φιλησα. Θα μου ειναι δυσκολο να το αποχωριστω. Αλλα μου ειχε πει, δινοντας μου το: Παραμενει δικο μου, απλως στο δινω να το εχεις εσυ. Γι' αυτο δε θυμωνω. Κι ουτε αναρωτιεμαι σε ποιον θα το δωσει να το προσεχει απο 'δω και περα. Μου ειπε: Για δικους μου λογους κι οχι επειδη δεν μιλαμε.

Δεν ακουγεται τιποτα. Μονο η μηχανη ενος βαποριου που ξεμακραινει. Δεν πηρα μεγαλη ανασα κι ετσι δεν θα αντεξω πολυ. Ανοιγω τα ματια. Κατι επιπλεει κοντα μου. Τωρα βλεπω πιο καθαρα. Ειναι δυο ποδια. Ειναι απο πανω μου. Η μηχανη δεν ακουγεται πια. Μονο γελια. Το διχτυ των διαθλασεων με εχει παγιδευσει. Τα ματια μου πονουν. Ο αερας στα πνευμονια μου εχει τελειωσει. Η επιφανεια, καθετη τωρα πια στο σωμα μου, μου ψιθυριζει ολα τα συμφωνα και παραγει οξυγονο ξαφνικα η φωνη της. Κι αναπνεω με τα αυτια μου. Τα ποδια που εβλεπα πριν, τωρα ειναι χερια. Τα αναγνωριζω. Η Μαρια ειναι. Με σερνει κολυμπωντας μεχρι την παραλια. Τα ματια μου ειναι ανοιχτα και γεματα νερο. Ομως δεν εχω καταπιει σταγονα.



Labels:

20080820

O κηπος



Labels:

"για ποιαν ανελπιστη χαρα"

απο εκεινο το νησι εξειχα.
σαν στραβη στερια.
δεν σχηματιζα ουτε εναν τοσο δα ανοητο κολπο.
πισω μου ενα χωραφι ηταν.
στενομακρο και ασημενιο.
σαν δρομος.
κανονικος δρομος.
αργα το βραδυ με τα περισσοτερα φωτα χαλια, αρρωστα, σκετη γκρινια, νομιζες θα αναψουν και θα ειναι πρασινα οποτε ας μην αναψουν.
ας ευχηθω κατι αλλο ελεγες.
και το σαν δρομος χωραφακι με χαλαρους κομπους δεμενο με αλλους δρομους, περιπλανωμενο δικτυο σπασμων - τα κυματα λιγοτερο σηκωνονταν.
μπερδευα την ασφαλτο με αιχμηρα χορτα τα ανακατευα μια απεριγραπτη μποχα μιαν απεριγραπτη μποχα εσερνε η μυτη μου μεχρι το σπιτι.
να, τωρα πεθαινει η γατα.
σε λιγο θα περασω απο εκει.
τωρα την πατησε το αυτοκινητο.
πιθανοτατα το βλεπω λιγο μετα να περναει διπλα μου.
αλλα πώς να το αναγνωρισω; ιδια ειναι ολα.
και η μερα μου ιδια με ολες ηταν.
δεν παρατηρω τα αυτοκινητα. τους οδηγους. τις μερες.
οι μερες δεν παρατηρουν εμενα. καλυτερα.
μη με ξεχνουν μετα. ποιος περασε καλυτερα αυτο το καλοκαιρι.
Γιαννη;
σκυβω πανω απο τη γατα.
ο προκαθορισμενος ηχος σε κλωστες ελεγχει τα δαχτυλα μου.
δεν τη βλεπω σχεδον.
αυριο θα δω τα κοκκινα-
το λιωμενο κρανιο.

τωρα δε βλεπω τιποτα.
προχωρω, ο ηχος σε κλωστες ελεγχει τα ποδια μου κοιταζω πισω η γατα στον αερα η γατα ΓΚΝΤΟΥΠ στην ασφαλτο λιγο πιο περα.
εχω πεσει.
το ειπαν και το εκαναν οι αστραγαλοι μου. παρελυσαν.
επρεπε να πεταω τωρα.
επρεπε να εχω αποκοιμηθει.
να σου ειχα χαρισει τη γλωσσα μου που δε φτανει μεχρι τον ουρανισκο και δεν καταλαβαινει κανεις.
τι λεω. τι εννοω.
και με την ιδια βλαμμενη γλωσσα πρεπει να σου εξηγησω.
να κουβαλω βιβλια με οσα ισως πω.
να το χωραφι που σου 'λεγα.

Labels:

20080814

πριν περασεις απο εδω

κινειται μπρος πισω-το σπιτι. ειναι λεπτα, που λεω: θα 'ναι φτιαγμενο απο φιδια. κι εννοω θα το εχουν φτιαξει φιδια. απο πετρα ειναι το σπιτι. κι οποιας κι αν παιρνει την μορφη, η διευθυνση μου, καθε μερα, παντα απο πετρα και παντα απο φιδια ειναι φτιαγμενο. ελπιζω μονο, να μη μενω μονος πιο πολυ απ'οσο θες να μενω. ακομη δεν ξερω ποσοι, εδω κατοικουν. ποσοι χωρουν κι αν με ακουνε τα βραδια. το σημειωμα που κολλησα στην εισοδο μπορει να το κατεβασε κι ο αερας. και τις δεκα φορες. και τις εντεκα. δεν μπορει; σταθηκα απεναντι απο το φεγγαρι, διπλα σε ενα καθυστερημενο κυπαρισσι, το τσιγαρο δεν αναβε με τιποτα, το σωμα μου το ιδιο... κατουρησα τη ζωνη μου - λιγο το ποτο, λιγο το σκοταδι, λιγο επιτηδες - πεταξα το τσιγαρο σαν να 'χα τελειωσει μ'αυτο κι ανηφορησα κατα το σπιτι. εχω ασυγκρατητα ματια. ουτε ενα φως δεν αφησαν να καιει ελευθερο τη νυχτα. ουτε ενα κορμι να προσποιειται. καθε βουτια των χεριων μου σε παρθενα νερα, καθε σκοπια που βαρα ο σφυγμος μου, η σπασμενη εκπνοη μου... εδω ειναι λες; εδω ειναι ολα. χωρις αποχρωσεις. αυτοκτονησαν. αυτοκοκκινες.

Labels: ,

20080809

Οχι αυτο το χερι...

Οχι αυτο το χερι,

σαν συννεφο που απλωθηκε στα ματια μου και τωρα
πια δεν χωρουν στις κογχες τους, στριμωχνονται, μαζευουν
πισω απ' τα μαυρα βλεφαρα που καθε μερα ραβω,
τις καλτσες που σου φοραγα εχοντας στο μυαλο μου

"Γιατι οχι αυτο το φορεμα;" συνεχεια με ρωτουσες.
Με στεγνωνες κοιτωντας με. "Γιατι οχι αυτο το χερι;"
Κροταλιζε το στομα μου επανω στα μαλλια σου
κι ακουραστες οι μυρωδιες μου σκεπαζαν το στηθος

Ποιαν ωρα πρωτακουμπησες τ' ασπριδερο μου δερμα
και δεν το αναγνωρισα πως θα 'φευγες μακρια μου;
Ποια, μεσα στην αγαπη μου, φιλοξενη κακία
σε ατιμωσε και διορθωσες τον τελειο ερχομο σου;

Ο σκοτεινος υπονομος της αδειανης μου πολης
τα σχηματα παρεσυρε του βροχινου κορμιου σου
κι οι μαυροι φρυνοι διαλεξαν να σ'εχουν συντροφια τους.
Λοιπον οχι το χερι αυτο, οχι το φορεμα σου.


Labels: ,

20080807

δυτικη αμπωτη


καθαρισαν
προσεΧτικα τα δαση

καθαρισαν προσεχτικα τα δαση
απο τη δυσλεξια
των κιτρινων λυκων

απο τη δυσλεξια των κιτρινων λυκων

μια μερα θα περνουσε απο κει
η φλεβα μου

σιπζιεχναουτ*
φωναζαν
ηταν το συνθημα για την αυγη
ητανε στο σχεδιο των μετόχων
μια μερα να περνουσε απο εκει η φλεβα μου

αναμεσα στις βροχοπτωσεις
δεν ηθελες να νυχτωσεις;
ε, σ' αφησα

αναμεσα στις βροχοπτωσεις
δεν ηθελες να νυχτωσεις;
ε, σε αφησα

κι ενω μας διεδωσαν,
κατι μεταφερθηκε λαθος
στα κυτταρα της αλληλοσυντηρησης

κι ενω μας διεδωσαν
κατι μεταφερθηκε λαθος

η αγαπη αναποδα
στα χερια των μετόχων

πλημυρισαν οι αυτοχθονες αρμοι
των κυτταρων της αλληλοσυντηρησης

σιπζιεχναουτ ηταν το συνθημα μες στην οργη
της αλληλοσυντηρησης








*η αγαπη αναποδα
στη γλωσσα των μετόχων

Labels: ,

20080805

με τα ποδια

μια μερα, στη δικη μου αυλοπορτα θα βιδωσω μια πινακιδα που θα λεει:

ΠΡΟΣΟΧΗ
ΣΚΥΛΕ

εδω
εχει πολλη βρωμια - δεν τη βλεπω τη μυριζω
εχει πολλη βρωμια εδω

περναω μεσα απο τα λουλουδια
κι αυτα αφηνουν πανω μου τη γυρη τους
να δουμε πως θα φυγει αυτο τωρα
θα πει η μαμα

οχι, δε θα το πει
δεν θα το παρατηρησει καν

εχετε μηπως εκεινα τα καραμελακια... ρωτησα τον περιπτερα
κατι παλια καραμελακια που ηταν περασμενα σε σκοινι
και τα περνουσαμε στον καρπο μας;

τα αποσυρανε ειπε ο περιπτερας
γιατι ηταν λεει καρκινογονα, προκαλουσαν αμνησια ή κατι τετοιο

α τι κριμα...
εχετε καφε;

πρεπει να εκμεταλλευτουμε ολον αυτον τον αδειο χρονο
πριν μας εκμεταλλευτει αυτος

τι θελει ενα συνθημα εδω γραμμενο;
και τι να λεει αραγε;
ειναι πολυ σκοτεινα. δε βλεπω τιποτα.




Labels:

20080801

το κλαδι το ποντικι

μονο λευκα περιγραμματα επιτρεπονται
τωρα
στη ζωη σου
-σηκωθηκες, δε σηκωθηκες απ' το παγκακι;
ησουν στο φως ή δεν ησουν;

οποιος κι αν ητανε πιο πισω
οποιος κι αν περναγε απο εκει
και κανεις να μη σ' ειδε
απο τωρα που σηκωθηκες
μονο λευκα περιγραμματα επιτρεπονται
σαν αυτο της γατας, νυχτα, κι ακουγεται η πολη στα σκοτεινα

με αυτους που ντρεπονται πανηγυριζεις
κι οταν σου ειπα: με αυτους που ντρεπονται θα πανηγυριζεις
θυμωσες.
εκανες καλα.
πολυ καλα, ευχαριστω.

ξερω ακριβως πού θα πεσω και σε ποια σταση. κι ας αναπαυσει
ο χρονος την ψυχη μου. την αριθμομηχανη μου. ξερω τι υπαρχει εκει κατω. και δεν ειναι ο χρονος, δεν ειναι οι ανθρωποι, δεν ειναι ο δαιμονας που ποτιζε τα φυκια στις σπηλιες. δεν ειναι οι μελισσοθηκες, δεν ειναι οι βαμβακερες θηλιες. απο πού μπηκες; απο πού; απο πού μπηκες; απο πού μπηκες;



Labels: ,

To μωpo

Labels: