Η συμπονια του φοβου

Δεν ηξερα πoιο φως να βαλω. Το ενα μαστιγωνε το αλλο, στην οροφη.

Οταν δυσκολευομαι να κοιμηθω, θυμαμαι ολους εκεινους τους θορυβους που μου στερουσαν τον υπνο οταν ημουν παιδι. Ο σωληνας του καλοριφερ, η βρυση της κουζινας... μεχρι και το σαλιο που επρεπε να καταπιω. Χωνομουν κατω απο το παπλωμα και με νανουριζα με μουρμουρητα ή με διαλογους. Μια-δυο φορες χρειαστηκε να ερθει η μαμα να με απεγκλωβισει απο την μεγαλη αφρατη μπαλα μεσα στην οποια ειχα αποκοιμηθει.

ενα παιδι, οταν ξυπνω
στην πορτα στεκεται γυμνο
και με κοιτα μ' ολο το σωμα