ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ

δεν αποτελω εξαιρεση σε κατι

βαθια μεσα μου ειμαι αυτο που βλεπουν οι αλλοι οτι ειμαι

πιο βαθια ειμαι κατι καλυτερο

με κουραζει η παρεξηγηση

ζηλευω

πολυ

τελικα αρρωσταινω

ευκολα

και κουλα

κανω λαθη

δεκα για καθε λαθος που κανουν οι αλλοι

ο θυμος με πνιγει

οχι το δικαιο

οταν δειχνω δεν πειθω

οταν δεν δειχνω, δεν κρυβω

νιωθω ελευθερος μονο οταν νιωθω οτι ανηκω

δε φοβαμαι τη θαλασσα πια

αφου μπορω να πνιγω και σε μια κουταλια νερο

βαζω κανονες

μα δεν ενημερωνω

βαζω ορια

μια μερα μετα

ειμαι πιστος

εχω μια μαγικη ικανοτητα, μια σουπερ-παουερ :

μπορω να αγαπηθω

06.01.07 ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ

ego-

για 'σενα ψηνω μπισκοτα
ερχομαι
χωνω φωτεινα καλωδια πλεξιγκλας στον κωλο μου
κρατω μια πετσετα καθαρη
θυμωνω
αλλαζω θεση τον βραστηρα κι ανοιγω καινουριο πακετο καφε
για 'σενα σκεφτομαι και σταματω να σκεφτομαι
εσενα σκεφτομαι
για 'σενα μακραινω τα μαλλια μου και τα χτενιζω και μονο εσυ μπορεις να μου τα χαλασεις
για 'σενα μακραινω τα μαλλια μου και βαζω αλοιφη ξανα στα σημαδια μου
και στα καινουρια σημαδια
για 'σενα αναρωτιεμαι πρωτη φορα πώς αραγε να μυριζει το προσωπο μου
ο πουτσος μου
ο κωλος μου
τα ποδια μου τι γευση εχουν οταν τα γλειφεις
για 'σενα ευχομαι να εχυνα περισσοτερο
για 'σενα χυνω
για 'σενα μπορω και να μη χυσω και για 'σενα θα χυσω μετα
φταιω
για 'σενα φταιω
θυμωνω
φταιω θυμωνω
φταιω
μιλαω
μονο για 'σενα μιλαω
οταν δε χορευω μ' εσενα χορευω διπλα σου για 'σενα
ολο για 'σενα μιλαω
ολο για 'σενα ρωτουν
ρωταει η μανα μου, ρωταει η στεφανια, ρωταει ο ανδρεας
μονο για 'σενα μια μερα θα ρωτησει για 'σενα ο πατερας μου

06:05

αυτος ο δρομος ειναι ιδιος, ειτε γεματος ειτε αδειανος. οπως ολοι οι δρομοι που δεν προλαβαν να γινουν διαδρομες. που φτιαχτηκαν ολοκληρωτικα σε μια νυχτα. μπροστα στα ματια του αληθινου χρονου. οχι του αιρετου. και περπατω. αναμεσα στο πληθος που σχηματιζουν, ο ψιθυρος κι ο βροντος. διχως να κοροϊδευω την ευθεια μου. και διχως δυναμεις να ασκουνται εις βαρος μου. ουτε καν το βαρος μου. κι ο παραμικρος πυρηνας, εχει αποκοιμηθει. ειναι η στιγμη που το κεντρο της γης δε διαφερει και τοσο απο ενα κουκουτσι. τιποτε δεν ειναι φανταστικο. υπαρχουν ολα. κρυμμενα, πισω μου, μεσα μου, στις θεσεις τους... οσο υπαρχω κι εγω. και περπατω. η μονη ατυχια που μπορω να σκεφτω, ειναι η πιθανοτητα αυτος ο δρομος να στριβει στο τελος, ή να ανηφοριζει, ακυρωνοντας -σαν πραγματικοτητα- την ονειρικη μου ευθεια. τετοιες ανατροπες, χρειαζονται σημεια αναφορας, οσο χρειαζομαι εγω μια τετοια ανατροπη, αυτην τη στιγμη. μπορω για λιγω να παραπλανησω τον νου μου και να αναρωτηθω, πώς γινεται να υπαρχει πλανητης εξω απ' το οπτικο μου πεδιο. δηλαδη, πιο εξω απο καθε τι αλλο. μα ξαφνικα αυτο θα με γεμιζε γνωση. και περπατω.

ειναι η ωρα που τα παιδια βρισκουν τα δωρα τους. ανοιγω τα ματια... το δικο μου δωρο δε χωρεσε κατω απ' το δεντρακι που εχω στολισει... ειναι στην αγκαλια μου. κοιμαται...

εκεινος που ξερει πως δεν περιμενεις οσα νοσταλγεις
και μαζι βρισκετε συνθηματα για καθε μερα

ηλεο ραση

εκεινο το αυτοματο χρωμα που βαφει τις σολες μου
οταν, ταυτοχρονα, σε θυμαμαι και σε θαυμαζω -
για χαρη αυτης της συνεπειας, καθε συμπτωση
ακυρωνει τις συνταγες των προγονων μας. προτιμησα
να αποτυχει το σουφλε, απ'το να βαλω το τυρι που χρησιμοποιουσε
η γιαγια μου.

στημενο

Ο νους μου μπορει να συγκρατησει μεχρι και
5 νουμερα . Στο χερι μου χωρουν περισσοτερα .
Νου! απο εδω το χερι ... Χερι, ο νους! Βρειτε τα ...

δεν αλλαζουν μονο τα σχεδια

ναι. μονο το δικο μου δωματιο ειναι ενα στομα.
κι οταν στεκομαι στο κεντρο, ειμαστε το Alien.
αν ανοιξεις την πορτα, ηταν η αγαπημενη σου ταινια
αλλα δεν εχω πορτα. ειμαι σκηνοθετης. λιγο ορθιος.
ακουω puressence και στο κεφαλι μου εχει συναυλια
η δημητριου. η αντζελα ναι.

ειμαι υπερηφανος για το θυμο μου
αυτο με κανει υπερηφανο ή θυμωμενο;

στο πατωμα:

καλτσες [ενα ζευγαρι, μια κιτρινη]
σωβρακο
πυτζαμα [κατω μερος]
εφημεριδες
πετσετα

καλη διασκεδαση καπου εκει γυρω εδω κοντα

define yourself

εφιαλτης. δεν τον θυμαμαι. ηταν απο τους παραμυθενιους. καθολου πειστικος. ξυπνησα γιατι βαριομουν να δω τη συνεχεια, μαλλον. σαν να πηγα σινεμα, φτιαγμενος. κι εχω μια καουρα τωρα, αστεια καουρα, του νηστικου.

εαν δεν ειχα κλεισει το lovizporn2, θα το εκανα τωρα. και θα ανοιγα στα καπακια το fr&zRporn που θα γινοταν συντομα lovizporn3. μαλακια οι περ-πατουσες. το πολυ-πολυ να γινουν... με α-πατουσες.

κωδικοποιειται ο ερωτας μανουλα μου. δεν αποκωδικοποιειται.

κι ολοι ερχομαστε με οδηγιες.
κι ολοι χανουμε το χαρτι της εγγυησης.
κι ολοι χαλαμε καποια στιγμη.

[ας ημουν παιχνιδι, να με χαλουσε ενα παιδι]

still, Y= spanish for AND

den pianeis pote ayton pou exei valei to daxtylo stin priza gia na ton travikseis
tha patheis ki esy ileltropliksia

nai alla pianeis 3ylo kai ton sprwxneis
...
ela mwre gamwto
to 3erw
kati den leitourgei kala

disleitourgiki einai i sxesi dyo anthropon pou den tairiazoun
oi anthropoi memonomena
mporei na leitourgoun apsoga

b;epw ton kersora na anabosnhnei kai mpu roufaei ta logia kai tis skepseis

ena poly fucked up myalo exei ftasei se simeio vrasmou
oti einai na eksatmistei
tha eksatmistei
den mporo na provlepso
ti k poios tha meinei
to myao
myalo
opos kai to soma
opos kai i thalassa
kserna osa den tou kanoun kalo

.....
ax re paidi
......
8a me esbhnes?
an gyrnage o xronos pisw?

poso piso?

γενικη δοκιμη

οταν το κοστος ξεπερνα την αξια, τιποτε δεν "γινεται" . καποιοι το κανουν καποιος εβαλε την πετρα εκει και

χαζευα μερες πριν την κλωτσησω φωναξα και ΑΝΤΕ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ εκεινη τη στιγμη
μα καμια ηχω ουτε καν η πετρα

δεν ητανε δα και τρομερο το υψος

δεν εχει φαραγγια το νησι μας αυτο

κολακευτηκαμε απο την αρνηση το μισητο ζωδιο

το μεγαλυτερο μου αγχος ειναι που ζω στην ιδια πολη με τους ανθρωπους που αποφευγω

ειναι το αδικο και σε ποιου την τσεπη αδειαζει το σακουλακι με τα πρασινα σπορακια

απο την πορτα που ανοιγω
θα ακουσω τη μαμα να μου λεει "ξερεις τι αφηνεις. ξερεις πού πας;"

επιτελους, μαμα, ας μην ξερω και κατι

ευκολο, σαν να σπας μπιμπικια

delete...

delete...

εσυ, στο τελευταιο

για να με πνιξεις
ολα τα πιθανα υλικα για να με πνιξεις
κι εσυ απλως θα με δειξεις

ΑΣΕ ΚΑΤΩ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΜΟΥ ΑΣ'ΤΟ ΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ

κοιτουν οι αγραμματοι τις νυχτοφουσκες μου
θεε μου πως μοιαζω με εμβρυο
θα παρεξηγηθω
θα συνομωτησω
προκειται για μεγαλη συμπτωση

[ΧΑ

κοιτα να δεις συμπτωση]

οι τυψεις σου υποκινησαν ολο αυτο το παρατονο νανουρισμα

δε θα μπορεις να μου πεις να μοιραστεις να διψασεις να ψαξεις να αναμεινεις

μονο εκδικεισαι
[ το ονομαζεις τυχη κι εληξε ]

δεν με συμφερει η παραμικρη ανασα
η πιο ευλυγιστη ηθικη μεταφραζει αλλιως τον ανηλικο

ας ειχα καρκινο μα οχι θυμο

δεν εχω γυρισει την πλατη μου
απλως με παιρνει αγκαλια

μην πλαθεις ετσι τη ζωη μου

βλεπω

λιγο ακομη στο "πολυ"

το χυμενο σεντονι
το χυμενο, χυμενο σεντονι
νερα
κλειδια
και μπισκοτα κια
πλουτος

πορτοκαλωμενο συναχι
θα δισταζες μα θα πεινουσα για εμας

μεχρι την ακρη του τελευταιου κοσμου
εκατο συντελεσμενους μελλοντες μακρια

εχουμε δει ο,τι θα 'ρθεί
μετα απο ολα τα μετα

σε αγαπω με τελεια διαδοχη
καθε μερα κι αλλο λιγο

θα μας θυμωσει η ζωη - την ξεπερασαμε

runs in our family

mia mnimi pou de tha ligoureytei to simera
mia mnimi pou de tha ligoureytei to simera
to simera de tha ligoureytei aytin ti mnimi.
i mnimi ayti de tha ligoureytei to simera. s.

H MAMA , MIKRH, FOBOTAN THN KAKIA MAGISSA SE EKEINH THN TAINIA ME TH XIONATH. H MAMA PREPEI NA HTAN APO TOUS PROTOUS POU FOBITHIKAN TH MAGISSA EKEINH.

mama, mia mera na mou xariseis olous tous fovous sou
otan tha klevoun tous dikous mou, na mi niotho monos.

ο x' mas

προβληματιc μπόυ
δις κρισμας ουιλ μπι α μπαητ
αη hαβ νο νεηλς αη ουοντ νοου μπαντιζ

let x be zero

αν ειχε κρυο κι ημουν σκυλα και
μασουσα καλα και
εφτυνα στο στομα σου να φας
θα ηταν τρυφερο

θα 'μουν η μανα σου; σε γεννησα;
θα 'ρθει μια Ανασταση που θα σφαζουν σκυλια
και κουταβια

σε γεννησα;

οσο ειμαστε ζωντανοι μας τρεχουν τα σαλια
στεκομαστε στην ουρα για να μας ραντισουν

μα η μπουκια ανηκει σ' αυτον που θα τη χεσει

"τυπου"

δεν ξερω ποιου τη ζωη ζω
μεσα απο ποιου τα ματια και
ποιου παρελθον και
πού αρχιζω
πού αρχιζουν οι αλλοι
τι ειναι δικο μου
τι χαριζω τι δωριζω τι μου κλεβουν
τι ξεχνω και το βρισκουν
τι με πονεσε
τι ξεπερασα
τι κατεληξα να ειμαι και μεσα απο ποια δοκιμασια
ποτε εχει αξια το δικαιο
ποτε η επιβεβαιωση
ποτε γινεται η πρωτη φορα, η τελευταια ευκαιρια
ποσες φορες πρεπει να επαναληφθει το ιδιο λαθος απο τους ιδιους εμας μεχρι να γινει λαθος
πού ξεφευγει η ανθρωπια απ' τον οικτο
πού βρισκει η φιλια την υπομονη και καπελωνουν την κατανοηση
δεν ξερω ποια ηλικια ανηκει σε ποιον
ποιος ανηκει σε ποιον
πού ειναι το μερος οπου κανεις δεν ανηκει
πού ειναι το μερος που ανοιγουν τα ποδια οι μνημες και ικετευουν
γιατι δεν τα κλεινουν
γιατι το μεσα απο εμενα ειναι μικροτερο του ξανα και ξανα
με ποιον τροπο χανω και τι και
πώς γινεται βαθια μεσα μου να μη με νοιαζει καθολου ολο αυτο
μονο επειδη εχω εσενα...

Y= spanish for AND

<<
kanenan
kanenan
kanenan
kanenan
eimai tromera pragmata
exw kanei kako
eimai kakos
>>

-
sou ksefyge ligo i zoi. ti amartoloi, xriste mou, oi alanthastoi...

<<
egw den thn 8elw
exw kollhsei sto "peripou"
sto ligo
sto eykolo
sto keno
>>

-
oi perissoteroi anthropoi pou NOMIZAN pos itan kakoi [ti psema i kakia...]
pistepsan pon an ginoun KALOI tha ftiaksei i zoi tous
oloi
mimoumaste to kalo pou zilevoume
anti na sikonoume apo mesa mas
to diko mas
to alithino kalo

η απλωστρα

πεφτουν τα ρουχα απο επανω μου
μου φορεσαν πολλα - ειμαι ενα συννεφο
που ξεκολλα απ'τον καθρεφτη
και το πατουν τα βραδια οι κλεφτες
δε θα στεγνωσει τιποτα
πριν νοσταλγησεις τ' αγευστο

ποστο

σκαρφαλωνοντας στο δεντρο
γιναμε το δεντρο
και πώς θα κανουμε, τωρα, τα πουλια...

για 'σενα στολιζω το σπιτι μου

το σπιτι μας

...ποσο ακομη σε ερωτευτηκα οταν σε ειδα να περπατας στο πεζοδρομιο ψαχνοντας με αγωνια το μαγαζι εξω απο το οποιο στεκομουν περιμενοντας εσενα...

τα γραφω βιαστικα γιατι χεζομαι

πηγα στο σουπερ μαρκετ να παρω μια παιδικη ενυδατικη λοσιον. χεστηκες που θελω να μυριζω σαν μωρο για το μωρο μου. ενα μηνα εγλειφε την αλοιφη για την σπανιου ειδους ψωριαση μου...

[οταν διαβαζεις τη λεξη ΜΩΡΟ μπορεις να φανταζεσαι μια φιγουρα-μοντιλιανι επι σκηνης, λιγο φορμαλιστικα, να το λεει τραβωντας την καταληξη της και να παραμορφωνει το προσωπο της σαν να βγαζει εναν σωληνα απο το στομα της; ευχαριστω]

...ειδους ψωριαση μου και ηθελα να πασαλειφτω με μωρουδισιο αφρολουτρο και κρεμα σημερα που επισημως διακοπτω μεχρι νεοτερας τη θεραπεια μου επειδη πηγε καλα ως τωρα. εγω βεβαια δεν θα συνηθισω ποτε τα σημαδια οσο τα αγαπησε το Ζου κι ελπιζω να φυγουν το καλοκαιρι οταν θα καιγομαι στα μπανια μου μπας και απο πουα γινω ξανα...το σκατο που γινομαι καθε καλοκαιρι.

κι επειδη το Ζου με αφησε με προ-χριστουγγενιατικη μελαγχολια το πρωι, πηρα κι ενα κουβαρι λαμπιονια που ειναι τσαμπα μεχρι να μαθω οτι ειναι πιο τσαμπα καπου αλλου οπως ειθισται με ο,τι κι αν παρω απο τα ατλαντικ για να στολισω δοκιμαστικα και με απολυτο τρομο, το σαλονι. ευτυχως ειναι απο τα πολυχρωμα με την ποικιλια στους τροπους που αναβοσβηνουν -θα με πεις αυτα ειναι τα συνηθισμενα- κι ευτυχως δεν παιζουν μουσικη. ειναι ηδη αναμμενα κι ειναι ηδη αναμμενα κατω απο τον καναπε. και καλα τους ειναι. να καθομαι πανω τους και να τα αγνοω. ναι ρε ειμαι αυτο που ξαφνου δεν ειναι στη μοδα να εισαι. η κυρια Γεωργια με ελεγε αντιχριστο, η κυρια Ρηνουλα με ελεγε κακομοιρο, η Ντιουκα η aussie-ολλανδεζα με ελεγε poor tzacoulakos... αλλα ημουν παιδι και μου πηγαινε και με αφηναν να ειμαι. τωρα ειμαι και δηθεν σου λεει που αγαπω καθολα τα χριστουγεννα αλλα εκεινα δεν μ'αγαπουν

ΜΕΛΟδρ¨¨
η μαμα μου ειναι στην αφρικη
ο μπαμπας μου στη ζυριχη
ο αδελφος μου στο λονδινο
κι εγω μονος μου στην αθηνα ουααα μπου χου χου
μονος οικογενειαly γιατι εχω το Ζου που ειναι παντου μεσα μου και γυρω μου και κανονικα κι αν διαιρουσα εστω τη μιση αγαπη που νιωθω γι αυτον σε πολλα κομματακια αγαπης και κρατουσα το μισο απο ενα απο αυτα τα κομματακια για να αγαπησω εμενα και τα υπολοιπα τα μοιραζα τυχαια εκει που ολοι κανουν τους χαρουμενους και τους αγαπημενους, θα ημουν ενα χαρουμενο παιδι κι εκεινοι που κανουν τους χαρουμενους και τους αγαπημενους θα παθαιναν την ιδια μαλακινση που παθαινεις οταν αντι για κομματακι αγαπης, κατα λαθος εχεις παρει ενα κομματακι [κατα λαθος] αιξταζοι και δεν ξερεις τι σου γινεται κι εισαι τελεια αλλα ψιλοχεζεσαι κιολας γιατι ελα μου ντε.

χ3

ενα μεγαλο μπουκαλι
γεματο αλατι
στο τραπεζακι επανω
καθεται. με βλεπει; "τι κοιτας;"
τιποτα το αλατι
τιποτα το μπουκαλι

__________________

τι κομψη νυστα. τι κομψο, κομψοτατο πρωινο.
μυριζει καφες απο την κουζινα
και πανω μου, πανω στο παπλωμα που με σκεπαζει,
λιγο φως...μια λεπτη, λεπτη ασπρη γραμμη ως στο στηθος μου
που φουσκωνει...και ξεφουσκωνει
και τα χερια μου θελουν να ξεμυτισουν
αλλα...αν κανει κρυο; αυτο το σκεφτηκαν;
αγαπη μου θα με ξυπνησεις; ξυπνα ξυπνα με
στολιζεις αργοτερα το στρωμα μου. σκεπασε το φως που δειχνει
την πορτα, να σκεπασει εσενα να δειξει εμενα

πιτσα

γλυκυτατε γελοιε αριθμητη
μπροστα στα βοδια πειθαρχεις
|
απο εσενα μεχρι εδω
ειναι μια τριτη
μακρια απο μι
με μια μικρη τομη
στο ημιτονιο
|
μες στο ξε- και στο ξανα-
θα 'ταν αλλιως το ξεχασα

Τα Τελεια Ψιχουλα

ουτε ενα χαπι παραπανω, στη διαιτα μου
ουτε ενα χερι κατω απ'τις ανοιχτες σακουλες

μας επεισαν
ειπαν πολλες φορες "καλο, καλως, καλυτερα να, ισως αν"
οι καταφερτζηδες
[κρεμονταν ανασκελα απο τις αμμοπλαγιες
της τριχωτης ερημου-ετσι και μονο τους αναγνωριζα]
μας επεσαν

κι ουτε ενα χερι παραπανω, στη διαιτα μου
ουτε ενα χαπι στο βιαστικο δοχειο

οσο σκυβουμε, κι αλλο σηκωνονται οι ουρες μας

ΧΛΟΗ [τρανζιτ]

-μπα; καλα εισαι εσυ...
-πώς με περιμενες δηλαδη;
-ε, λεω...θα εχει ξυρισμενα μαλλια, μαυρους κυκλους, θα βρωμαει τσιγαρο, θα παραπαταει, θα εχει μια τσαντα γεματη μπουκαλακια με ουισκι...
-και που ξερεις οτι η τσαντα μου δεν ειναι γεματη μπουκαλακια; πού ξερεις οτι δεν εβαλα τα καλα μου μετα απο ενα γερο μπανιο, μετα απο μια βολτα στον οδοντιατρο, για να ερθω να σου δωσω μια κλωτσια στο μουνι και να φυγω;
-το στομα σου μπορει να μη βρωμαει αλλα παραμενει σκετος βοθρος. σε αφησαν να φυγεις;
-οχι μωρη οποτε θελω βγαινω απο εκει κατω μονη μου πηγα θυμασαι; δεν ειμαι ανηλικο μονη μου πηγα και μπαινοβγαινω οποτε μου γουσταρει. βαλε μου να φαω.
-δεν περισσεψε ειχαμε κοσμο.
-ειχατε;
-καινουριοι γειτονες
-ποιοι ειχατε;
-ο μπαμπας σου κι εγω.
-τι γλυκος...σε πηρε παρθενα στα 17 σε παρατησε στα 30 πηδηξε ολη τη γη κι ηρθε τωρα να σε βρει μια χαλασμενη γρια πουτανα παντα τρυφεροτητα ζητουν οι αντρες-
-σκασε παρανοικο πλασμα του σατανα.
-μαλιστα σατανα.
-φαινεσαι εικοσι χρονια μεγαλυτερη μου.
-δεν καλοπερναω οσο εσυ φαινεται.
-καναμε ο,τι μπορουσαμε.
-ξεφυλλισατε ολα τα ενημερωτικα για τρελαδικα ομολογουμενως βρηκατε το καλυτερο.
-δεν ειναι τρελαδικο.
-μια λακουβα γεματη σκατα δεν ειναι μια λακουβα ειναι μια λακουβα γεματη σκατα μια λακουβα με νερο δεν ειναι μια λιμνουλα ειναι μια λακουβα με σκατα.
-το στομα σου...
-ειναι μια λακουβα με σκατα.
-ξερεις γιατι σε βγαλαμε-
-επειδη γαμιοσασταν στο γρασιδι οταν με συνελαβες στην πισω αυλη του σπιτιου σου και με γεννησες σε ενα παρκο που κανατε πικ νικ βιαζομουν η ρουφιανα βγηκα ενα μηνα νωριτερα και θα με βαφτιζατε στο ιδιο παρκο που ειχε μια εκκλησια αλλα μεσα σε ενα χρονο ειχε γινει παρκινγκ οπως ολα τα παρκα που θυμομαστε γινονται παρκινγκ μια μερα και τα σχολεια μας γινονται φαμπρικες, τα φροντιστηρια μας εκλογικα κεντρα, οι δρομοι αλλαζουν ονοματα, τα πατρικα μας σπιτια γκρεμιζονται ή καλυτερα να γκρεμιζονταν, τα αδελφια μας ζουσανε και τρωγαμε ολοι μαζι τις κυριακες ΣΑΝ ΜΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΞΕΡΩ!
-μπορω να σου ζεστανω το χτεσινο.
-αν θελεις...ειμαι νηστικη απο χτες.
-πηγαινε να πλυνεις τα χερια σου.

πολλοι

τρεχετε. και σας πετω σταφυλια απο το μπαλκονι μου.
κρεμασα γαντζους, τωρα που αναβουν πια τα φωτα,
απ' το ταβανι.
ειπα να στολισω κι εγω το σπιτι μια φορα. μα πού να
ακουσετε...
δεν ειναι πετσετα αυτο, ειναι πλοιο - νηφαλιοτητα...
αυτο εχω και με πνιγει. σ' αυτο δηθεν κολυμπω. μαστου-
ρωσα τοσες ωρες με το δαχτυλο του στο στομα μου, ειμαι
κενος. δεν ειχα φοβο για μια μικρη στιγμη κι αδειασα.
ολες οι απαιτησεις μου, μαζι κι αυτος ο ουρανος, στο
ντουλαπι με τα καπακια των ταπερ. "οξειδωθηκα" σε μια αγκαλια μαμα μου,
για να μεινω εκει.

δικοζμουδικοζμουδικοζμου