πολλοι

τρεχετε. και σας πετω σταφυλια απο το μπαλκονι μου.
κρεμασα γαντζους, τωρα που αναβουν πια τα φωτα,
απ' το ταβανι.
ειπα να στολισω κι εγω το σπιτι μια φορα. μα πού να
ακουσετε...
δεν ειναι πετσετα αυτο, ειναι πλοιο - νηφαλιοτητα...
αυτο εχω και με πνιγει. σ' αυτο δηθεν κολυμπω. μαστου-
ρωσα τοσες ωρες με το δαχτυλο του στο στομα μου, ειμαι
κενος. δεν ειχα φοβο για μια μικρη στιγμη κι αδειασα.
ολες οι απαιτησεις μου, μαζι κι αυτος ο ουρανος, στο
ντουλαπι με τα καπακια των ταπερ. "οξειδωθηκα" σε μια αγκαλια μαμα μου,
για να μεινω εκει.