06:05

αυτος ο δρομος ειναι ιδιος, ειτε γεματος ειτε αδειανος. οπως ολοι οι δρομοι που δεν προλαβαν να γινουν διαδρομες. που φτιαχτηκαν ολοκληρωτικα σε μια νυχτα. μπροστα στα ματια του αληθινου χρονου. οχι του αιρετου. και περπατω. αναμεσα στο πληθος που σχηματιζουν, ο ψιθυρος κι ο βροντος. διχως να κοροϊδευω την ευθεια μου. και διχως δυναμεις να ασκουνται εις βαρος μου. ουτε καν το βαρος μου. κι ο παραμικρος πυρηνας, εχει αποκοιμηθει. ειναι η στιγμη που το κεντρο της γης δε διαφερει και τοσο απο ενα κουκουτσι. τιποτε δεν ειναι φανταστικο. υπαρχουν ολα. κρυμμενα, πισω μου, μεσα μου, στις θεσεις τους... οσο υπαρχω κι εγω. και περπατω. η μονη ατυχια που μπορω να σκεφτω, ειναι η πιθανοτητα αυτος ο δρομος να στριβει στο τελος, ή να ανηφοριζει, ακυρωνοντας -σαν πραγματικοτητα- την ονειρικη μου ευθεια. τετοιες ανατροπες, χρειαζονται σημεια αναφορας, οσο χρειαζομαι εγω μια τετοια ανατροπη, αυτην τη στιγμη. μπορω για λιγω να παραπλανησω τον νου μου και να αναρωτηθω, πώς γινεται να υπαρχει πλανητης εξω απ' το οπτικο μου πεδιο. δηλαδη, πιο εξω απο καθε τι αλλο. μα ξαφνικα αυτο θα με γεμιζε γνωση. και περπατω.

ειναι η ωρα που τα παιδια βρισκουν τα δωρα τους. ανοιγω τα ματια... το δικο μου δωρο δε χωρεσε κατω απ' το δεντρακι που εχω στολισει... ειναι στην αγκαλια μου. κοιμαται...