αυτο για τον ετωραθακαταλαβειοιδιος

ειμαστε σε καλο δρομο. οπου κι αν οδηγει αυτος. ο δρομος ειναι καλος. εμεις ειμαστε ξεκουραστοι. ο ηλιος ειναι γενναιοδωρος. εμεις εχουμε αγαπηθει πολυ. ο δρομος ειναι καλος. εμεις ειμαστε καλοι. πιο πολυ ειμαστε καλοι. κι ας ημασταν και τοσα αλλα. οι μερες ειναι μεγαλες. εμεις μεγαλωνουμε. ο δρομος ειναι ζεστος. ο αερας ειναι δροσερος. ο ηλιος ειναι γενναιοδωρος. εμεις ειμαστε σε εκεινη την εκδρομη. σε εκεινες τις φωτογραφιες. κι ισως θα ειμαστε μεσα στο τελευταιο τρενο μια μερα, ξανα.

σχετικα με τους AC/DC

... αστειευομαι.

IN THE WOODS - trailer

παρασκευη

οι πεζοι. διασχιζουν τους δρομους διαγωνιως, περπατουν στο πεζοδρομιο σαν να ειναι οι μονοι ανθρωποι στη γη, στεκονται αριστερα στις κυλιομενες. μονο εγω ξερω οτι για να μη συγκρουστεις με εναν αλλο πεζο την ωρα που περπατας, κανεις λιιιγο δεξια; δεν ειναι "κωδικας", οπως το οτι φιλας το αριστερο μαγουλο (δεξι οπως κοιτας) πρωτα; λες και βγηκα απο το σπιτι μου μονο και μονο για να μυρισω την ανασα σου στην πανεπιστημιου.

οι οδηγοι. περνουν με κοκκινο και δεν προλαβαινω να διασχισω την πειραιως με κοκκινο πριν αναψει πρασινο γι αυτους που ερχονται απο τον πανω δρομο. σταματουν στο κοκκινο πανω στη διαβαση. ορειβασια σε honda. σε αφηνουν να περασεις (αααααν σε αφησουν) σαν να σου κανουν χαρη, οταν εχεις πρασινο εσυ κι εκεινοι πορτοκαλι αναβοσβηνον βελακι. τιμη μου. σπιτι σου.

οι ντελιβεραδες. τι με κοιτας ετσι; 22 ευρω παραγγελια εκανα, φυσικα και θα πληρωσω με πενηνταρικο.

οι ντιτζεηζ. απαραδεκτο να μην ξερεις ποιο τραγουδι παιζεις επειδη σου εγραψε ο φιλος σου ενα σιντι και δεν σημειωσε τους τιτλους. απαραδεκτο να μην εχεις ολοκληρο το δισκο του καλλιτεχνη. αφου το κατεβασες! τσαμπα θα σου ερχοταν να κατεβασεις και τα αλλα. κι αμα δηλαδη δεν το βγαλει σε σιγκλακι η gaga, θα το ακουω μονο σπιτι μου; δεν εισαι ντιτζεη. εισαι ραδιοφωνο. απαραδεκτο να παιζεις ακυκλοφορητα leaks. ασε που συνηθως ειναι ντεμοζ και εχουν σκατα ποιοτητα. δεν εισαι ντιτζεη. εισαι το γιουτιουμπ. τα ρεμιξ. το ιδιο μπιτακι στη θεση μιας καλης μελωδιας. αμα δεν το ηθελε μπαλαντα η μαντονα, θα το εκανε απο μονη της, τρανς-ρεγκε. και τα mash. 5 καλα να υπαρχουν; και πες οτι ο χοουμ μεηντ ντιτζεη pandelis-panagis kai outokatheksis, ειναι κουφος απο το ενα αυτι. εσυ δεν το πηρες χαμπαρι οτι το give it to me δεν ταιριαζει με τις τσουλες της γης; φασαριαααα.

οι ταξιτζηδες

πεμπτη

που λες, τα φρυδια μου / ναι ο μαλακας / αληθεια σου γαμαει το εντερο; / το 227 περναει απο εδω αλλα δεν ξερω που παει / και πες οτι το πουλαει / οξυγονο θελει / το 'χει παντα κλειστο / ο αλλος ρε οχι αυτος

τρεχω

ο ενας το φαντασμα του αλλου ειμαστε. και τοτε τι φοβομαστε.

ενα αιθριο στο κεντρο της πρωτης συλλαβης. θα συλληφθεις και θα 'σαι γενναιος. και θα 'σαι ο γνωστος τους παραθαλασσιος ελεφαντας.

ξενωνας. τυφωνας. -βωνας.

χνουδια στον τριχωτο αφαλο σου. ειναι ψηλο το επιπεδο σου. γιατι εισαι παλικαρι.

αυτο για τον θεμη τον Ταπεινο (4)

Ναι

1Συμβαινει συχνα
2Εχω συνηθισει
3Πριν καν αρχισει σε εχω δει
4Δεν εισαι εσυ - ουτε εγω πια
5Εχω κυλησει στα κενα που ειχες αφησει
6και με ζεστο νερο για σενα ειχα γεμισει
7για να μπορεις να λες
8σε ολα να λες
9"ναι"

1Συμβαινει συχνα
2λιγο πριν χασεις
3να 'ναι οι εκφρασεις τυπικες
4να σε μετρουν στις εγκοπες
5μηπως ταιριαξεις παλι σε οσα εχεις ξεχασει
6ομως εσενα οι σχισμες σου εχουν αλλαξει
7και δεν μπορω να πω
8ξανα να πω
9"ναι"

το μπαναλ, μελο και ατελες τραγουδακι

η ερημη πλατεια που αγαπουσες
τα αγνωστα βιβλια που κρατουσες
τα μπλε λεωφορεια που κοιτουσες
χαμενα

ο γρηγορος καφες οταν ξυπνουσες
το γρηγορο σου βημα οταν αργουσες
το γρηγορο αντιο που φυλουσες
για 'μενα

οι λεξεις που συχνα χρησιμοποιουσες
και παντα κατι αλλο εννοουσες
τα ρουχα που ποτε σου δε φορουσες
πλυμενα

στοιβαζω στην ψυχη μου τις στιγμες
που τοσο στη ζωη μου ειχαν ταιριαξει
μα πεφτουνε και ανοιγουνε ρωγμες
στο μελλον που μαζι ειχαμε κοιταξει

κι εδω σταματω να γραφω αυτο το τραγουδακι γιατι χρησιμοποιησα τις λεξεις ψυχη, στιγμες, ζωη, ρωγμες, μελλον και μαζι, στην ιδια στροφη - αηδια εχω καταντησει

κυριακη

χτες βραδυ χωθηκα στην ντουλαπα και ξετρυπωσα ολα τα μαγιο μου, να βρω κανενα να δωσω στον μιχαλη. ο σταυρος ομως δεν γυρισε ποτε σπιτι, δεν απαντησε σε καμια κληση, δεν πηγαμε για μπανιο. κι ετσι χαθηκε η πρωτη καλοκαιριατικη κυριακη. σαμπως δεν θα κοιμομαστε και στις περισσοτερες απο τις επομενες; οποτε... τι μου κοστιζει; αφου και οι παραλιες δεν ειναι my cup of tea

και σαν να εχω την εντυπωση οτι δεν πρεπει να μαυρισω -αυτο ξεχασε να μου το πει ο Φραντζης οποτε κι εγω σφυριζω αδιαφορα, ακριβως οπως σφυριζω οταν ξυριζω τα μαλλια μου, ενω μου εχει πει να τα αφησω μακρια για την παρασταση. δε βαριεσαι, μακραινουν γρηγορα. τελευταια φορα που πιανω τη μηχανη, το ορκιζομαι. μωρε, ειναι που ειχαν γινει πορτοκαλι παλι απο τον ηλιο και δεν μπορουσα να φωτογραφηθω για την Lifo με κιτρινο κροταφο και ανεξελεγκτες φυτρες.

η φωτογραφιση εγινε στο πεδιον του αρεως. και βαριομουν και κατουριομουν και μου φαινοταν περιεργο που, ενω τοσα χρονια φωτογραφιζω τον εαυτο μου, τον πουτσο μου, τον κωλο μου, αφειδως και αναιδως (και αφιλοκερδως) για αυτο εδω το μπλογκ και τα παππουδομπλογκ του, στη θεα και μονο του φωτογραφου, αδειαζα. ειμαι σιγουρος πως, αν ο ανθρωπος τραβηξε 100 φωτογραφιες και στις 100 θα ειμαι σαν να με πηρες απο μια και να με κολλησες με μονταζ διπλα στους υπολοιπους. που ουτε πουτσο ηθελε, ουτε κωλο, ουτε μονος μου ποζαρα. εδω, μια μπλουζα ζητησε να κανουμε οτι βγαζουμε -25 βαθμους ειχε και μια χαρα ιδεα ηταν- κι εγω γουρλωσα τα ματια κι εγινα ροζ απο ντροπη. ελπιζω να διαλεξουν αυτη που κρατω ενα χαρτι μπροστα στο προσωπο μου. Η Φωνη Του Κυριου ελεγε. Εμ, τι αλλο θα ελεγε μια σελιδα, αναμεσα στις καποτες και τα εξαλλα φυτα του κηπου.

εφυγαν ολοι κι εμεινα να περιμενω τον σταυρο να ερθει με το αυτοκινητο να με μαζεψει. κουρνιασα σε ενα παγκακι και μου ηρθε αμεσως η καυλα του ηλιου, του παρκου, του ημιγυμνου αλβανου που εκανε διατασεις μπροστα μου.

αμεσως ηρθε και η μικρη φιονα με τη γιαγια της, να τα παρουν ολα αυτα.

η φιονα ετρεχε απο δω κι απο κει μονη της. "τα καταφερα γιαγια" φωναζε, οταν πηδουσε ολα τα εμποδια διχως να πεσει. "η μικρη νιωθει ασχημα γιατι δεν τα καταφερνει στη γυμναστικη οσο οι συμμαθητριες της", μου ειπε η γιαγια. αυτα τα λογια με μεταμορφωσαν σε μεγαλο αδελφο της φιονας. φωναξα το κοριτσι, της ειπα να φορεσει το καπελο της οσο καθεται στον ηλιο και αρχισαμε την κουβεντα. στο τελος ηταν πολυ χαρουμενη. ισως και να καταλαβε οσα της ειπα. οκ, μπορει να μην καταλαβε οταν της ειπα "σε πεντε λεπτα θα πηγαινεις λυκειο κι οχι μονο θα μπορεις να κανεις οσα δεν μπορεις να κανεις τωρα, αλλα θα τα βαριεσαι κιολας" και γι αυτο να μου απαντησε "καλε πρωτη δημοτικου πηγαινω",

παντως το φλας φορουαρντ που εκανα στη στιγμη που η 16χρονη μουναρα φιονα, για καποιο λογο θυμαται το αγορι στο παρκο πριν απο δεκα χρονια να της λεει οτι δεν πρεπει να νιωθουμε ασχημα για οσα δεν μπορουμε να κανουμε τοσο καλα οσο οι φιλοι μας, γιατι σιγουρα υπαρχουν 100 πραγματα που εκεινοι δεν μπορουν να κανουν τοσο καλα οσο εμεις και πρεπει να χαιρομαστε για αυτους κι εκεινοι πρεπει να χαιρονται για εμας... αυτο το φλας φορουαρντ και το χαμογελο της γιαγιας, με εκαναν να νιωσω καλα. καλα, και μαλακας. ο μαλακας που ασχολειται με τα παιδια των αλλων στο παρκο γιατι τα παιδια θα σε πιστεψουν ο,τι κι αν τους πεις και θα ξεχασουν ο,τι κι αν τους πεις. ειναι ανακουφιστικο να νιωθεις οτι δεν μπορεις να καταστρεψεις εναν ανθρωπο με τα λογια σου. οσο μεγαλες βλακειες κι αν ξεστομισεις. γιατι και η αληθεια μπορει να ειναι μια μεγαλη βλακεια.

εφυγα και περπατησα μεχρι τη βικτωρια απ' οπου και με μαζεψε ο σταυρος. τι να σου κλασει ο φλοισβος και ο φρεντο απο πολτοποιημενο λευκοχρυσο (μονο ετσι δικαιολογειται η τιμη του - και η γευση του) μετα απο τετοια υπεροχη χαζομαρα. "αυριο θα παμε για μπανιο οπωσδηποτε" συμφωνησαμε.

athens video art festival

Πεμπτη 14 Μαιου
αθενς βιντεο αρτ φεστιβαλ
αιθουσα Καβαφης
τεχνοπολις, γκαζι
20:00
βιντεο-θεατρικο εργο
ΕΥΧΕΣ
του Αγγελου Σπαρταλη




Λεπτομερειες εδω

αυτο για τον κυριακο

ειμαι ασπρος. και τραγουδω περιεργα. στους περιεργους. στη γλωσσα τους που δεν καταλαβαινω κι ομως την τραγουδω. δεν ξερω τι λεω. χαμογελουν και το χαμογελο ειναι στα ματια τους. και το φιλι μου ειναι στα ματια τους. το φιλι μου ειναι τα ματια μου.

δεν ειμαι κατασπρος. ειμαι αυτο το ασπρο που γινεται σχεδον κιτρινο οταν σταθει διπλα του κατι πραγματικα ασπρο. διπλα μου ομως τιποτε ασπρο δεν στεκεται. ποτε. ουτε κιτρινο για να φανω πιο ασπρος. ουτε μαυρο για να φανω πιο φως. ουτε κατι ιδιο - ολοιδιο με εμενα.

οταν περιμενω στις ουρες, χορευουν οι ουρες σαν δειγματολογια κι ειμαι παντα καπου στη μεση. κι οταν ερχεται η σειρα μου ειμαι στη μεση. αυτοι που θα με εξυπηρετησουν ειναι περισσοτεροι απο αυτους που βρισκονται πισω μου και περιμενουν να εξυπηρετηθουν. πρεπει να ειμαι γρηγορος. ολοι τους πρεπει να ειναι γρηγοροι. να κανουν γρηγορα. γιατι τωρα νυχτωνει και παλι γρηγορα κι αμα αναψουν τα φωτα εγω δε θα φαινομαι και θα μου παρουν τη σειρα. κι εγω που δινω τη σειρα μου, δεν ειναι απο καλοσυνη. ειναι επειδη δεν εχω που να παω μετα. κι οταν μου λενε ευχαριστω λεω ευχαριστω. παντα οταν μου λενε ευχαριστω λεω ευχαριστω γιατι τιποτα δεν κανω απο καλοσυνη. ουτε ασπρος ειμαι απο καλοσυνη. ασπρος ειμαι για να συγκρινομαι πιο ευκολα. και να λερωνομαι.

τωρα που νυχτωνει και παλι γρηγορα τρεχω στο σπιτι απο νωρις. μερικες φορες κι εξω απ'το σπιτι μου εχει ουρα και τοτε δινω σε ολους τη σειρα μου. μα στο τελος δεν υπαρχει κανεις αλλος και πρεπει να μπω.

οταν βρεχει το καταλαβαινω απο τα αυτοκινητα που περνουν. γιατι η βροχη μονη της δεν ακουγεται εδω μεσα. ακουγεται μονο κατω απο τα αυτοκινητα και μονο αν αυτα τρεχουν. λιγα αυτοκινητα τρεχουν εξω απο το σπιτι μου γιατι πιο κατω ο δρομος τελειωνει. και πού πηγαινουν οσοι τρεχουν δεν εχω καταλαβει. αν ειχα αυτοκινητο θα το 'παιρνα στην εξοδο για την εθνικη. κι οταν θα ερχοταν η σειρα μου να μπω στην εθνικη, θα το 'παιρνα στην εξοδο απο αυτη. κι αν μια μερα εβρισκα ολους τους δρομους αδειους, θα το αφηνα το αυτοκινητο και θα ξαπλωνα κατω βροχερος. με ενα βιβλιο ισως, που θα μου ειχε μολις επιστραφει. κι ενα δωρο.

του ειπα: ειδα τον φακελο και σκεφτηκα πως θα 'ναι κατι δειγματα που ειχα παραγγειλει
καποτε.

και τωρα που νυχτωνει και παλι γρηγορα, ξερω πιο γρηγορα οτι δεν θα 'ρθει ουτε σημερα κατι για 'μενα.

του ειπα: μας πληγωνουν οι χειροτεροι και πληγωνουμε τους καλυτερους και κολακευω τον εαυτο μου που νομιζω οτι τον πληγωσα γιατι ποιος ειμαι εγω;

τι ειμαι εγω; ψευτοασπρος ειμαι. ολο λεκεδες και μετα βρεχει κι ειμαι παλι ψευτοασπρος.

δεν του ειπα: ποσο χαρουμενο με κανει αυτη η κοκκινη κατακορυφη πληγη στο μετωπο μου που κανει λιγο "αλητεια".

του ειπα: ειμαι αλητης

γιατι δεν εχω τιποτε αλλο να βγαλω, απο την ψευτοασπρη πετσα μου. που μια φορα την ειχα βγαλει κι αυτη και την επλυνα και την απλωσα κι εσταζαν τα ρουχα της "απο πανω" και δεν στεγνωνε. κι η "απο πανω" ολο επλενε κι ολο απλωνε κι ολο επλενε κι ολο απλωνε. κι εγω φορεσα βρεγμενο το πετσι μου και ξεδιψασα και αρρωστησα.

δεν του ειπα: ετρεχα σπιτι του για ενα φιλι κι εφευγα παλι.
δεν του ειπα: του 'βαλα να φαει
δεν του ειπα: εψαχνα ωρες να τον βρω να του χαρισω μια βλακεια.

του ειπα: ενα βιβλιο που του ειχα δανεισει, ενα σημειωμα κι ενα υπεροχο δωρο.

ταξιδευα

Δεν εισαι εσυ γι' αυτα, τι σε φορτωνω; Εσυ... την ησυχια σου. Το βλεμμα σου στα υπογραμμισμενα,
να μη χαθει εκατοστο. Παρ' ολα αυτα... Σ' ευχαριστω.
Δεν εισαι για μεγαλες περιπετειες. Το σεβομαι. Εναν περιπατο στο κεντρο, το πολυ.
Καμια φορα στη θαλασσα - ως εκει. Παρ' ολα αυτα, μου ειναι αρκετο.
Προσπαθησες να εισαι κατι αλλο κι ας μην πετυχε. Εγω, ειναι σαν να γυρισα τον κοσμο -κι ας μη σε κουνησα
οσο θελω απ΄τη βολη σου...
Κι αν δε σε κουνησα οσο θελω απ' τη βολη σου, με τα καραβια που με πηγαινες να δω, ταξιδευα...

Κι ας ειδα τη ζωη στην τηλεοραση... κι ας διαβασα τα παντα στα βιβλια...
κι ας ημουν και δεν ημουνα στο πλαι σου... ταξιδευα...

ταξιδευα

ταξιδευα

ταξιδευα

ταξιδευα

(γ. ευαγγελατος, ευχαριστηριο)