κυριακη

χτες βραδυ χωθηκα στην ντουλαπα και ξετρυπωσα ολα τα μαγιο μου, να βρω κανενα να δωσω στον μιχαλη. ο σταυρος ομως δεν γυρισε ποτε σπιτι, δεν απαντησε σε καμια κληση, δεν πηγαμε για μπανιο. κι ετσι χαθηκε η πρωτη καλοκαιριατικη κυριακη. σαμπως δεν θα κοιμομαστε και στις περισσοτερες απο τις επομενες; οποτε... τι μου κοστιζει; αφου και οι παραλιες δεν ειναι my cup of tea

και σαν να εχω την εντυπωση οτι δεν πρεπει να μαυρισω -αυτο ξεχασε να μου το πει ο Φραντζης οποτε κι εγω σφυριζω αδιαφορα, ακριβως οπως σφυριζω οταν ξυριζω τα μαλλια μου, ενω μου εχει πει να τα αφησω μακρια για την παρασταση. δε βαριεσαι, μακραινουν γρηγορα. τελευταια φορα που πιανω τη μηχανη, το ορκιζομαι. μωρε, ειναι που ειχαν γινει πορτοκαλι παλι απο τον ηλιο και δεν μπορουσα να φωτογραφηθω για την Lifo με κιτρινο κροταφο και ανεξελεγκτες φυτρες.

η φωτογραφιση εγινε στο πεδιον του αρεως. και βαριομουν και κατουριομουν και μου φαινοταν περιεργο που, ενω τοσα χρονια φωτογραφιζω τον εαυτο μου, τον πουτσο μου, τον κωλο μου, αφειδως και αναιδως (και αφιλοκερδως) για αυτο εδω το μπλογκ και τα παππουδομπλογκ του, στη θεα και μονο του φωτογραφου, αδειαζα. ειμαι σιγουρος πως, αν ο ανθρωπος τραβηξε 100 φωτογραφιες και στις 100 θα ειμαι σαν να με πηρες απο μια και να με κολλησες με μονταζ διπλα στους υπολοιπους. που ουτε πουτσο ηθελε, ουτε κωλο, ουτε μονος μου ποζαρα. εδω, μια μπλουζα ζητησε να κανουμε οτι βγαζουμε -25 βαθμους ειχε και μια χαρα ιδεα ηταν- κι εγω γουρλωσα τα ματια κι εγινα ροζ απο ντροπη. ελπιζω να διαλεξουν αυτη που κρατω ενα χαρτι μπροστα στο προσωπο μου. Η Φωνη Του Κυριου ελεγε. Εμ, τι αλλο θα ελεγε μια σελιδα, αναμεσα στις καποτες και τα εξαλλα φυτα του κηπου.

εφυγαν ολοι κι εμεινα να περιμενω τον σταυρο να ερθει με το αυτοκινητο να με μαζεψει. κουρνιασα σε ενα παγκακι και μου ηρθε αμεσως η καυλα του ηλιου, του παρκου, του ημιγυμνου αλβανου που εκανε διατασεις μπροστα μου.

αμεσως ηρθε και η μικρη φιονα με τη γιαγια της, να τα παρουν ολα αυτα.

η φιονα ετρεχε απο δω κι απο κει μονη της. "τα καταφερα γιαγια" φωναζε, οταν πηδουσε ολα τα εμποδια διχως να πεσει. "η μικρη νιωθει ασχημα γιατι δεν τα καταφερνει στη γυμναστικη οσο οι συμμαθητριες της", μου ειπε η γιαγια. αυτα τα λογια με μεταμορφωσαν σε μεγαλο αδελφο της φιονας. φωναξα το κοριτσι, της ειπα να φορεσει το καπελο της οσο καθεται στον ηλιο και αρχισαμε την κουβεντα. στο τελος ηταν πολυ χαρουμενη. ισως και να καταλαβε οσα της ειπα. οκ, μπορει να μην καταλαβε οταν της ειπα "σε πεντε λεπτα θα πηγαινεις λυκειο κι οχι μονο θα μπορεις να κανεις οσα δεν μπορεις να κανεις τωρα, αλλα θα τα βαριεσαι κιολας" και γι αυτο να μου απαντησε "καλε πρωτη δημοτικου πηγαινω",

παντως το φλας φορουαρντ που εκανα στη στιγμη που η 16χρονη μουναρα φιονα, για καποιο λογο θυμαται το αγορι στο παρκο πριν απο δεκα χρονια να της λεει οτι δεν πρεπει να νιωθουμε ασχημα για οσα δεν μπορουμε να κανουμε τοσο καλα οσο οι φιλοι μας, γιατι σιγουρα υπαρχουν 100 πραγματα που εκεινοι δεν μπορουν να κανουν τοσο καλα οσο εμεις και πρεπει να χαιρομαστε για αυτους κι εκεινοι πρεπει να χαιρονται για εμας... αυτο το φλας φορουαρντ και το χαμογελο της γιαγιας, με εκαναν να νιωσω καλα. καλα, και μαλακας. ο μαλακας που ασχολειται με τα παιδια των αλλων στο παρκο γιατι τα παιδια θα σε πιστεψουν ο,τι κι αν τους πεις και θα ξεχασουν ο,τι κι αν τους πεις. ειναι ανακουφιστικο να νιωθεις οτι δεν μπορεις να καταστρεψεις εναν ανθρωπο με τα λογια σου. οσο μεγαλες βλακειες κι αν ξεστομισεις. γιατι και η αληθεια μπορει να ειναι μια μεγαλη βλακεια.

εφυγα και περπατησα μεχρι τη βικτωρια απ' οπου και με μαζεψε ο σταυρος. τι να σου κλασει ο φλοισβος και ο φρεντο απο πολτοποιημενο λευκοχρυσο (μονο ετσι δικαιολογειται η τιμη του - και η γευση του) μετα απο τετοια υπεροχη χαζομαρα. "αυριο θα παμε για μπανιο οπωσδηποτε" συμφωνησαμε.