πριν περασεις απο εδω

κινειται μπρος πισω-το σπιτι. ειναι λεπτα, που λεω: θα 'ναι φτιαγμενο απο φιδια. κι εννοω θα το εχουν φτιαξει φιδια. απο πετρα ειναι το σπιτι. κι οποιας κι αν παιρνει την μορφη, η διευθυνση μου, καθε μερα, παντα απο πετρα και παντα απο φιδια ειναι φτιαγμενο. ελπιζω μονο, να μη μενω μονος πιο πολυ απ'οσο θες να μενω. ακομη δεν ξερω ποσοι, εδω κατοικουν. ποσοι χωρουν κι αν με ακουνε τα βραδια. το σημειωμα που κολλησα στην εισοδο μπορει να το κατεβασε κι ο αερας. και τις δεκα φορες. και τις εντεκα. δεν μπορει; σταθηκα απεναντι απο το φεγγαρι, διπλα σε ενα καθυστερημενο κυπαρισσι, το τσιγαρο δεν αναβε με τιποτα, το σωμα μου το ιδιο... κατουρησα τη ζωνη μου - λιγο το ποτο, λιγο το σκοταδι, λιγο επιτηδες - πεταξα το τσιγαρο σαν να 'χα τελειωσει μ'αυτο κι ανηφορησα κατα το σπιτι. εχω ασυγκρατητα ματια. ουτε ενα φως δεν αφησαν να καιει ελευθερο τη νυχτα. ουτε ενα κορμι να προσποιειται. καθε βουτια των χεριων μου σε παρθενα νερα, καθε σκοπια που βαρα ο σφυγμος μου, η σπασμενη εκπνοη μου... εδω ειναι λες; εδω ειναι ολα. χωρις αποχρωσεις. αυτοκτονησαν. αυτοκοκκινες.