η τελευταια βουτια

ταλαιπωρει τους εφιαλτες του
τραγουδωντας καθε μερα το ιδιο τραγουδι
ολη μερα το ιδιο τραγουδι
μα το βραδυ πιο σιγα.

τα βραδια πεταει μια πλαστικη μπαλα στον τοιχο. ποτε δεν την πιανει. φοβαται. καθε βραδυ πεταει μια φορα την μπαλα στον τοιχο. μια φορα επεσε κατω ενα παχουλο βοτσαλο κι εσπασε σε κομματια. μερες το αφησε στο πατωμα. προσεχε που πατουσε. δεν ανοιγε το παραθυρο για να μην μετακινηθουν τα θρυψαλα. ο διαχειριστης χτυπουσε την πορτα. δεν του ανοιξε. για να μην κανει ρευμα. ο διαχειριστης αφησε τις αποδειξεις απ' εξω. το τηλεφωνο δεν χτυπουσε. το μαζεψε. ετοιμασε εναν κουβα με καυτο νερο και χλωρινη και λιγο αφρολουτρο απο καποιο δειγμα δωρο με καποιο περιοδικο του 2005. Απριλης ή Μαης του 2005. ή του 1985. ή του 2014 κι αρχισε να χυνει στο πατωμα το καυτο νερο. λιγο λιγο στην αρχη και μετα ολο μαζι. και δεν αδειαζε ο κουβας, δεν τελειωνε. δεν επεφτε απ' τα χερια του. θυμηθηκε το παρκο εκεινο, εξω απο το σχολειο, με τις πινακιδες. εκει θα μαθαινε μια μερα ποδηλατο. δεν εμαθε ποτε. εκει περπατησε μια μερα μεθυσμενος κι αγκαλιασε το πρασινο αγαλμα καποιου νεκρου πρωθυπουργου. βγηκανε φωτογραφια μαζι. κατι τουριστες. αναρωτηθηκε σε ποσες αραγε φωτογραφιες, ποιων ανθρωπων ειχε βγει τυχαια, στις παραλιες, στο δρομο, στα μπαρ. θυμηθηκε τον Αγγλο που του ειχε δειξει μια τετοια φωτογραφια:
-εσυ δεν εισαι αυτος εκει στο βαθος;
-ναι
-κοιτα να δεις...ημασταν στο ιδιο μερος πριν 3 μηνες μα γνωριστηκαμε λιγες μερες πριν φυγω.

το νερο ειναι κρυο στα ποδια μου. εχει κρυωσει. ειναι εντελως σαν να κολυμπαω στη θαλασσα. και ψαχνω με αγωνια να βρω πού καθονται οι γονεις μου. για να τρεξω κατευθειαν στη μαμα οταν βγω, να με τυλιξει με την πετσετα και να με σκουπισει. να με τριψει να ζεσταθω. σκεφτομαι το κρυο πολυ εντονα τωρα. ο ηλιος εχει πεσει αλλα τα βοτσαλα καινε ακομη. τα βοτσαλα αυτα καινε και τη νυχτα. ποτε δεν κρυωνουν.

η παραλια ειναι αδεια. μονο η πετσετα μου εχει μεινει. αρκετα μακρια. θα την πηρε ο αερας. ελπιζω να ειναι στεγνη. ελπιζω να ειναι ζεστη. αυτο θελω μονο τωρα πια.