Το ξυλινο δελφινακι
Για πρωτη φορα σημερα ειπα:
Αφου αυτα ειναι τα μονα καθαρα ρουχα που εχω, αυτα θα φορεσω.
Κι αμεσως ταιριαξαν.
Το μαυρο παντελονι με το μπλε μπλουζακι μου. Για πρωτη φορα.
...Και μια μερα με ρωτησε: Δικο σου ειναι αυτο το πακετο; Ποτε το αρχισες;
Ποιον αδελφο; Εχεις αδελφια; Δεν εισαι μοναχοπαιδι; Εισαι τοσο κακομαθημενος
που θα ορκιζομουν οτι εισαι. Δεν μου μιλας για τιποτα. Δεν ξερω τιποτα για 'σενα.
Και τωρα αρχισες και το καπνισμα. Σε αυτην την ηλικια! Θα 'πρεπε να ξερεις καλυτερα.
Εισαι καλυτερος απο αυτο. Κι εγω του απαντησα: Ολοι. Ολοι ειμαστε καλυτεροι απο τις επιλογες που κανουμε. Θα το κοψω ομως. Και θα γινω μοναχοπαιδι.
Αντι να καθαρισω, τακτοποιησα λιγακι. Μετακινησα επιπλα και αντικειμενα. Μου αρεσουν τα σημαδια που δημιουργουνται εκει απ' οπου δεν εχει περασει η σκονη. Τα μερη εκεινα του σπιτιου που περικυκλωνει ο χρονος αγνοωντας τα. Ενας καλος φιλος μου ζητησε να του επιστρεψω κατι που μου ειχε χαρισει. Το σηκωσα απο τη φωλια του και το φιλησα. Θα μου ειναι δυσκολο να το αποχωριστω. Αλλα μου ειχε πει, δινοντας μου το: Παραμενει δικο μου, απλως στο δινω να το εχεις εσυ. Γι' αυτο δε θυμωνω. Κι ουτε αναρωτιεμαι σε ποιον θα το δωσει να το προσεχει απο 'δω και περα. Μου ειπε: Για δικους μου λογους κι οχι επειδη δεν μιλαμε.
Δεν ακουγεται τιποτα. Μονο η μηχανη ενος βαποριου που ξεμακραινει. Δεν πηρα μεγαλη ανασα κι ετσι δεν θα αντεξω πολυ. Ανοιγω τα ματια. Κατι επιπλεει κοντα μου. Τωρα βλεπω πιο καθαρα. Ειναι δυο ποδια. Ειναι απο πανω μου. Η μηχανη δεν ακουγεται πια. Μονο γελια. Το διχτυ των διαθλασεων με εχει παγιδευσει. Τα ματια μου πονουν. Ο αερας στα πνευμονια μου εχει τελειωσει. Η επιφανεια, καθετη τωρα πια στο σωμα μου, μου ψιθυριζει ολα τα συμφωνα και παραγει οξυγονο ξαφνικα η φωνη της. Κι αναπνεω με τα αυτια μου. Τα ποδια που εβλεπα πριν, τωρα ειναι χερια. Τα αναγνωριζω. Η Μαρια ειναι. Με σερνει κολυμπωντας μεχρι την παραλια. Τα ματια μου ειναι ανοιχτα και γεματα νερο. Ομως δεν εχω καταπιει σταγονα.
Labels: 0
Το ξυλινο δελφινακι
Για πρωτη φορα σημερα ειπα:
Αφου αυτα ειναι τα μονα καθαρα ρουχα που εχω, αυτα θα φορεσω.
Κι αμεσως ταιριαξαν.
Το μαυρο παντελονι με το μπλε μπλουζακι μου. Για πρωτη φορα.
...Και μια μερα με ρωτησε: Δικο σου ειναι αυτο το πακετο; Ποτε το αρχισες;
Ποιον αδελφο; Εχεις αδελφια; Δεν εισαι μοναχοπαιδι; Εισαι τοσο κακομαθημενος
που θα ορκιζομουν οτι εισαι. Δεν μου μιλας για τιποτα. Δεν ξερω τιποτα για 'σενα.
Και τωρα αρχισες και το καπνισμα. Σε αυτην την ηλικια! Θα 'πρεπε να ξερεις καλυτερα.
Εισαι καλυτερος απο αυτο. Κι εγω του απαντησα: Ολοι. Ολοι ειμαστε καλυτεροι απο τις επιλογες που κανουμε. Θα το κοψω ομως. Και θα γινω μοναχοπαιδι.
Αντι να καθαρισω, τακτοποιησα λιγακι. Μετακινησα επιπλα και αντικειμενα. Μου αρεσουν τα σημαδια που δημιουργουνται εκει απ' οπου δεν εχει περασει η σκονη. Τα μερη εκεινα του σπιτιου που περικυκλωνει ο χρονος αγνοωντας τα. Ενας καλος φιλος μου ζητησε να του επιστρεψω κατι που μου ειχε χαρισει. Το σηκωσα απο τη φωλια του και το φιλησα. Θα μου ειναι δυσκολο να το αποχωριστω. Αλλα μου ειχε πει, δινοντας μου το: Παραμενει δικο μου, απλως στο δινω να το εχεις εσυ. Γι' αυτο δε θυμωνω. Κι ουτε αναρωτιεμαι σε ποιον θα το δωσει να το προσεχει απο 'δω και περα. Μου ειπε: Για δικους μου λογους κι οχι επειδη δεν μιλαμε.
Δεν ακουγεται τιποτα. Μονο η μηχανη ενος βαποριου που ξεμακραινει. Δεν πηρα μεγαλη ανασα κι ετσι δεν θα αντεξω πολυ. Ανοιγω τα ματια. Κατι επιπλεει κοντα μου. Τωρα βλεπω πιο καθαρα. Ειναι δυο ποδια. Ειναι απο πανω μου. Η μηχανη δεν ακουγεται πια. Μονο γελια. Το διχτυ των διαθλασεων με εχει παγιδευσει. Τα ματια μου πονουν. Ο αερας στα πνευμονια μου εχει τελειωσει. Η επιφανεια, καθετη τωρα πια στο σωμα μου, μου ψιθυριζει ολα τα συμφωνα και παραγει οξυγονο ξαφνικα η φωνη της. Κι αναπνεω με τα αυτια μου. Τα ποδια που εβλεπα πριν, τωρα ειναι χερια. Τα αναγνωριζω. Η Μαρια ειναι. Με σερνει κολυμπωντας μεχρι την παραλια. Τα ματια μου ειναι ανοιχτα και γεματα νερο. Ομως δεν εχω καταπιει σταγονα.
Αφου αυτα ειναι τα μονα καθαρα ρουχα που εχω, αυτα θα φορεσω.
Κι αμεσως ταιριαξαν.
Το μαυρο παντελονι με το μπλε μπλουζακι μου. Για πρωτη φορα.
...Και μια μερα με ρωτησε: Δικο σου ειναι αυτο το πακετο; Ποτε το αρχισες;
Ποιον αδελφο; Εχεις αδελφια; Δεν εισαι μοναχοπαιδι; Εισαι τοσο κακομαθημενος
που θα ορκιζομουν οτι εισαι. Δεν μου μιλας για τιποτα. Δεν ξερω τιποτα για 'σενα.
Και τωρα αρχισες και το καπνισμα. Σε αυτην την ηλικια! Θα 'πρεπε να ξερεις καλυτερα.
Εισαι καλυτερος απο αυτο. Κι εγω του απαντησα: Ολοι. Ολοι ειμαστε καλυτεροι απο τις επιλογες που κανουμε. Θα το κοψω ομως. Και θα γινω μοναχοπαιδι.
Αντι να καθαρισω, τακτοποιησα λιγακι. Μετακινησα επιπλα και αντικειμενα. Μου αρεσουν τα σημαδια που δημιουργουνται εκει απ' οπου δεν εχει περασει η σκονη. Τα μερη εκεινα του σπιτιου που περικυκλωνει ο χρονος αγνοωντας τα. Ενας καλος φιλος μου ζητησε να του επιστρεψω κατι που μου ειχε χαρισει. Το σηκωσα απο τη φωλια του και το φιλησα. Θα μου ειναι δυσκολο να το αποχωριστω. Αλλα μου ειχε πει, δινοντας μου το: Παραμενει δικο μου, απλως στο δινω να το εχεις εσυ. Γι' αυτο δε θυμωνω. Κι ουτε αναρωτιεμαι σε ποιον θα το δωσει να το προσεχει απο 'δω και περα. Μου ειπε: Για δικους μου λογους κι οχι επειδη δεν μιλαμε.
Δεν ακουγεται τιποτα. Μονο η μηχανη ενος βαποριου που ξεμακραινει. Δεν πηρα μεγαλη ανασα κι ετσι δεν θα αντεξω πολυ. Ανοιγω τα ματια. Κατι επιπλεει κοντα μου. Τωρα βλεπω πιο καθαρα. Ειναι δυο ποδια. Ειναι απο πανω μου. Η μηχανη δεν ακουγεται πια. Μονο γελια. Το διχτυ των διαθλασεων με εχει παγιδευσει. Τα ματια μου πονουν. Ο αερας στα πνευμονια μου εχει τελειωσει. Η επιφανεια, καθετη τωρα πια στο σωμα μου, μου ψιθυριζει ολα τα συμφωνα και παραγει οξυγονο ξαφνικα η φωνη της. Κι αναπνεω με τα αυτια μου. Τα ποδια που εβλεπα πριν, τωρα ειναι χερια. Τα αναγνωριζω. Η Μαρια ειναι. Με σερνει κολυμπωντας μεχρι την παραλια. Τα ματια μου ειναι ανοιχτα και γεματα νερο. Ομως δεν εχω καταπιει σταγονα.
Labels: 0