"για ποιαν ανελπιστη χαρα"

απο εκεινο το νησι εξειχα.
σαν στραβη στερια.
δεν σχηματιζα ουτε εναν τοσο δα ανοητο κολπο.
πισω μου ενα χωραφι ηταν.
στενομακρο και ασημενιο.
σαν δρομος.
κανονικος δρομος.
αργα το βραδυ με τα περισσοτερα φωτα χαλια, αρρωστα, σκετη γκρινια, νομιζες θα αναψουν και θα ειναι πρασινα οποτε ας μην αναψουν.
ας ευχηθω κατι αλλο ελεγες.
και το σαν δρομος χωραφακι με χαλαρους κομπους δεμενο με αλλους δρομους, περιπλανωμενο δικτυο σπασμων - τα κυματα λιγοτερο σηκωνονταν.
μπερδευα την ασφαλτο με αιχμηρα χορτα τα ανακατευα μια απεριγραπτη μποχα μιαν απεριγραπτη μποχα εσερνε η μυτη μου μεχρι το σπιτι.
να, τωρα πεθαινει η γατα.
σε λιγο θα περασω απο εκει.
τωρα την πατησε το αυτοκινητο.
πιθανοτατα το βλεπω λιγο μετα να περναει διπλα μου.
αλλα πώς να το αναγνωρισω; ιδια ειναι ολα.
και η μερα μου ιδια με ολες ηταν.
δεν παρατηρω τα αυτοκινητα. τους οδηγους. τις μερες.
οι μερες δεν παρατηρουν εμενα. καλυτερα.
μη με ξεχνουν μετα. ποιος περασε καλυτερα αυτο το καλοκαιρι.
Γιαννη;
σκυβω πανω απο τη γατα.
ο προκαθορισμενος ηχος σε κλωστες ελεγχει τα δαχτυλα μου.
δεν τη βλεπω σχεδον.
αυριο θα δω τα κοκκινα-
το λιωμενο κρανιο.
τωρα δε βλεπω τιποτα.
προχωρω, ο ηχος σε κλωστες ελεγχει τα ποδια μου κοιταζω πισω η γατα στον αερα η γατα ΓΚΝΤΟΥΠ στην ασφαλτο λιγο πιο περα.
εχω πεσει.
το ειπαν και το εκαναν οι αστραγαλοι μου. παρελυσαν.
επρεπε να πεταω τωρα.
επρεπε να εχω αποκοιμηθει.
να σου ειχα χαρισει τη γλωσσα μου που δε φτανει μεχρι τον ουρανισκο και δεν καταλαβαινει κανεις.
τι λεω. τι εννοω.
και με την ιδια βλαμμενη γλωσσα πρεπει να σου εξηγησω.
να κουβαλω βιβλια με οσα ισως πω.
να το χωραφι που σου 'λεγα.