αυτο με τα μπανανοφυλλα

Ερχεται οταν πεφτει ο ηλιος,
το ανημπορο βουνο, απο τη θαλασσα
Ερχεται απο τη θαλασσα η καινουρια στερια του μυαλου
και πεφτουν βαριες οι κουρτινες στα ποδια

Μολις γυρισαμε απο την αυλη
γεματοι χωματα
Φορουσες σαν φτερα , τεραστια φυλλα
και φοβοντουσαν οι γατες στο μπαλκονι

Σου ειπα: να ζησω μια ομορφη ζωη

αυτο για τον θεμη τον Ταπεινο που δεν θυμαμαι αν το εχω ανεβασει ηδη παντως το βρηκα στα προχειρα μου (7)

οσα εχω να πω τα λες εσυ
κι οσα εννοουνται
στη βραχνη σιωπη
σαν απελπισμενη αποφαση
μας ξεγελανε

μιας αναγκης πλεον αδειανης
δεν συγχωρουνται
οι κοποι ειχαμε πει
κι απ'τους δυο μας αυριο κανεις
εδω δεν θα 'ναι

κατι μου θυμιζεις και σου φαινομαι γνωστη
μοιαζει η απομακρυνση με πρωτη γνωριμια
ο,τι κι αν νομιζεις μια κουβεντα πες σωστη
γιατι απο τις λαθος δεν μας εμεινε καμια

ζουμε στης αγαπης την ρωγμη
και ποιος να ξερει
αραγε γιατι
τοσα χρονια ηθελε η στιγμη
να μας αλλαξει

ησυχη ειναι η πτωση και ζεστη
σαν μεσημερι
σαν μικρο χαρτι
που η φωτια κι αν το 'βρει, ξερεις τι;
δεν θα το καψει

αυτο για τον θεμη τον Ταπεινο (6)

ψαχνω τροπους διαρκως
μακρια απο το φως
να σε φερω
στο σκοταδι σε ξερω
και δεν σ' επινοω

δεν αναβω το φως
και οι δυο δυστυχως
δεν χωραμε
κι οταν γι αλλους μιλαμε
παντα εσενα εννοω

δεν αναβω το φως
κι αν ανοιγει ο καιρος
δεν με νοιαζει
που αργα σκοτεινιαζει
θα το αλλαξω αυτο

δεν αναβω το φως
θα φωτισω αλλιως
τη γωνιά μου
και μη λες τ' ονομα μου
θα το αλλαξω κι αυτο

δεν αναβω το φως
δεν αναβω το φως
σε φοβαμαι
γιατι οπου κοιταμε
θες να πας μοναχος

δεν αναβω το φως
τελος ο θαυμασμος
δεν σε φτανω
τωρα σ' απολαμβανω
κι ας ζητας συνεχως

ν' αναψω το φως

δεν αναβω το φως
δεν αναβω το φως

δεν αναβω το φως
στο σκοταδι εθισμος
και στο βραδυ
πιο πολυ στο σκοταδι
πώς το αλλαζουν αυτο

αυτο απο το πρωτο μου ημερολογιο

Τριτη 30 Νοεμβριου 1993

Σημερα εβρεχε. Το πρωι που ξεκινησα για το σχολειο ψιχαλιζε. Οταν εφτασα εβρεχε λιγο πιο πολυ. Την πρωτη ωρα, αντι να κανουμε γλωσσα πηγαμε στην εκκλησια. Εγω φυσικα και ο Εγγιν, μειναμε στην εξω αιθουσα. Βαριομασταν και γι αυτο πηγαμε στην ταξη μας. Εξω τωρα εβρεχε πιο πολυ. Μαλλον πολυ πιο πολυ. Τελος παντων, στην ταξη, βγαλαμε ενα παζλ απο τη βιβλιοθηκη, ομως πριν καν αρχισουμε να το φτιαχνουμε βαρεθηκαμε. Φοβομασταν μηπως μας δει ο παπας -που ηταν τρελλος- και μας φωναξει. Και παλι ομως δεν γυρισαμε στην εκκλησια. Παιξαμε ενα αλλο παιχνιδι. Καποιος απο 'μας τους δυο θα ελεγε STOP ή ΞΕΚΙΝΑ. Στο στοπ επρεπε να αρχισει ο αλλος να γυρνα και στο ξεκινα να σταματα και να μενει ακινητος. Αργοτερα βγηκαμε -εγω με τον Εγγιν- να ψωνισουμε απο το κηλικειο. Εγω αγορασα ενα ψυμιθι μια FANTA και TUTTI FRUTI. Ο Εγγιν δεν ειχε λεφτα και του εδωσα εβδομηντα δραχμες για να αγορασει και αυτος ψυμιθι. Του ειπα αν περισσευουν λεφτα να παρει τσιχλες. Το ψυμιθι εκανε πενηντα και ετσι πηρε και δυο τσιχλες. Μετα απο λιγο ανεβηκαμε στο θεατρο μα στα σκαλακια ακουγα κατι. Μπηκα μεσα, και ειδα ενα σωληνα να σταζει λιγο λιγο. Το ειπαμε στην κυρια του κηλικειου και ηρθε αμεσως με εναν κουβα. Μας ειπε να προσεχουμε και αν γινει τιποτα να της το πουμε. Υστερα ηρθαν και τα αλλα παιδια και εγινε χαμος. Ανεβαιναν στο θεατρο, πηδουσαν. Εμεις τους διωχναμε μα εκεινοι τιποτα, συνεχισαν να κανουν τρελες. Σε λιγο ηρθε ο κυριος Ντινος και ειδε το Γιαννη Μαννια να τραγουδαει -δηθεν- στο μικροφωνο. Την επομενη ωρα ειχαμε θρησκευτικα. Εξω εβρεχε ακομα, και πολυ χειροτερα απο πριν και γι αυτο ο παπας δεν αφησε εμενα και τον Εγγιν να βγουμε εξω. Ο Εγγιν επιασε ενα βιβλιο να διαβασει και εγω πηρα απο καποιον μια κολα ζωγραφικης και ζωγραφισα. Στην κολα σιγα σιγα εβγαιναν σαλιγκαρια, φιδια, αραχνες κ.α. Βεβαια δεν εβγαιναν απο την κολα αλλα τα ζωγραφιζα ολα. Δυο λεπτα μετα ειπα στη Θεοδωρα -σιγα σιγα- να παιξουμε κατι. Να μην μας βλεπει ο παπας. Εγω ζωγραφιζα κατι και η Θεοδωρα επρεπε να βρει το θεμα της ζωγραφιας. Η πρωτη ηταν με πολλα φυτα και το θεμα ηταν <<ολα τα φυτα του κοσμου>>. Η δευτερη ζωγραφισα δολαρια που με ενα βελος δειχναν μια τσαντα. Ο τιτλος ηταν: <<Δολαρια στην τσαντα>>. Μετα απο λιγο χτυπησε το κουδουνι για διαλειμα. Εριχνε σχεδον χιονονερο. Μολις εβγαινες απο το ηποστεγο σε δυο " ειχες γινει παπι. Την επομενη ωρα ειχαμε μαθηματικα. Μας εκανε ο κυριος Ντινος. Τσακωσε μερικα παιδια να κανουν φασαρια και ζητησε απο ενα κοριτσι να γραψει τα ονοματα τους. Μετα τους εβαλε να ξανακαθησουν στα θρανια τους. Τωρα αρχισε το μαθημα. Μας εγραψε ενα προβλημα και εμεις επρεπε να το λυσουμε. Σχεδον ολοι το καναμε σωστα. Ο Εγγιν εκανε μια ωρα να βρει τη λυση. Σε λιγο μας εκανε την προπαιδεια. (ευτυχως εμενα δε με σηκωσε.)

Ντριιν το κουδουνι παλι. Πανω στα δεντρα ειχε σχηματιστει μια λιμνη. τα παιδια περπατουσαν μεσα. Ο Γιαννης Μαννιας μας ειπε οτι κατω ειχε πιο μεγαλη. κατεβηκαμε στην πισω αυλη. Πραγματικα ηταν πιο μεγαλη. Στο τερμα ειχε μια πιο μικρη που δεν την ειχα προσεξει και παραλιγο να πεσω μεσα. Αυτη ηταν πιο μικρη αλλα πολυ πιο βαθια. Ο Εγγιν μπηκε μεσα και το νερο εφτανε σχεδον μεχρι τα γονατα. Μετα ξαναανεβηκαμε πανω και εγω πηγα να πηδηξω τη μεγαλη αλλα ρηχια λιμνη αλλα επεσα κατω και εγινα... γουρουνι που πηδηξε τις λασπες. Το κουδουνι ξαναχτυπαει. Τωρα εχουμε αγγλικα. Εγω γεματος λασπες, πηγαινω στον κυριο Ντινο αλλα αυτος μου φωναξε. Η κυρια των αγγλικων μας εβαλε ορθογραφια. Μετα μας ειπε να την πουμε απ' εξω. Υστερα μας εδειχνε καρτες με τους πρωταγωνιστες του μαθηματος και μας ελεγε να τους περιγραψουμε. Εμενα μου ειπε να διαβασω το μαθημα. Ντιγκ Ντιγκ κουδουνι. Τωρα σχολαμε με περιμενει εξω η μαμα με το αυτοκινητο

ΓΕΙΑ!
ΤΖΑΚΟΣ

αυτο απο το lovizporn

Δευτέρα, Ιούλιος 10, 2006

θα πάμε στο Περού

ίσως να πεθάνουμε εκεί
ίσως να ονομάσουμε Περού την πιο κοντινή πλατεία
και να πεθάνουμε εκεί

Θα σε πάω στο Περού
ίσως εκεί να γίνω η μάνα σου
ή ακόμα κι ο γιος σου

απ' όσα θα έχουμε αφήσει πίσω μας
θα σκεφτόμαστε μόνο το γέρικο σκυλί μας

αυτο με την φωτογραφια της μαμας απο το 1977

αυτο που φρικαρε τον Γαβριηλ

Ο λόφος


Το απογευμα πηγα στον ταφο της μητερας μου. Ο αδελφος μου πηγαινει συχνα κι ολοι το βρισκουν πολυ συγκινητικο αυτο. Γιατι ο αδελφος μου μενει στο Παρισι κι ερχεται κρυφα καθε τοσο για να επισκεφθει τον ταφο της μητερας του. Τον εχει πετυχει η γειτονισα, η κυρια Γεωργια, που πηγαινει καθε τοσο στον αντρα της. Με ειχε ρωτησει μια φορα αν ειναι εδω ο αδελφος μου και της ειπα "Οχι. Εχει να ερθει καιρο αλλα μαλλον θα ερθει τα Χριστουγεννα." Εννοoυσα τα περσινα, που τελικα δεν ηρθε. Θα πηγαινε, λεει, στην Αφρικη. Κολλησε μια αρρωστια εκει που εψαχναν δυο μηνες να βρουν τι ηταν. Και τελικα δεν ηταν τιποτα. Εγινε καλα και ετσι σταματησαν να ψαχνουν. Το καλοκαιρι που τον ειδα φαινοταν μια χαρα και πολυ χαρουμενος. Δεν τον ρωτησα γιατι. Δεν ρωτω γιατι ειναι χαρουμενοι, οι χαρουμενοι ανθρωποι. Γιατι να μην ειναι;

Ποτε δεν ειχα παει στον ταφο της μητερας μου. Μια φορα σταθηκα στον λοφο πισω απο το νεκροταφειο και προσπαθησα να ξεχωρισω αναμεσα στα μνηματα, το δικο της. Εβγαλα μια φωτογραφια και συνεχισα να ψαχνω απο το σπιτι. Κι οταν εμαθα οτι ο αδελφος μου πηγαινε συχνα κι οτι ολοι το εβρισκαν πολυ συγκινητικο, ηθελα να παω κι εγω αλλα δεν ηθελα να πεσω πανω στον αδελφο μου. Κι ουτε τολμουσα να τον παρω τηλεφωνο στο γαλλικο νουμερο να δω αν θα το σηκωσει γιατι κι εδω που ερχεται, το γαλλικο νουμερο κραταει. Και δεν ηθελα να τον ρωτησω "πού εισαι-καλα εισαι" γιατι καποιοι ανθρωποι οταν τους ρωτας αν ειναι καλα, σου λενε την αληθεια. Κι οταν τους ρωτας πού ειναι, σου λενε ψεματα.

Επεμενα να την θαψουμε διπλα στο σκυλι. Θα το ηθελε πολυ. Αλλα κι αυτη, μια φορα δεν ειπε οσο ζουσε, οτι θα ηθελε να την θαψουν διπλα στο σκυλι. Κι ετσι με κοιταξαν ολοι σαν να ειχα πει αλλη μια απο τις περιεργες ιδεες μου. Και με αγνοοησαν. Οπως με ειχαν αγνοησει οταν τους ειχα πει να θαψουμε το σκυλι στο νεκροταφειο. Αλλα τοτε τους ειχα καταλαβει. Στον λοφο θα ηταν καλυτερα το σκυλι.

Το απογευμα περασα απο το ανθοπωλειο. Ολα τα ομορφα λουλουδια ειναι ασχημα. Δεν μου αρεσει κανενα ομορφο λουλουδι. Και τα ανθοπωλεια ειναι γεματα απο ομορφα λουλουδια. Εμεινα αρκετη ωρα να χαζευω τα σαρκωδη πεταλα. Άλλα εμοιαζαν με μουσουδες, άλλα με γεννητικα οργανα και τα υπολοιπα εμοιαζαν με ολα τα αλλα. Σκεφτομουν τι κριμα που ειναι να μην μπορεις να δοκιμαζεις τα λουλουδια, οπως στις μπουτικ. Κι οταν ηρθε ο πωλητης να με ρωτησει αν θελω βοηθεια, του ειπα "Απλως χαζευω."

Κοιταξα απεναντι, την κορυφη του λοφου. Το σκυλι μας κοιμοταν ησυχο, κατω απο ενα μικρο συννεφο. Οταν βρηκα το μνημα, σιγουρος πως θα εβαζα τα κλαματα, φορεσα τα γυαλια μου. Αλλα δεν εκλαψα. Τιποτα δεν εκανα. Σκεφτομουν πως αν ζουσε, θα της ζητουσα χρηματα ή θα την ρωτουσα τι κανει ο αδελφος μου κι αν μιλησε μαζι του. Κι εκεινη θα μου ελεγε "Ξερεις πώς ειμαι εγω. Δεν σας παιρνω τηλεφωνο για να μην ενοχλω. Οταν εχετε κατι να μου πειτε, με παιρνετε εσεις."

Οταν πεθανε το σκυλι μας, η μητερα μου αρρωστησε. Συνεχεια ελεγε πως ηταν συμπτωση και πως δεν την ειχε επηρρεασει τοσο πολυ και πως ηταν ευτυχισμενη γιατι το σκυλι ειχε ζησει πολλα χρονια και ευτυχισμενα χρονια και πεθανε χωρις πονο, χωρις αρρωστια. Μονο που ειχε κουφαθει, αλλα κι αυτο δεν ηταν τοσο σημαντικο. Γιατι ειχε τοση σιωπη το σπιτι τα τελευταια χρονια, που και παλι δεν θα ακουγε τιποτα. Τοση σιωπη εκαναν και τα μνηματα το απογευμα. Κι ενιωθα σαν κουφο σκυλι.

Οταν αρρωστησε η μητερα μου, εγω το ηξερα πως θα πεθανει. Αλλα δεν το ειπα σε κανεναν. Γιατι και που θα το ελεγα, θα με αγνοουσαν. Και η μητερα μου το ηξερε. Και ηξερε οτι το ηξερα αλλα δεν το λεγαμε. Μιλουσαμε για βλακειες. Για την παλια αφεντικινα της, για τις διακοπες στην Λερο, που δεν πηγαμε τελικα στο Περού και δεν ειδαμε ποτέ το Ματσου Πιτσου.

Εμαθα οτι ο αδελφος μου ερχοταν κρυφα για να επισκεφθει την μητερα μας, απο μια παλια οικογενειακη φιλη. (Τυχαια συναντηση στον δρομο - ο γιος της ζει στο Παρισι - τυχαια συναντηση του γιου της με τον αδελφο μου στο αεροδρομιο - " και ποσο θα κατσεις" - "μια μερα" -"αντε ρε" - "ναι κατεβαινω συχνα, πηγαινω στην μητερα μου κι επιστρεφω" - "πολλη δουλεια ε;" - "ασ' τα να πανε") Η οικογενειακη φιλη τελειωσε λεγοντας ποσο συγκινητικο το εβρισκε ολο αυτο γιατι ο αδελφος μου φαινοταν να ειναι ο σκληρος ενω εγω ημουν ο ευαισθητος καλλιτεχνης. Κι ομως, εγω πιστευω πως αν εμενε εδω, δεν θα ειχε παει ουτε μια φορα κι αυτος.

Τα Χριστουγεννα που περιμεναμε με τον πατερα μου να ερθει ο αδελφος μου απο το Παρισι, ηταν τα πρωτα Χριστουγεννα χωρις την μητερα μου. Που ειχε πεθανει δηλαδη, γιατι πολλες φορες η μητερα μου ελειπε τα Χριστουγεννα. Πηγαινε στην Αφρικη, στην αδελφη μου και τον ανιψιο μου. Κι οταν μας ειπε ο αδελφος μου οτι θα πηγαινε στην Αφρικη, νομιζαμε οτι πηγαινε στην Κενυα να τους βρει αλλα μετα μαθαμε πως ειχε παει στην Βαρκελωνη. Και γυρισε στο Παρισι αρρωστος, οποτε δεν μπορουσαμε να θυμωσουμε που δεν ειχε ερθει τα Χριστουγεννα. Αλλα τελικα δεν ειχε τιποτα. Αλλα ηταν αργα για να θυμωσουμε που δεν ειχε ερθει τα Χριστουγεννα.

Το απογευμα μουδιαζε. Ο καιρος δεν αλλαζει στα νεκροταφεια οταν βραδιαζει. Απλως μουδιαζουν ολα οταν αρχιζει και πεφτει ο ηλιος. Επεφτε ο ηλιος και μουδιαζαν ολα σιγα-σιγα. Μουδιαζε ο λοφος, τα μνηματα, τα χωματα, τα λουλουδια. Ηθελα να φυγω αλλα το καθυστερουσα γιατι ηξερα πως αν εφευγα σημερα απο το νεκροταφειο, δεν θα πηγαινα ξανα. Κοιταξα την φωτογραφια της μητερας μου. Μουδιασμενη κι αυτη. Αλλα χαμογελαστη. Και ιδια με εκεινη την ηθοποιο που παντα της ελεγα οτι μοιαζουνε. Εγω ηθελα να βαλουμε εκεινη την φωτογραφια απο την Σαντορινη, αλλα ηταν κι ο πατερας μου σε εκεινη την φωτογραφια και αντι να με αγνοησει, οταν το προτεινα, μου ειχε πει "Οταν ερθει κι η σειρα μου, να την βαλεις". Ακομη στο ψυγειο ειναι η φωτογραφια απο την Σαντορινη. Εχει ξεθωριασει αρκετα αλλα φαινεται οτι η μαμα κοιταει τον ηλιο που πεφτει.

αυτο με το παιδι

σπρωχνουν το παιδι μα δεν σκονταφτει.
τραβανε τα μαλλια του και μακραινουν.
του δινουν να πιει κι εκεινο ανθιζει. κι αναποδογυριζει
οταν το χορευουν. μοσχοβολαει το μαγαζι. γεμιζει το παιδι και φευγουν.

- οταν πεθανω θελω να με θαψουν μεσα σου
- ενταξει