αυτο που φρικαρε τον Γαβριηλ

Ο λόφος


Το απογευμα πηγα στον ταφο της μητερας μου. Ο αδελφος μου πηγαινει συχνα κι ολοι το βρισκουν πολυ συγκινητικο αυτο. Γιατι ο αδελφος μου μενει στο Παρισι κι ερχεται κρυφα καθε τοσο για να επισκεφθει τον ταφο της μητερας του. Τον εχει πετυχει η γειτονισα, η κυρια Γεωργια, που πηγαινει καθε τοσο στον αντρα της. Με ειχε ρωτησει μια φορα αν ειναι εδω ο αδελφος μου και της ειπα "Οχι. Εχει να ερθει καιρο αλλα μαλλον θα ερθει τα Χριστουγεννα." Εννοoυσα τα περσινα, που τελικα δεν ηρθε. Θα πηγαινε, λεει, στην Αφρικη. Κολλησε μια αρρωστια εκει που εψαχναν δυο μηνες να βρουν τι ηταν. Και τελικα δεν ηταν τιποτα. Εγινε καλα και ετσι σταματησαν να ψαχνουν. Το καλοκαιρι που τον ειδα φαινοταν μια χαρα και πολυ χαρουμενος. Δεν τον ρωτησα γιατι. Δεν ρωτω γιατι ειναι χαρουμενοι, οι χαρουμενοι ανθρωποι. Γιατι να μην ειναι;

Ποτε δεν ειχα παει στον ταφο της μητερας μου. Μια φορα σταθηκα στον λοφο πισω απο το νεκροταφειο και προσπαθησα να ξεχωρισω αναμεσα στα μνηματα, το δικο της. Εβγαλα μια φωτογραφια και συνεχισα να ψαχνω απο το σπιτι. Κι οταν εμαθα οτι ο αδελφος μου πηγαινε συχνα κι οτι ολοι το εβρισκαν πολυ συγκινητικο, ηθελα να παω κι εγω αλλα δεν ηθελα να πεσω πανω στον αδελφο μου. Κι ουτε τολμουσα να τον παρω τηλεφωνο στο γαλλικο νουμερο να δω αν θα το σηκωσει γιατι κι εδω που ερχεται, το γαλλικο νουμερο κραταει. Και δεν ηθελα να τον ρωτησω "πού εισαι-καλα εισαι" γιατι καποιοι ανθρωποι οταν τους ρωτας αν ειναι καλα, σου λενε την αληθεια. Κι οταν τους ρωτας πού ειναι, σου λενε ψεματα.

Επεμενα να την θαψουμε διπλα στο σκυλι. Θα το ηθελε πολυ. Αλλα κι αυτη, μια φορα δεν ειπε οσο ζουσε, οτι θα ηθελε να την θαψουν διπλα στο σκυλι. Κι ετσι με κοιταξαν ολοι σαν να ειχα πει αλλη μια απο τις περιεργες ιδεες μου. Και με αγνοοησαν. Οπως με ειχαν αγνοησει οταν τους ειχα πει να θαψουμε το σκυλι στο νεκροταφειο. Αλλα τοτε τους ειχα καταλαβει. Στον λοφο θα ηταν καλυτερα το σκυλι.

Το απογευμα περασα απο το ανθοπωλειο. Ολα τα ομορφα λουλουδια ειναι ασχημα. Δεν μου αρεσει κανενα ομορφο λουλουδι. Και τα ανθοπωλεια ειναι γεματα απο ομορφα λουλουδια. Εμεινα αρκετη ωρα να χαζευω τα σαρκωδη πεταλα. Άλλα εμοιαζαν με μουσουδες, άλλα με γεννητικα οργανα και τα υπολοιπα εμοιαζαν με ολα τα αλλα. Σκεφτομουν τι κριμα που ειναι να μην μπορεις να δοκιμαζεις τα λουλουδια, οπως στις μπουτικ. Κι οταν ηρθε ο πωλητης να με ρωτησει αν θελω βοηθεια, του ειπα "Απλως χαζευω."

Κοιταξα απεναντι, την κορυφη του λοφου. Το σκυλι μας κοιμοταν ησυχο, κατω απο ενα μικρο συννεφο. Οταν βρηκα το μνημα, σιγουρος πως θα εβαζα τα κλαματα, φορεσα τα γυαλια μου. Αλλα δεν εκλαψα. Τιποτα δεν εκανα. Σκεφτομουν πως αν ζουσε, θα της ζητουσα χρηματα ή θα την ρωτουσα τι κανει ο αδελφος μου κι αν μιλησε μαζι του. Κι εκεινη θα μου ελεγε "Ξερεις πώς ειμαι εγω. Δεν σας παιρνω τηλεφωνο για να μην ενοχλω. Οταν εχετε κατι να μου πειτε, με παιρνετε εσεις."

Οταν πεθανε το σκυλι μας, η μητερα μου αρρωστησε. Συνεχεια ελεγε πως ηταν συμπτωση και πως δεν την ειχε επηρρεασει τοσο πολυ και πως ηταν ευτυχισμενη γιατι το σκυλι ειχε ζησει πολλα χρονια και ευτυχισμενα χρονια και πεθανε χωρις πονο, χωρις αρρωστια. Μονο που ειχε κουφαθει, αλλα κι αυτο δεν ηταν τοσο σημαντικο. Γιατι ειχε τοση σιωπη το σπιτι τα τελευταια χρονια, που και παλι δεν θα ακουγε τιποτα. Τοση σιωπη εκαναν και τα μνηματα το απογευμα. Κι ενιωθα σαν κουφο σκυλι.

Οταν αρρωστησε η μητερα μου, εγω το ηξερα πως θα πεθανει. Αλλα δεν το ειπα σε κανεναν. Γιατι και που θα το ελεγα, θα με αγνοουσαν. Και η μητερα μου το ηξερε. Και ηξερε οτι το ηξερα αλλα δεν το λεγαμε. Μιλουσαμε για βλακειες. Για την παλια αφεντικινα της, για τις διακοπες στην Λερο, που δεν πηγαμε τελικα στο Περού και δεν ειδαμε ποτέ το Ματσου Πιτσου.

Εμαθα οτι ο αδελφος μου ερχοταν κρυφα για να επισκεφθει την μητερα μας, απο μια παλια οικογενειακη φιλη. (Τυχαια συναντηση στον δρομο - ο γιος της ζει στο Παρισι - τυχαια συναντηση του γιου της με τον αδελφο μου στο αεροδρομιο - " και ποσο θα κατσεις" - "μια μερα" -"αντε ρε" - "ναι κατεβαινω συχνα, πηγαινω στην μητερα μου κι επιστρεφω" - "πολλη δουλεια ε;" - "ασ' τα να πανε") Η οικογενειακη φιλη τελειωσε λεγοντας ποσο συγκινητικο το εβρισκε ολο αυτο γιατι ο αδελφος μου φαινοταν να ειναι ο σκληρος ενω εγω ημουν ο ευαισθητος καλλιτεχνης. Κι ομως, εγω πιστευω πως αν εμενε εδω, δεν θα ειχε παει ουτε μια φορα κι αυτος.

Τα Χριστουγεννα που περιμεναμε με τον πατερα μου να ερθει ο αδελφος μου απο το Παρισι, ηταν τα πρωτα Χριστουγεννα χωρις την μητερα μου. Που ειχε πεθανει δηλαδη, γιατι πολλες φορες η μητερα μου ελειπε τα Χριστουγεννα. Πηγαινε στην Αφρικη, στην αδελφη μου και τον ανιψιο μου. Κι οταν μας ειπε ο αδελφος μου οτι θα πηγαινε στην Αφρικη, νομιζαμε οτι πηγαινε στην Κενυα να τους βρει αλλα μετα μαθαμε πως ειχε παει στην Βαρκελωνη. Και γυρισε στο Παρισι αρρωστος, οποτε δεν μπορουσαμε να θυμωσουμε που δεν ειχε ερθει τα Χριστουγεννα. Αλλα τελικα δεν ειχε τιποτα. Αλλα ηταν αργα για να θυμωσουμε που δεν ειχε ερθει τα Χριστουγεννα.

Το απογευμα μουδιαζε. Ο καιρος δεν αλλαζει στα νεκροταφεια οταν βραδιαζει. Απλως μουδιαζουν ολα οταν αρχιζει και πεφτει ο ηλιος. Επεφτε ο ηλιος και μουδιαζαν ολα σιγα-σιγα. Μουδιαζε ο λοφος, τα μνηματα, τα χωματα, τα λουλουδια. Ηθελα να φυγω αλλα το καθυστερουσα γιατι ηξερα πως αν εφευγα σημερα απο το νεκροταφειο, δεν θα πηγαινα ξανα. Κοιταξα την φωτογραφια της μητερας μου. Μουδιασμενη κι αυτη. Αλλα χαμογελαστη. Και ιδια με εκεινη την ηθοποιο που παντα της ελεγα οτι μοιαζουνε. Εγω ηθελα να βαλουμε εκεινη την φωτογραφια απο την Σαντορινη, αλλα ηταν κι ο πατερας μου σε εκεινη την φωτογραφια και αντι να με αγνοησει, οταν το προτεινα, μου ειχε πει "Οταν ερθει κι η σειρα μου, να την βαλεις". Ακομη στο ψυγειο ειναι η φωτογραφια απο την Σαντορινη. Εχει ξεθωριασει αρκετα αλλα φαινεται οτι η μαμα κοιταει τον ηλιο που πεφτει.