το τρυπανι

παιζουμε σαν εραστες. γκρεμιζουμε ο,τι μας αρεσει
γιατι πιο πολυ μας αρεσουν οι πετρες.
γεμιζουμε με αυτες την αγκαλια μας
κι ετσι μοιαζει με στομα
γεματο σπασμενα δοντια η αγκαλια μας.
κι ετσι μοιαζουμε εμεις
με το αγαπημενο μας ονειρο.

η τρομερή σπατάλη

Λειπουν ολοι. Δεν μιλιομαστε τωρα. Απο την παραμονη εκεινη που δεν αλλαξε τελικα η χρονια. Τρεχω στο μπαλκονι, ανεβαινω στο καγκελο και κοιτω τον απεναντι κηπο. Δεν ειναι κανεις. Δεν μιλιομαστε. Κανεις δεν μου φωναζει να μπω.

Μα εμενα, αν μου φερεις τον πιο τρομακτικο φονια, και πιστολι να κραταει, δεν θα μου περασει απο το μυαλο οτι θελει να με σκοτωσει. Δεν βλεπω τους ανθρωπους σαν πιθανους εγκληματιες. Τους εχω εμπιστοσυνη. Μου λεει «Καλα εισαι; Τι κανει η οικογενεια σου; Ειναι ολοι καλα;» Τα χειλη μου ειναι στεγνα και σκιζονται μολις χαμογελασω και πεταγεται μια σταγονα αιμα πανω στο γιακα της.

Ντρεπομαι που πινω νερο. Ντρεπομαι οταν πινω νερο. Δεν μου αρεσει να με κοιτουν οταν πινω νερο.

η αντικατασταση

το παρκο σκουριασε
το φθινοπωρο μπαινουν ανθρωποι στα νοσοκομεια
το φθινοπωρο ειναι η εποχη των εγγραφων
ομως εμενα στο μυαλο μου κυκλοφορει το βιμπραφον
πυκνο, ανεξιχνιαστο, γοητευτικο παρον μου

*

ειναι ανοιχτα τα παραθυρα. σηκωνονται οι κουρτινες με τον αερα, περνουν μπροστα απ' την ησυχη τηλεοραση - ειναι απογευμα. δευτερολεπτα πριν αναψουν τα φωτα στο δρομο. καποιοι γελουν στο πρωτο κρυο. τους ακουω. ειναι οι ιδιοι που οταν βρεχει, δεν περπατουν κατω απ' τα υποστεγα. κανουν βεβαια οτι τρεχουν γιατι νιωθουν αναγκασμενοι, ομως οι μεγαλοι δρασκελισμοι τους δεν εχουν ταχυτητα. μονο βαρος. τιναζονται τα νερα γυρω απ' τα ποδια τους, κολλουν στα τζαμια των υπογειων και στις εξατμισεις των σταθμευμενων μηχανων.

οι λακουβες δεν εχουν γεμισει ακομη.

γελουν λοιπον, μεσα στα κοντομανικα που φορουν για τελευταια φορα φετος. το πρωι δεν ηξεραν πως θα 'ταν σημερα αυτη. και τα κοντομανικα αυτα δεν θα 'ναι τα πρωτα που θα φορεσουν την ανοιξη. γιατι αποψε δεν θα τα βαλουν στο πλυντηριο. αποψε θα αρχισει η αντικατασταση. κι απο αυριο ο καφες θα 'ναι ζεστος.

το φθινοπωρο αυτο, ειναι ανηλικο. ερχεται φετος πρωτη φορα.


*02.το βιμπραφον.1989.το σπασιμο των παγων.λενα πλατωνος

διαλογος

Behind that Tree
μουσικη: chronik
λογια: ιακωβος



you've been standing there since yesterday. i can't find a word to say.

are you thirsty? run with me? ...hello?

there's a street behind this tree and there's a tree behind that street... not far from here. not far from

[anywhere]

i want to see. i want to see.

what would
our hands
sound like,
tasting
one
the other? i want to see.

i want to see.

ο πατος του συμβολαιου

φλεβα ο δρομος. συνορο φυσικο αναμεσα στην γνωση και την απογνωση. καθενας με την ετικετα του, αντι για υπογραφη βαζουν την ιδια λεζαντα στον πατο του συμβολαιου. και κυλουν υστερα ορθιοι, περνουν εξω απ' το σπιτι μου την ωρα που απλωνω τον πλυμενο μου ιλιγγο, πιστοι στο ραντεβου τους με την υγρασια. θα γυαλιζουν τα μετωπα τους οταν τους δω ξανα. ειναι δυο-τρεις. ωρα να παω την καρεκλα μου πιο 'κει. να ριξω την σκια μου στα βηματα. τα ψηλα φωτα κοιτουν το φορτιο μεσα μου. το σωμα μου φορειο για το αληθινο μου σωμα. κρυμμενα φωτοκυτταρα μου ανοιγουν τις πορτες. και μοιαζει με νοσοκομειο η νυχτα. ωρα να παω την καρεκλα μου πιο 'κει. φλεβα ο δρομος. ακομη να φτασουν. ισως να μη βαφτιζονται αποψε. ισως ειναι απλοι προσκεκλημενοι.

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

ευδοκια, ιακωβος, nathan, νικος, αγγελος, τασος, κατια, κωστας

οι κηπουροι

Oι βαμβακεροι δρομοι δεν ειναι πια καταλληλοι για εμας.

μα τι θ'ανθισει μες στο κρυο; ρωτησαν
οσοι μας ειδαν τον Ιουνιο να θαβουμε απομειναρια. Kαι ποτε κανει κρυο εδω;
O φοβος ζεσταινει τη βροχη. Θα ανθισει λοιπον, λαμπρα η εμπιστοσυνη...
εχει φροντισει ο θεος κι εγινε η νυχτα, εποχη.

Ελα μην εχεις αγχος. ο χρονος ζεσταινει την ντροπη

η λιμνη

οι περαστικοι ανθρωποι που ταξιδευουν εχουν πολλες ιστοριες να πουν και πολλες φωτογραφιες να δειξουν. κι οταν οι περαστικοι ανθρωποι που ταξιδευουν, βρισκουν αλλους ανθρωπους, που εχουν ταξιδεψει στα ιδια μερη, ειναι πολυ ευτυχισμενοι γιατι τοτε ανταλλαζουν εντυπωσεις και γινεται διαλογος γεματος ενθουσιασμο. πηγατε σε εκεινη την παραλια; οχι δεν προλαβαμε, θελαμε να παμε σε εκεινο το μουσειο. α, πηγαμε κι ηταν κλειστα. δεν πειραζει την επομενη φορα. α, κι εμεις λεμε να ξαναπαμε. χριστουγεννα λενε ειναι υπεροχα.

- Στην πραγματικοτητα δεν σε λενε Πολινα...

ο κοσμος ειναι γεματος απο ανθρωπους που ταξιδευουν. οι χωρες ειναι γεματες απο ανθρωπους περαστικους.

- Οταν ημουν εγω εκει, γινοταν πολεμος...

ο κοσμος ειναι γεματος απο ανθρωπους που ταξιδευουν. μπροστα και πισω απο το τζαμι. με τη σκια μπροστα ή πισω. με τη σκια τριγυρω. οπως στα γηπεδα.

- Το μυαλο του δεν ειναι σκοτεινο. Ειναι μαυρο. Αλλα διαφανο.

οι περαστικοι ανθρωποι που δεν ταξιδευουν εχουν πολλες ιστοριες να πουν. αλλα καμια φωτογραφια για να δειξουν. μιλουν και κανεις δεν τους προσεχει. κι ας ξερουν περισσοτερα για το Βερολινο, το κεντρο της Αθηνας, την κιτρινη λιμνη που ηταν καποτε χωριο που ζουσαν εκει διακοσιοι κι επειτα πενηντα και τωρα πια μολυσμενα ψαρια πεφτουν απο τις θυελλες του ιανουαριου καθε χιλιαδες χρονια. η λιμνη κοχλαζει μοιαζει με σουπα. ειναι ευκολο να τη βρεις. οι περισσοτεροι ομως στριβουν με το αυτοκινητο λιγο πριν. το κολπο ειναι να μην στριψεις.

ο κοσμος ειναι γεματος απο ανθρωπους που δεν ταξιδευουν. μπροστα και πισω απο το τζαμι. με τη σκια μπροστα ή πισω. με τη σκια τριγυρω. οπως στα γηπεδα.

september

κατοικος

Εκει που η μαυρη κηλιδα γονιμοποιει την λευκη. Ειμαι εκει. Ενας λυκος σε καθε νησι. Οι ανθρωποι. Πρεπει να ταΐζουν τα χερια τους για να μεγαλωσουν. Παντα ειναι σκοταδι. Κανεις δεν ζει για πολυ. Ολα διαλυονται μεσα σε ολα και χανονται. Κι ειναι ολα το ιδιο τιποτενιο χρωμα. Η ιδια τιποτενια γευση. Ιδιος ηχος παντου. Τα δεντρα που αναστεναζουν κατω απο το χωμα. Πολυ βαθια.

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

>>> MySpace

η γραμματικη του χρονου

φτιαχνουν σπιτακια με τα επιπλα.
φορουν τα σεντονια τους στην πλατη και τρεχουν ολη μερα. ακουραστα. δημιουργουν αλφάβητα δικα τους και για να τα χρησιμοποιησουν ανταλλαζουν σημειωματα. στη γλωσσα τους δεν ανταλλαζουνε κουβεντα. κλαινε πριν χτυπησουν. την ωρα που πεφτουν, απο φοβο. πονουν πριν τους σκουπισουν την πληγη. μετα ξεχνανε την πληγη και συνεχιζουν το παιχνιδι. κρυβονται, κυνηγουν, ουρλιαζουν, τα αγορια κοιταζουν τα κοριτσια και δεν ξερουνε γιατι. τα κοριτσια ομως ξερουν.

ο χρονος δεν θα κολακευσει κανεναν. φορα το δικο του σεντονι στην πλατη και μιαν αληθινη δυναμη. ο χρονος που δεν ειναι υπερφυσικος, ουτε και συγγενης επισκεπτης,
ερχεται,
αγνωστος,
μια μερα,
μας πιανει απο το σβερκο,
μας στριβει τον λαιμο και μας φωναζει: τωρα κοιταμε πισω! τωρα κοιταμε πισω για πρωτη φορα!

SLEEPY AUGUST

συρρικνωση

η βαρια φωνη της συνηθειας αντηχει τωρα που αδειασε ο χρονος. ο,τι ειναι οριστικο κι ειναι για παντα, λιγο διαρκει κι απ'την αρχη του παλιωνει. οι μοναχικες αποστασεις αποτυπωθηκαν. ξεμπερδεψαμε. μενει τωρα να δημοσιευτει το παχυρρευστο παρελθον σε ολους τους τοιχους της πολης. οχι για να τελειωσει ο πολεμος ουτε και για να συγχωρεθουν οι παυσεις. ετσι, απο απελπισια και μονο. καθολου επαναστατικα. υπηρξαμε διακριτικοι απεναντι στις υποσχεσεις μας. αν δεν ηρθε η ωρα, σιγουρα πλησιαζει, που θα πεταμε ασχημες φλογες στο δρομο και θα βλεπουμε ανθρωπους να βγαινουν απο αυτες. οι στρατιωτες μας. λιγνοι και αγραμματοι. οσο η μνημη.