η τρομερή σπατάλη

Λειπουν ολοι. Δεν μιλιομαστε τωρα. Απο την παραμονη εκεινη που δεν αλλαξε τελικα η χρονια. Τρεχω στο μπαλκονι, ανεβαινω στο καγκελο και κοιτω τον απεναντι κηπο. Δεν ειναι κανεις. Δεν μιλιομαστε. Κανεις δεν μου φωναζει να μπω.

Μα εμενα, αν μου φερεις τον πιο τρομακτικο φονια, και πιστολι να κραταει, δεν θα μου περασει απο το μυαλο οτι θελει να με σκοτωσει. Δεν βλεπω τους ανθρωπους σαν πιθανους εγκληματιες. Τους εχω εμπιστοσυνη. Μου λεει «Καλα εισαι; Τι κανει η οικογενεια σου; Ειναι ολοι καλα;» Τα χειλη μου ειναι στεγνα και σκιζονται μολις χαμογελασω και πεταγεται μια σταγονα αιμα πανω στο γιακα της.

Ντρεπομαι που πινω νερο. Ντρεπομαι οταν πινω νερο. Δεν μου αρεσει να με κοιτουν οταν πινω νερο.