ο πατος του συμβολαιου

φλεβα ο δρομος. συνορο φυσικο αναμεσα στην γνωση και την απογνωση. καθενας με την ετικετα του, αντι για υπογραφη βαζουν την ιδια λεζαντα στον πατο του συμβολαιου. και κυλουν υστερα ορθιοι, περνουν εξω απ' το σπιτι μου την ωρα που απλωνω τον πλυμενο μου ιλιγγο, πιστοι στο ραντεβου τους με την υγρασια. θα γυαλιζουν τα μετωπα τους οταν τους δω ξανα. ειναι δυο-τρεις. ωρα να παω την καρεκλα μου πιο 'κει. να ριξω την σκια μου στα βηματα. τα ψηλα φωτα κοιτουν το φορτιο μεσα μου. το σωμα μου φορειο για το αληθινο μου σωμα. κρυμμενα φωτοκυτταρα μου ανοιγουν τις πορτες. και μοιαζει με νοσοκομειο η νυχτα. ωρα να παω την καρεκλα μου πιο 'κει. φλεβα ο δρομος. ακομη να φτασουν. ισως να μη βαφτιζονται αποψε. ισως ειναι απλοι προσκεκλημενοι.