ο κωλος μου και τα τειχη

δεχομαι επιθεση εδω μεσα
επιθεση με καλη προθεση
χωρις προθεση
το χειροτερο ειδος.







Πρεπει να φυγω απο εδω μεσα πριν πεθανει ο σκυλος μου,
Πρεπει να φυγω απο εδω μεσα πριν τσακωθω με τη μανα μου,
Πρεπει να φυγω απο εδω μεσα πριν γινουν αντιπαθεις ολοι οι φιλοι μου

Πριν φτιαξει ο καιρος και γυρισω μεθυσμενος ενα πρωι και γελαστος κι ακουστει απο τους συγγενεις μου ενα λαθος ονομα. Λες κι ειμαι δεκατριων και κλαιω στο κρεβατι μου. Λες κι ειμαι δεκαεφτα και κλαιω αμα πιω παραπανω. Εδω ειμαι παντα δεκατριων δεκατεσσαρων δεκαπεντε δεκαεξι δεκαεπτα δεκαοκτω δεκαεννεα φτου και βγαινω κι οταν ξαναρθω θα ειμαι εικοσι πεντε κι οταν ξαναρθω θα ειμαι εκατον πεντε κι οταν φυγω για τελευταια φορα θα ειμαι οσο ημουν τοτε που ηταν ολα υπεροχα. Υπεροχος εκεινος, εγω ημουν υπεροχος, υπεροχος καιρος, τα λαθη ηταν υπεροχα, οι φιλοι μου ηταν ολοι κι αυτο ηταν υπεροχο, υπεροχες φωτογραφιες, οι λεξεις ηταν υπεροχες και πολλες και τα λογια ηταν υπεροχα και λιγα.

Εζησα μεσα σε δεκα λεπτα ολα τα "ποτέ" που ειχα πει. Κι ακομα λεω "ποτέ". Λεω "ποτέ" πολλες φορες την ημερα. Αλλα το κανω στα ψεματα. Λεω "εγω ποτέ δεν θα αγαπησω ξανα" ή "εγω ποτέ δεν θα εκανα ερωτα ξανα με αυτον τον ανθρωπο".

και ειναι σαν να προσευχομαι. χωρις ιχνος ευγνωμοσυνης. σαν αγραμματος ψευτης πιστος. προσευχομαι χωρις να αγαπω οσα μου λειπουν. σαν να εχω πληρωθει. σαν να κρυβομαι.

ο καιρος ειναι γαμψος.
ο χρονος δεν ειναι