...οι πετρες

στο διαφανο, γυαλινο βαζο οπου για 3 χρονια ειχα εκεινα τα σπειροειδη, πρασινο-φωσφοριζε, αθανατα καλαμια με τα καφετια ριζιδια, επιπλεει ενα αδειο μπουκαλι βοτκα. θυμαμαι, γυρισα απο τις διακοπες και τα βρηκα σκυφτα και νεκρα, αφυδατωμενα - η αμμος στην κλεψυδρα βαρεθηκε το πανω-κατω. σε λιγο, κι ο ιδιος ο χρονος θα βαρεθει να κυλαει. καποιες στιγμες, καποιες παγκοσμιες, μικροσκοπικες στιγμες, τον νιωθω να ξαποσταινει στο αιμα μου. και πρεπει να τρεξω μπας και τρεξει ξανα. γεωλογικα δεν υπηρξα ποτε. κι ομως καποτε, ειμαι σιγουρος, θα μιλουνε για 'μας και θα λενε: οι πετρες