κυριακη

Οσο περπατουσαμε (χορευαμε μαλλον) στους δρομους, κοιτουσα γυρω μου, πισω μου και, δεν ξερω γιατι, συχνα κοιτουσα και τον ουρανο. Ειχα φτιαχτει με τη συγκινηση. Ουτε κι αυτο ξερω γιατι συνεβαινε. Δεν ηταν ενα απλο αντανακλαστικο στη χαρα και την υπερηφανεια. Εψαχνα τους φιλους μου. Αναμεσα στους αμετρητους γνωστους μου. Φιλια στο στομα, αγκαλιες, σφυριχτρες, μπαλονια. Χοροπηδουσαμε. Εψαχνα τους φιλους μου. Αμετρητοι γνωστοι. Ομορφοι, χαρουμενοι, ομορφοι ανθρωποι. Αγορια, κοριτσια, πρασινα αγορια, γυμνα αγορια, στρεητ αγορια, στρεητ κοριτσια χοπ χοπ στην αμαλιας χοπ χοπ στην πανεπιστημιου. Παρα πολλοι ανθρωποι. 100%

Και κανεις σχεδον απο αυτους που βλεπεις στα πουστραδικα. Φανταζομαι δεν θα ελειψαν ομως απο τα παρτυ, αργοτερα, σε αυτα. Χωρις σφυριχτρα εκεινοι βεβαια. Χωρις κονκαρδες. Χωρις πρησμενα ποδια απο την παρελαση και την ορθοστασια στην πλατεια για ωρες και χοπ χοπ. Χωρις πρασινες κολοτσεπες απο το αραγμα στο γκαζον. Χωρις τη ζαλη των φτηνων ποτων σε πλαστικα ποτηρια. Χωρις την καυλα του ηλιοβασιλεματος στην Κοραη.
Ειδα εναν γνωστο σε μια γωνια και με κοιταξε σχεδον εντρομος. Αργησα να καταλαβω πως απο συμπτωση βρισκοταν εκει. Τον χαιρετησα. Μου χαμογελασε σαν να μη με αναγνωριζε και συνεχισα χοπ χοπ πισω απο το αρμα.
Δεν θελω αλλο να ασχολουμαι με κατι λιγοτερο απο αυτο. Και δεν εννοω πως απο εδω και στο εξης θα με ενδιαφερουν μονο οι ανθρωποι που βγαινουν μια φορα το χρονο να διαδηλωσουν και να χορεψουν για τα δικαιωματα τους, αλλα θα με αφορουν μονο εκεινοι που, περα απο καθε τι αλλο, αυτο που τους κανει χαρουμενους και υπερηφανους, ειναι ο εαυτος τους.

*η φωτο ειναι της φιλης μου της Τινας.