αυτο για τον θεμη τον Ταπεινο (2)

Το τελος παλι νηστικο

δεν με τρομαζει ο τροχος
τρεχω πιο γρηγορα ευτυχως
κι αν με ξεγελασε η φωτια
το 'χω ξεχασει

απο το μελλον μια γουλια
ηπιαν της μερας μου πουλια
και του μυαλου μου τ'ασπρο συρμα
εχει αδειασει

δεν ξερω να κατηγορω
και να θυμωσω δεν μπορω
το τελος παλι νηστικο
κι αν με εχει αφησει

σαν δεντρο ανοιγω, σαν χωνι
των τοιχων σβηνω τη φωνη
με μια σταγονα προσευχη
εχω μεθυσει

φτυνω στο χερι μου νερο
που 'ναι σαν σιδερο γερο
οταν στον ηλιο περπατησω
να σκουριασει

μα μια στρατια απο επαφες
πιανει του νου τις κορυφες
πανω που ελεγα στο φως
πως εχω φτασει

εχουν αλλαξει τα κομματια μου
εχει θαμπωσει η εποχη μου
τοσο ταξιδεψαν τα ματια μου
κι ουτε ενα βημα η ψυχη μου

πού θα ταξιδευε το χερι μου
αν του 'χα δειξει ολους τους τροπους;
αν η σιωπη δεν ηταν ταιρι μου
θα ειχα ταιρι τους ανθρωπους