κυριακη

ειναι σχεδον παραλογη η βεβαιοτητα αυτη. συνηθιζουμε. συνηθιζουμε να ζουμε χωρις. να ειμαστε χωρις. σκεφτομαστε, αναπολουμε, ομως δεν επιθυμουμε πια. εκεινους που μας τελειωσαν. οσα εμεις τελειωσαμε. κι οσα τελειωσαν ή οχι ακριβως, απο μονα τους. κατα λαθος ή κατα συνεπεια. συνηθιζουμε. δεν ξεχναμε. ειναι ασθενεια να ξεχνας. δεν πασχουμε απο αυτην. πασχουμε απο συνηθεια, απο νωχελικη αγαπη. τα ποδια μας τρεχουν, κανουν πως τρεχουν και το μυαλο ερπει. η επιθυμια ερπει. με σκοτεινα πνευμονια.

δεν νοικιαζουμε δυο φορες την ιδια ταινια. στην τηλεοραση ομως, τυχαια, μπορει να την παρακολουθησουμε και δεκα φορες. κι ειναι, σχεδον παντα, πολυ αργα τη νυχτα.

εγω γινει διαλλακτικος στον τροπο που σκεφτομαι. χρησιμοποιω το "σχεδον": σχεδον παντα. σχεδον τιποτε. σχεδον εγω. ωσπου χανει τη σημασια του το "σχεδον" και επιστρεφει στην αχρηστια. νιπτω τας χειρας μου πριν τα σηκωσω ψηλα.

ο τυπος χτες, μου την επεφτε με τον πιο ευγενικο, φιλικο και ακομπλεξαριστο τροπο. συμβαινουν αυτα. και χαμογελουσε συνεχως. και με καλεσε σπιτι του για ενα τσαι. ευτυχως συννεφιασε λιγο πριν φυγω απο το σπιτι του, το μεσημερι. ποτέ ξανα χωρις γυαλια ηλιου στο κωλαδικο.