παρασκευη

ενα κομματι εκμεκ καταΐφι, ενα κομματι λεμονοπιτα και δυο κομματια μηλοπιτα. ξεσπασα.
κι ηταν πεινα κανονικη, οχι λιγουρα, οχι λαιμαργια. αλλα μετα απο τοση ντρογκα μεσα απο τον φλεβοκαθετηρα και μετα το θεαμα του "νιανιά πουρες νιανιά φιδες" απο δυο φορες, τι αλλο θα ζητουσε ο οργανισμος μου; ισως κοψιδια, αλλα αυτο θα ηταν ισοπεδωτικο.

τσαντιστηκα στην κλινικη. δεν με επαιρνε να γκρινιαξω και να το παιξω ταλαιπωρος, με το παιδι στο διπλανο κρεβατι να εχει χειρουργημενο αρχιδι. αν ημασταν ζευγαρι κι ημουν ο ζηλιαρης τις υποθεσης, θα μιλουσαμε για θειο timing.

δυστυχως, το φαληρο δεν το ειδα. πηγα σε αλλη κλινικη. αργα το βραδυ, βγηκα στο φωταγωγημενο μπαλκονι του τεταρτου για να καπνισω. ενας νεος πλησιασε απο πισω το καρτοτηλεφωνο στη γωνια του δρομου. εψαχνε να βρει κατι αναμεσα στον στηλο και το κουβουκλιο. ζοριζοταν για να το βγαλει. "μοντελο θα'ναι" σκεφτηκα. μαλλον με ειδε κι επιασε αδιαφορα το ακουστικο. σκεφτηκα να τον ταλαιπωρησω λιγο, αλλα μπηκα μεσα γιατι κρυωνα. [και οκ, χεστηκα πανω μου τοσο δα, ο ελβετονησιωτης]

***

στο χειρουργειο, γελουσαμε με τα στρουμφακια την ωρα που μου σηκωναν τα ποδια και τα ανοιγαν.

και μετα κοιμηθηκα.

οταν ξυπνησα ημουν στο δωματιο κι η μαρια διαβαζε το Junky.