ψιλο-γαμημενο μου ημερολογιο,

Η Μαλού κουφαθηκε. Ανοιγω σακουλακια και δεν ερχεται. Γυριζω σπιτι το βραδυ και δεν γαβγιζει. Φωναζω: Μαλού; Μαλούουουου...; Κι ειμαι απο πισω της. Την αγγιζω στο πωπακι και ξαφνιαζεται. Αν την χαιδεψω, τα πισω ποδια της τρεμουν και παραπαταει. Εχει ομως διαθεση για παιχνιδι. Τριβεται ξαπλωμενη στον καναπε, ανασκελα με τα ποδια ανοιχτα. Τα ματια της ειναι θολα κι αναρωτιεμαι αν βλεπει καθαρα. Ακομη χαμογελαει παντως. Δειχνει τα πανω δοντια της και μουρμουραει και βγαζει εναν ηχο σαν να φταρνιζεται. Ετσι χαμογελαει η Μαλού. Στο ενα μπουτακι της εχει μια μαυρη τουφα που δεν υπηρχε παλια. Πλακα θα ειχε να μαυριζε το τριχωμα της οσο γερναει.