>>>Χάρης<<<

το κωλοχαρτο διαλυεται πανω στην πληγη. αφηνει κομματια. κοιτω το προσωπο μου και βλεπω την ιδια σχισμη. περισσοτερο ανοιχτη περισσοτερο κοκκινη. σαν να εχω παρει κατι. ολο και πιο πολυ καθως ξετυλιγω κι αλλο χαρτι. τα μικροτερα σκυλια δαγκωνουν χειροτερα τα θαρραλεα χερια. το μικρο μου οπλο. ισως αν το κρυψω στην καλτσα μου και τρεξω με μανια αυτο να με κοβει με μανια μεχρι να μην μπορω να τρεξω αλλο. σαν να διπλασιαστηκε ο χωρος μεσα μου ενα λεπτο πριν αδειασει. για να ειναι διπλασιο το κενο. μα εστω με πετρες, θα γεμισω ξανα. εβλεπα στα ματια της τον φοβο καθε φορα που κατεβαινα στην αυλη. ενιωθα τα ματια της πανω μου ολη την ωρα. ακουγα την κραυγη της σε καθε μου πεσιμο. τωρα ειναι πτωσεις. πεφτω προς καθε κατευθυνση. θα 'ταν σπαταλη να ειχα φτερα. θα ξυρισω την κρουστα απ' το μυαλο μου. θα λεω πως της ειχε μυρισει αγαπη της μανας μου και δεν της φερανε και γεννηθηκα ετσι.