εκζεμα

ο διαφημιστικος μαγνητης γλιστρα στο πλάι του ψυγειου με ψευτικη ταχυτητα. σαν αυτη που βλεπεις να ανθιζουν τα λουλουδια στα ντοκυμαντερ.

δεν ειμαι μονος. ποτε δεν ημουν. κι οταν ενιωθα περισσοτερο μονος απο ποτε, μαλλον ημουν λιγοτερο μονος απο ποτε. απορω που, μικρος, δεν ετρωγα μυγες. απορω που πιστευω στην μετενσαρκωση. δεν απορω που ισως εννοω μετεμψυχωση. δε μας μαθανε τη διαφορα στο σχολειο. ή μας τη μαθανε αφου τα παρατησα. θα μου πεις, ουτε για σεξ μας μιλησαν κι ολοι μαθαμε να λεμε ψεματα. ολοι φοβομαστε να δωρισουμε οργανα. να πεθανουμε. να αγαπησουμε. να περιστραφουμε. οι μισοι ανοιγουμε τη βρυση οταν χεζουμε. να περιστραφουμε.

ο ηλιος ειναι για εμας.
το φως ειναι για εμας.
το σκοταδι για εμας.
αλλα δεν ειναι δικα μας.

μπορεις να ερχεσαι να παιζεις μαζι μου, αλλα θα πλενεσαι πριν και θα πλενεσαι μετα. δε θελω να παλευουν οι αντιστροφες μεταδοτικες ασθενειες μας οσο θα χτενιζουμε μια μπαρμπι,
οσο θα αποκεφαλιζουμε τον τζι άι τζο του ξαδερφου σου με το μαχαιρι του μηλου.

τι μου ανηκει απ' οσα εχω; αλλη μια ευχη γινεται τιμωρια, αλλη μια εξομολογηση γινεται καταθεση, αλλη μια νεραιδα γινεται ερινυα, απο εκει που μου ανήκε ο ερωτας, ξαφνικα μου αξιζει. το θελω εγω ολο αυτο; τι το θελω εγω ολο αυτο; τι με θελει, αυτο, εμενα;

σκαει το δερμα μου. δεκαδες μπουμπουκια. κι ενω το ξεχνω. κι ενω κανω τα παντα για να ξεχασω τη φαγουρα, στον υπνο μου ξυνομαι με μανια και ξυπνω με πληγες. και ξυπνω εξω απο το ονειρο. σαν αδεσποτο γυρω απ' τους καδους της ταβερνας.