στις 10 το φως περιττο

ποιηση του συνημιτονου
τσάι με γαλα και μπισκοτα και φετες ψωμιου με μελι
αλλα βουτω το δαχτυλο μου
να καει και
να δροσισει το ροφημα
το λυκαυγες γεματο κροσια
ντεμοντε
εξοστρακισμενο
ανοιγω το ψυγειο
και πιανω τη μουσταρδα βιαστικα
γιατι οσο κρατω την πορτα να μην κλεισει
μου φαινονται ολα ιδια με την ψυχη μου
το ανοιγω ξανα να πιασω το βουτυρο, που ηθελα εξαρχης
και ξεχνω να αφησω πισω τη μουσταρδα

το πρωι την βρισκω στην ακρη του τραπεζιου
να κοιταζει κατω

ιδια μ' εμενα οταν περιμενω το τρενο

μα απο μπροστα της περναω μοναχα εγω

με τον βραστηρα στο χερι