Πανικός (κυριο ονομα)
-και πώς τον λενε;
-δε θυμαμαι...Πανο; Νικο;
-Πανικό δηλαδη..

ετσι οπως με σερνω μαζι μου,
σαν ορο, απο δωματιο σε δωματιο
μαζευεται σκονη λες και κρατω μαγνητη
ή καποιον σατανικο συλλεκτη
παραισθησεων
μεσα στο στομα μου η φωνη με αλλη φωνη απ' αλλο στομα:
και πώς θα ξερω εγω, καθε φορα
που θα κλεινω εκεινα τα ματια
που φωλιαζουν στις κογχες των δικων μου
σαν παρασιτικα φυτα, πως δε θα σταματα για παντα ο χρονος
με παγωμενο βλεμμα
πανω απο την πληγη;
και πώς ξερω εγω, ποσες φορες
η ιδια εικονα
θα νυσταξει και θα κοιμηθει
μες στο κεφαλι μου;
Σωμα σαν παρανοϊκο αλμπουμ
με την ιδια φωτογραφια
ξανα και ξανα και ξανα και ξανα
σε καθε σελιδα
η ιδια κουνημενη ποζα: εσυ να φευγεις
κι εγω
απλως να εννοουμαι
σαν τον τοιχο που ποτε δε βλεπουμε στα σηριαλ
ακατoνομαστος, ακομη και για εμενα
με μια ανορθογραφη μελανια στον ωμο
Labels: the cookie jar
Πανικός (κυριο ονομα)
-και πώς τον λενε;
-δε θυμαμαι...Πανο; Νικο;
-Πανικό δηλαδη..

-δε θυμαμαι...Πανο; Νικο;
-Πανικό δηλαδη..

ετσι οπως με σερνω μαζι μου,
σαν ορο, απο δωματιο σε δωματιο
μαζευεται σκονη λες και κρατω μαγνητη
ή καποιον σατανικο συλλεκτη
παραισθησεων
μεσα στο στομα μου η φωνη με αλλη φωνη απ' αλλο στομα:
και πώς θα ξερω εγω, καθε φορα
που θα κλεινω εκεινα τα ματια
που φωλιαζουν στις κογχες των δικων μου
σαν παρασιτικα φυτα, πως δε θα σταματα για παντα ο χρονος
με παγωμενο βλεμμα
πανω απο την πληγη;
και πώς ξερω εγω, ποσες φορες
η ιδια εικονα
θα νυσταξει και θα κοιμηθει
μες στο κεφαλι μου;
Σωμα σαν παρανοϊκο αλμπουμ
με την ιδια φωτογραφια
ξανα και ξανα και ξανα και ξανα
σε καθε σελιδα
η ιδια κουνημενη ποζα: εσυ να φευγεις
κι εγω
απλως να εννοουμαι
σαν τον τοιχο που ποτε δε βλεπουμε στα σηριαλ
ακατoνομαστος, ακομη και για εμενα
με μια ανορθογραφη μελανια στον ωμο
σαν ορο, απο δωματιο σε δωματιο
μαζευεται σκονη λες και κρατω μαγνητη
ή καποιον σατανικο συλλεκτη
παραισθησεων
μεσα στο στομα μου η φωνη με αλλη φωνη απ' αλλο στομα:
και πώς θα ξερω εγω, καθε φορα
που θα κλεινω εκεινα τα ματια
που φωλιαζουν στις κογχες των δικων μου
σαν παρασιτικα φυτα, πως δε θα σταματα για παντα ο χρονος
με παγωμενο βλεμμα
πανω απο την πληγη;
και πώς ξερω εγω, ποσες φορες
η ιδια εικονα
θα νυσταξει και θα κοιμηθει
μες στο κεφαλι μου;
Σωμα σαν παρανοϊκο αλμπουμ
με την ιδια φωτογραφια
ξανα και ξανα και ξανα και ξανα
σε καθε σελιδα
η ιδια κουνημενη ποζα: εσυ να φευγεις
κι εγω
απλως να εννοουμαι
σαν τον τοιχο που ποτε δε βλεπουμε στα σηριαλ
ακατoνομαστος, ακομη και για εμενα
με μια ανορθογραφη μελανια στον ωμο
Labels: the cookie jar