η γαληνη του φοβου

τα κρυμμενα πομολα
ειναι το σκοταδι που χλωμιασε, εβγαλε ποδια και
περπατησε

αληθεια σας λεω
σφιγγω μια χαρτοπετσετα σε καθε ξεσπασμα
μοιαζει με σκουληκι οταν την αφηνω να πεσει
λευκο και γεματο ραβδωσεις
νηστικο και μισοπεθαμενο
νηστικο και ετοιμο να πιει τη γαληνη

του φοβου


- ελπιζουμε στην ανατροπη κι οχι στο αυτονοητο

- οταν προκυπτουν οι ανθρωποι μεσα μας
- πηζουμε στο αυτονοητο

- σαν ζελε μες στο ζελε