20070915

ημερολογιο

τρεχει το βλεμμα μου σε καθε σκια που κινειται, σε καθε βημα που ακουγεται. θα 'ρθει σε λιγο. και τη στιγμη που τον βλεπω να πλησιαζει, αποκτω ξαφνικα πυρηνα. μοναχα τον κοιτω κι ο,τι υπαρχει μεσα μου, ο,τι συγκρατει το σωμα μου μεσα στο σωμα μου, ολα φωτιζονται. κι οσα εχουν αμφισβητηθει, ερμηνευτει, παρεξηγηθει, αναλυθει απο τους ανθρωπους, ολα γινονται στερεα κι αυταποδεικτα. τα χερια μου περισσευουν, τρυπουν τα ορια του συμπαντος που 'ναι μοναχα μια μεγαλη φυσαλιδα κι ισα που με χωρα ετσι τεραστιος που εχω γινει. μεσα στη φουσκα μου απο αστερια τον περιμενω να μπει σαν αυτοφωτη γνωση, σαν υπνος και σκεφτομαι χωρις να σκεφτομαι, επειδη ολα εχουν αλλαξει κι η σκεψη ειναι ενεργεια, μυθοι που διηγειται η ψυχη στα οργανα μου, το μυαλο ενα αχρηστο στεμμα που επιπλεει μεσα στο κεφαλι μου. μονο τα ματια μου χρειαζομαι, μα μολις μ'αγγιξει, ουτε κι αυτα.

ο γερος δεν καταφερε να μας πουλησει λαχεια.
- ποσο ακομη να μου χαμογελασει η τυχη..

Labels:

1 Comments:

Blogger Κώστας said...

έλα ντε. πόσο ακόμη;

(έξυπνο)

25/09/2007, 00:08  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home