20070905

πολλες αρλουμπες και ενας φρικτος παραλληλισμος με πικλες - καλημερα

θυμαμαι κι εγω, καποτε δεν παλευα για τις σχεσεις μου. δεν με ενδιεφερε η διαρκεια, ζουσα με τη σιγουρια οτι ολα τελειωνουν οποτε ας τελειωνουν να δουμε κι αλλα, να πληγωθουμε να φευγει κι αυτο, να το ξεπερασουμε κι αυτο... δεν ειχα αδικο. ημουν μικρος κι ηξερα ποσο ρευστα ηταν ολα, ποσο επιπολαιος ημουν οταν δηλωνα, με στομφο, ερωτα. δεν ηθελα, αλλωστε, στα 15 μου, στα 16 τα 17, να ζησω κατι απολυτο, κατι μονιμο, οτιδηποτε ασφαλες. κι ας ημουν εναμιση χρονο με τον ιδιο ανθρωπο πριν καν ενηλικιωθω. κι ας μην εσβησαν ευκολα οι αγαπες του δεκαπενθημερου με τσεχους, πολωνους κι εγγλεζους.

ισως οι ανασφαλειες μου, ακομη δεν βρισκονταν σε εξαρση. ισως δεν ηξερα την αξια που εχουν τα σχεδια που κανεις με καποιον, κι ας τα φοβομαστε ολοι. ισως η κομμουνιστονεολιστικη αντιμετωπιση καθε ρουτινας και συνηθειας δεν με αφηνε να αντιληφθω οτι καθε ανθρωπος ειναι μια γειτονια.

και χλευαζα τις φιλες μου που απο τα δεκατεσσερα χρονια τους χωνονταν σε μονιμους δεσμους, ζηλευαν, παθαιναν υστεριες, θεωρουσαν το σεξ ολοκληρωση της σχεσης, ολοκληρωση της υπαρξης τους, κι ενω οι μαναδες τους δεν ηξεραν οτι οι κορες τους καπνιζαν, ηξεραν καθε ανατομικη λεπτομερεια του γαμπρου, μονο κλειδια για το σπιτι δεν του εδιναν και αντιμετωπιζαν με σοβαροτητα καθε σαχλαμαρα της εφηβης μεγαλοκοπελας που ειχαν αναθρεψει με στερεοτυπες παιδαγωγικες πουστιες.

εμενα ποτε δεν με πηραν στα σοβαρα οι δικοι μου. μισο γκομενο μου ειχε γνωρισει η μανα μου. παρ'ολα αυτα, ηταν εκει οταν εκλαιγα με λυγμους και χτυπουσα απο τον πονο τα ποδια μου στο στρωμα.

μεγαλωσα λιγο και μονο βυζια σαν της κολλητης μου δεν εχω βγαλει. κατα τ' αλλα εχω μεταλλαχτει στην απολυτη υστερικη γκομενα, με τη διαφορα [εκτος απο την ανατομια] οτι κρατω την υστερια μου για εμενα και τα πιατα τα σπαω στην μπανιερα οταν ειμαι μονος μου. η μονη παραμορφωση προσωπου που εχω επιτρεψει να δει ο γκομενος μου πανω μου, ειναι αυτη που συμβαινει οταν βρισκω πικλες στο μπεργκερ μου, ή ντοματα στη σαλατα μου. και με λες χαριτωμενο τοτε [αν δε δηλωσω με ξινιλα οτι μου κοπηκε η ορεξη, αναβοντας τσιγαρο].

στη σχεση μου, καμια "πικλα" δεν με ξενερωνει. αντιθετως πεισμωνω, κανω τα παντα για να βγαλω την πικλα και να φαω το φαι μου, ή δινω το μπεργκερ στον αλλο να το φαει και τον χαζευω γιατι ειναι απιστευτα ερεθιστικο να τον βλεπω να τρωει, παραγγελνω ξανα κι ειναι σιγουρο οτι αυτην τη φορα η παραγγελια μου θα ερθει ολοσωστη κι αυτο ηταν θεμα μοναχα τριων λεπτων. αααντε δεκαπεντε λεπτων, αν ειμαστε σε εστιατοριο και το φιλετο μου εχει ερθει κολυμπωντας στο αιμα. ολα τα λαθη διορθωνονται. με λιγη ψυχραιμια απο τη μια πλευρα και με λιγη θεληση απο την αλλη.

απο τοτε που αρχισα να ζηλευω στις σχεσεις μου [να θυμωνω οταν ο φιλος μου προτιμα να βγει με τους κολλητους του, να στενοχωριεμαι οταν ξεχνα σημαντικες ημερομηνιες, να παθαινω μικρους, εσωτερικους πανικους οταν εχει το κινητο κλειστο, να τον παιρνω τηλεφωνο, ετσι για να δω τι κανει, οταν ξερω πως ειναι με τον πρωην-του-παυλα-κολλητο-του-τωρα-πια, να τον προσκαλω σε οτιδηποτε κανω με την παρεα μου, ωστε να μην παει καπου αλλου και γνωρισει τον αντρα της ζωης του] αρχισα και να διεκδικω. αντιμετωπος με τις σκιες του αλλου, το παρελθον του, το χρονο του, το ενδιαφερον του, δεν το βαζω στα ποδια. μενω εκει και, σαν σε πολεμο, τον φλερταρω, τον αποπλανω, τον αφηνω να καταλαβει ποσο ασημαντες ειναι οι λεξεις που θα ελεγα και του δειχνω οσα νιωθω, τον αγκαλιαζω, τον κοροιδευω, τον ρωτω, τον ακουω, τον πιστευω, τον εμπιστευομαι.

δεν με ενδιαφερει να μαθω τι μου βρισκει, τι ειχε πριν απο εμενα, αν τα αστεια του για το ποσο επιπολαιος ειναι, ειναι μια προειδοποιηση. με ενδιαφερει να βλεπω στα ματια του οτι χαιρεται, να βλεπω στα χερια του οτι χαιρεται, οτι ειναι ευτυχισμενος κι οταν το βλεπω αυτο νιωθω επαρκης, σχεδον σοφος και σαν σχεδον-σοφος, δεν λεω πολλα, ονειρευομαι το μελλον κι επειδη ειναι ομορφο αυτο που ονειρευομαι κι ειμαι καλα μεσα σε αυτο, ζω την καθε στιγμη μου μαζι του χωρις φιλτρα. το μελλον ειναι σε λιγο, δεν ειναι σε μια μερα, σε δεκα, σε 4 μηνες. ειναι μια ανασα απο τωρα.

και κανεις δεν ειπε πως ειναι ευκολο να κολυμπας αγκαλια με καποιον.

Labels:

6 Comments:

Anonymous Anonymous said...

o nai,auto einai to pio duskolo,ti ginetai omws otan prospatheis gia prwti fora?

05/09/2007, 20:35  
Blogger ds said...

"...δεν ηθελα, αλλωστε, στα 15 μου, στα 16 τα 17, να ζησω κατι απολυτο, κατι μονιμο, οτιδηποτε ασφαλες. κι ας ημουν εναμιση χρονο με τον ιδιο ανθρωπο πριν καν ενηλικιωθω."

Αποφάσισε! Αφού δεν ήθελες γιατί ήσουν;

Πάντως όλοι σε αυτή την ηλικία θέλουν κάτι μόνιμο και ασφαλές.

05/09/2007, 20:51  
Blogger ιακωβος said...

__δυνχ__

τωρα καλε θα αποφασισω?? μετα απο 5 χρονια?

[ -μα αφου ΟΛΟΙ στο σχολειο εχουν ρε μπαμπααααα!
-ε και;
]

__________________________________

__ανονιμουζ__

καταπινεις λιγο νερο...big deal

05/09/2007, 21:12  
Blogger Good As You said...

ιουχχ.. τι ωραια που μας τα λες. μπραβο ρε συ..... (σνιφ).. συγκινηθικα λιγο...

05/09/2007, 23:50  
Blogger ιακωβος said...

αντε καλε

05/09/2007, 23:54  
Blogger november said...

Η μαμά μου έλεγε, ποτέ να μην ειμαι σε μια σχέση αυτή που αγαπάει πιο πολύ. Όταν μου συνέβη, γνώρισα τον παράδεισο και μετά αυτό το άλλο, που το λένε κόλαση. Και δεν το μετάνιωσα ούτε δευτερόλεπτο.

:-)

07/09/2007, 22:12  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home