ως

η κορυφη του κρανιου σου
τωρα που τρωνε οι γλαροι
μα μονο τα κορακια ακους
και λες : Κορακια στην παραλια; Κορακια και γλαροι;
και κοιτω τα νερα που λιμναζουν στην τρυπα
βρωμικο αλατι
οι ανθρωποι δε λιμναζουν
μα κρυβονται συχνα σε τρυπες γεματες αλατι
τι κανουν;
κρυβονται.
τοτε και το νερο.
δεν εχω ανασα.
τα φουσκωμενα πνευμονια σου μια αγνωστη σταση
κι αλλες πολλες αγνωστες λειτουργιες
καθως λιμναζει η κορυφη του κρανιου σου
στην παλαμη μου
αν σηκωνα το κεφαλι σου
αν το εριχνα στη λακουβα
αν σε τραβουσα απ' τα ποδια
ζητωντας συγγνωμη
-
αν τηγανιζα το χερι σου στο στηθος μου
με μια κραυγη
και διχως τολμη
θα νυχτωνε μπροστα μας
και θ' αδειαζε απο κατω μας ο χρονος. δε λιμναζουν οι ανθρωποι
ουτε το αιμα στις στροφες που απορριψαμε
χανονται ολα ανανεωνονται
χανομαστε κι ανανεωνομαστε
χανομαστε
σαν προσευχες, χλωμοι, αργοπορουμε.

ειναι η ομορφοτερη στιγμη.
να μεινουμε λιγο ακομη