Γαμημενο μου ημερολογιο,

φευγω απο την απιστευτη κακια.

[και να μη με στηριζεις - μου φαινεται απιστευτο γαμω την
υποκειμενικοτητα σου γαμω τη μεροληψια σου γαμω την αδυναμια σου γαμω γαμω γαμω και μετα λες για εμενα, που καθομαι μονος μου μεσημεριατικα και κλαιω με οσα μου λεει μα δεν τον ακους πώς μου μιλαει;;]

δεν ειμαι πολυ εξυπνος, ουτε πολυ ευγενικος, δεν ειμαι οικολογος, δεν ειμαι χορτοφαγος, δεν παλευω για τα δικαιωματα μου, ειμαι τεμπελης κι ανευθυνος, ειμαι σπαταλος, ειμαι απιστος, λεω ψεματα, ειμαι υπερβολικος, ωραιοπαθης -αφου επιμενεις, εχω ανασφαλειες, εχω στεγανα, εμμονες, φοβους, φοβιες, βλεπω τηλεοραση...

ομως παλευω... κι ας μη φουσκωνουν τα μπρατσα μου κι ας μην ιδρωνω απο την προσπαθεια...το φορτιο αλλωστε ειναι αορατο.

παλευω να γινω η καλυτερη εκδοχη του εαυτου μου. προσπαθω να εξελιξω την ομορφια μεσα μου και να περιορισω την ασχημια. να απορροφησω την ομορφια που βρισκεται γυρω μου και να απωθησω την ασχημια.

δεν εχω πειραξει ποτε καποιον. το λεω με σιγουρια. με την αφελη σιγουρια της ηλικιας μου που μπορει μεγαλωνοντας και ωριμαζοντας να αναιρεθει [κι ειναι κατι που το περιμενω πώς και πώς].

δεν εχω υποκριθει κατι που δεν ειμαι παρα μονο εχω, προφανως, δωσει λανθασμενες εντυπωσεις, σε περιοδους που δεν μπορουσα να χειριστω τον εαυτο μου, που ηξερα ακομη λιγοτερο τον εαυτο μου, που δε γουσταρα τον εαυτο μου. κι υστερα προσπαθουσα να διορθωσω καθε χαλασμενη εντυπωση με λιγη αληθεια απο αυτην που μαθαινα στο δρομο.

νιωθω περισσοτερο μονος οταν δεν μπορω να βοηθησω καποιον, παρα οταν δεν μπορει να με βοηθησει καποιος. καμια μοναξια μου, ομως, δε με νοιαζει να φαινεται.

θελω να ειμαι το μεθυσμενο πλασμα που χορευει με τα χερια ψηλα.

θελω να ακουω την αληθεια απο ανθρωπους που με σεβονται, με αγαπανε, που θελουν να με αγαπησουν. δε θελω να ακουω την αποψη που εχουν για εμενα, ανθρωποι θυμωμενοι με τον εαυτο τους που τους βολευει να κρινουν εμενα που δεν με ξερουν, τους βολευει να βλεπουν εμενα στο σακο του μποξ γιατι δεν ξερουν πώς μοιαζουν οι ιδιοι για να βαλουν τον εαυτο τους στη θεση αυτη.

τα υποννοουμενα ενος πληγωμενου κατιναριου με θυμωνουν. κι αυτο ειναι ενα δικαιωμα που δε θα δωσω σε κανενα.

θα παω στο νησι μου, στη μαμα μου, στον μπαμπα μου, στις θαλασσες που ειναι δεκα λεπτα με τα ποδια απο το σπιτι, στον αερα που δε φερνει αποκαΐδια μισους και αγνοιας, στο σπιτι που δεν εχει air-condition αλλα εχει τη δροσια της κατανοησης, στο σπιτι με το μεγαλο ψυγειο [που σιγουρα θα εχει πεπονια μεσα και καρπουζια, αυτην την περιοδο]