Γαμημενο μου ημερολογιο,

κι αν κατι παει στραβα, ποσα σημαδια-δικαιωματα, ποσα γεματα σιδερο αυγα θα ριξουμε στον τοιχο; σε ρωταω επειδη γνωριζεις το φοβο μου και γνωριζεις - δεν με αμφισβητεις. μου κανει καλο, δεν εχεις ιδεα. ποσο καλο μου κανεις... εσενα θα επρεπε -αν επρεπε κατι- να λεω αγαπη μου. ομως αγαπη μου λεω και τα σκυλια στο δρομο, αγαπη μου λεω τη χαρτοριχτρα μου και το αγορι, τον τεταρτο, το αγορι με τη σακουλα στο κεφαλι, που παιζουμε μπιριμπα καθε σαββατο - μα ποιος τον εφερε; δικος σου φιλος ειναι;

τους μηνες που περασαν, ανθρωποι που με ηξεραν λιγο και μ' αγαπησαν πολυ, ειχαν την ευκαιρια να με γνωρισουν καλυτερα. χρονια μετα απο την ημερα που με αγαπησε ο καθενας.
ναι δεν εχω καμια σχεση με αυτο που ειμαι. πλησιαζω ολο και περισσοτερο σε αυτο που φαινομαι. μου εχει μεινει λιγος ναρκισσισμος τωρα που ειμαι ασχημουλης. κι ομως κανεις δεν καταλαβαινει το αιμα. τρεχα γυρευε τρεχα. νομιζω κανεις τους δε μ' αγαπα πια. και την περιμενα αυτην την ημερα που θα εβλεπαν ολοι οτι ειμαι αρρωστος. οτι υπερβαλω οταν πινω κι οτι η μονη μου αληθεια ειναι αυτη η υπερβολη. διοχετευομαι στην απομακρυνση με πουστια ανεξηγητη για τα δικα μου δεδομενα.
προβαλομαι στα ρουθουνια τους - το φως μου εισπνεουν.
παρ' ολα αυτα, ναι ειχα προβλημα. και το ελυσα. κι επεστρεψα καποτε σε αυτο. και το παρατησα ξανα. και τωρα με βρηκε εκεινο. η πιο ζεστη αγκαλια το πιο ζεστο καλοκαιρι, ειναι αυτη του αναποφευκτου. και τι πιο αναποφευκτο απο το χερι μου. το μαχαιρι μου ισως...

στο στομα μου χωρεσε ο πουτσος του Γιωργου και μια γαμιολικη μικροσκοπικη αληθεια δε χωρα να μπει.

ναι ναι ναι ενταξει ναι επειδη ειμαι οπως ειμαι ειμαι λιγοτερο εξαρτημενος σε αυτα. το ιδιο ελεγαν και την προηγουμενη φορα. και το ξεπερασα μονος μου. κι επειδη μπορω σημαινει πως θελω δηλαδη; φερ'το χερι σου γαμωτο

δεν υποννοω κατι. δεν εχω χρονο. φοβαμαι τα νοσοκομεια. σου ξυριζουν τα αρχιδια κι ανατιναζονται ελικοπτερα εξω απο το παραθυρο του χειρουργειου. αν τα χειρουργεια δεν εχουν παραθυρα, τοτε δεν με ακους προσεκτικα.

οι καρκινοι ειναι τωρα;