Γαμημενο μου ημερολογιο,

Ισως. Ναι φοβαμαι. Ισως θα δυσκολευτω να αφεθω παλι - ισως καλυτερα ετσι. Ισως αν του ελεγα να παει στο κλαμπ με τους φιλους του για να παω να τον βρω, ενα σαββατο βραδυ, αργα, σαν να συμβαινει για πρωτη φορα αυτο - μονο η αμηχανια μας ειναι ιδια με εκεινης της νυχτας το σαστισμα - ισως ετσι μου πει τα ιδια λογια, διχως να χαθει μετα, διχως το φοβο, την αρρωστια, τον πονο, το κενο, το τεραστιο κενο. Θα μου πεις: μερος μιας συνεχειας ειναι ολα αυτα τα μικροσκοπικα, αιχμηρα τελη κι ισως στο μελλον να φαινονται σαν ενα μονο μικρο μερος της αρχης, γιατι θα εχουν συμβει τοσα ... Και μαλλον θα εχεις αδικο. Γιατι βλεπω την αγαπη μας - μεχρι κι εσυ αρχιζεις και σηκωνεις το φρυδι καθε φορα που λεω η αγαπη μας, μεχρι κι εσυ που δεν το εκανες ουτε για αστειο - και μοιαζει με πετσοκομμενο σωμα, θα πρεπει μονιμως να προσεχω τις πληγες, θα φοβαμαι συνεχως μην ανοιξουν, μη μολυνθουν, μη σαπισει το συμπαν. Τι αλλο, ομως, εκτος απο φοβος, ειναι η αγαπη; Και ποσες ακομη μορφες, περαν του διαλυμενου αυτου κορμιου, μπορει ο φοβος να παρει ...