Γαμημενο μου ημερολογιο,

Οταν ημουν 15 δυο πραγματα εκανα πολυ. Διαβαζα πολυ και περπατουσα πολυ. Γι' αυτο και τα ποδια μου ειναι ακομη γυμνασμενα. Γι' αυτο κι απ' οσα διαβασα τοτε, λιγα θυμαμαι. Θυμαμαι, ομως, μια μερα που περπατουσα και το βιβλιο μου επεσε απο το χερι οταν μια γρια ηρθε κατα πανω μου και με τα δαχτυλα της, μου ανοιξε διαπλατα το ματι. Να σου πω η οχι; με ρωτησε. Εννοειται γαμημενο μου ημερολογιο πως εγω δεν τα πιστευω αυτα. Κι αν ισχυουν, εννοειται πως δεν πιστευω οτι οφειλουμε να ξερουμε το μελλον μας. Αλλωστε, το θυμομαστε συνεχως. Η γρια ξεκινησε να μιλαει κι αυτο που μου εκανε εντυπωση στην αρχη ηταν το χαμογελο της. Μου ειπε μεσα σ' ολα οτι τα ματια μας τα κουβαλαμε σε ολες τις ζωες μας ακομη κι αν καποτε ηταν πρασινα, μετα γαλαζια, τωρα καφε... Μου ειπε -σαν μυστικο, σαν συμβουλη- να μη φοβαμαι το θανατο γιατι δεν υπαρχει, αλλα με βρηκε πολυ μικρο για να μου εξηγησει. Μου ειπε οτι καλα κανω και νοσταλγω γιατι ειμαι γρια ψυχη και γι' αυτο μπερδευω τις αναμνησεις μου με τις επιθυμιες μου. Και μου τα ελεγε ετσι ακριβως γαμημενο ημερολογιο. Διαβασμενη γρια. Οπως μια φιλη μου, που δουλευει στο ταμειο στου βεροπουλου κι απλως βλεπει πραγματα, ακουει πραγματα, αντιλαμβανεται πραγματα. Η γρια ειδε στο ματι μου οτι θα πληρωσω με αγαπη πολλες φορες κι οτι δεν ειμαι ανθρωπος του τελους. Μετα απο τοσα χρονια, αρχιζω να καταλαβαινω τι εννοουσε. Το ματι μου δακρυσε τοση ωρα ανοιχτο και κοκκινησε. Καθε φορα, μου ειπε, που τα ματια μας κοκκινιζουν, γινονται χαρτες. Γι' αυτο ειναι τοσο δυσκολο να περπαταμε και να κλαιμε ταυτοχρονα. Γιατι εχουμε χαθει. Αλλα αυτος ειναι ο σκοπος μας. Ασχετα με τους στοχους που οριζουμε καθε τοσο. Την ρωτησα για την αγαπη, να μου πει κι αλλα, αλλα δεν ειχε να μου πει κατι αλλο εκτος απο: Κουβαλαμε απο εδω κι απο εκει την αγαπη, την εξαντλουμε, την κανουμε να υποφερει μεσα στο σωμα μας, δεν τη ρωταμε ποτε τι θα εκανε εκεινη, βλεπουμε την αγαπη σαν υποσχεση, σαν προσταγη και ειναι κατι βαθια κρυμμενο μεσα μας. Με την αγαπη, εχουμε παντα κατι να προσφερουμε. Κι υστερα εσκυψε, μαζεψε το βιβλιο μου απο κατω και μου το εδωσε. Παντα ειναι αυτος, μου ειπε, και το χαμογελο της διπλασιαστηκε. Παντα ειναι αυτος κι ας μην ειναι για παντα. Με προσπερασε κι εστριψε στο στενακι απ' το οποιο ειχα ερθει.

Γαμημενο μου ημερολογιο, τη θυμαμαι τη γρια εκεινη συχνα. Μου ειπε κι αλλα που τα θυμαμαι καθε φορα που εξηγουνται. Που και που πλησιαζω πολυ τον καθρεφτη και κοιτω βαθια μεσα στο ματι μου. Αλλα δεν παιρνω απαντηση.