η πολη οπου

Ο αφρος εχει ενα κρυμμενο στομα και μου παιρνει απ' το δερμα τις μυρωδιες.
Μου παιρνει απ' το χιονι τη γευση.

Οταν εσυ δεν με ηξερες. Οταν η πολη αυτη ηταν κατα δυο δρομους πιο μικρη. Και κατα δυο ανθρωπους. Οταν η πολη αυτη ειχε στο κεντρο της νερο και μεσα της νερο και γυρω-γυρω πολλα δεντρα αλλα δεν υπηρχε η λεξη "δασος". Υπηρχαν μονο πολλα πολλα δεντρα.

γυρω-γυρω πολλα πολλα γυρω-γυρω

Παρα πολλες λεξεις δεν υπηρχαν. Οι περισσοτερες.
Ομως σιγουρα υπηρχαν οι λεξεις "ΣΕ ΣΥΜΠΑΘΩ"
Και σιγουρα υπηρχες εσυ. Αλλα δεν με ηξερες.

Ο αφρος, εννοω τις σαπουναδες οταν κανω μπανιο. Δεν εννοω τα κυματα.
Με καμια λεξη δεν μπορει κανεις δεν μπορει να εννοησει τα κυματα.
Τα κυματα μπορει κανεις να τα ζωγραφισει και να τον πνιξουν και να του κλεψουν
ενα απο τα δαχτυλα των ποδιων.

Ουτε κανεις μπορει να εννοησει εσενα. Ουτε και να σε ζωγραφισει ουτε και να τον πνιξεις. Εσυ γαργαλιεσαι. Αυτο ειναι το πιο ομορφο πραγμα που ξερω σε αυτη τη ζωη. Οτι εσυ γαργαλιεσαι.