αυτο με τα δεμενα σκυλια

ποιος ειναι μες στο δεντρο; αναρωτιεται το κορακι.
το κορακι σπρωχνει το χαμογελο του πανω απο τους καπνους.
ασχημο σαν πεταλουδα, μαυρο σαν σπηλια.
το κορακι πεταει αθορυβα αναμεσα στα διψασμενα σκυλια.
τα δεμενα διψασμενα σκυλια νυσταζουν μεσα στο κοτετσι.
ησυχα πιατα στα τραπεζια, ησυχα στον νεροχυτη, ησυχα στα ντουλαπια.
οι ανθρωποι κανουν φασαρια οταν τρωνε κι ειναι σιωπηλοι οταν χεζουν.
οι ανθρωποι σχολιαζουν τα κορακια μα δεν τα δειχνουν. και τα κορακια
πηζουν με το ραμφος τους τον ουρανο. καπου πισω απο τα νεογεννητα φυλλα
ο ουρανος ανοιγει το στομα του. και τοτε οι ανθρωποι κλεινουν το δικο τους.
ανοιγουν τα ματια τους και τα χερια τους, λες και πανε να αγκαλιαστουν.
ποιος ειναι μες στο δεντρο; ποιος φορεσε το δεντρο μεσημεριατικα; ποιος φορεσε
το μεσημερι; ποιος φορεσε το καλοκαιρι; πώς χωρεσε;
μην κοιτας τα σκυλια θα σε φανε, λεει η κυρια. η κυρια προχωραει στον δρομο
που εχουν σκεπασει οι καπνοι. παει να σωσει το σπιτι της. ενα πουλι, λεει ο μπεμπης. ενα πουλι μεσα στο δεντρο.
τα δεμενα σκυλια δεν φωναζουν. δεν τρεμουν πια. το κορακι φοραει το δεντρο. η φωτια
φοραει το μεσημερι. τα σκυλια κουβαλουσαν τον Αυγουστο, μεχρι να τελειωσει ο Αυγουστος.
μεχρι να χορτασει απ' τους καπνους ο ουρανος. ασχημος σαν πεταλουδα. μαυρος σαν σπηλια.

κι εβρεξε. το απογευματακι. λασπη πολλη γυρω απ' τις ριζες. οι ανθρωποι σιωπηλοι
και τα πιατα. οι ριζες τεντωθηκαν μεχρι την αλλη γη κι απο μακρια φαινομασταν
γαληνιοι. κι απο μακρια μας φωτογραφισε η ζωη.