αυτο με την κουβεντα σ'εμενα

καλυτερα να μην τους αγγιζω τους ανθρωπους.

μου λεει "αν δεν καπνιζες, αν δεν επινες, αν δεν ετρωγες σκατα,
αν κοιμοσουν καλα, αν δεν καθοσουν ολη μερα... πώς θα 'σουν αραγε;"

θα σ' ηξερα καλυτερα ή καθολου.

μου λεει "εισαι βαρετος κατα βαση. αλλα δε σου φαινεται"

δεν μου αρεσει ο τροπος που μου μιλας αλλα
μου αρεσει ο τροπος που μου φερεσαι.

"κι ολο γυρνας την κουβεντα σ' εσενα"

μα οταν δε μιλαμε τραγουδω τα τραγουδια σου.
προσεξε γιατι πιστευω ο,τι λενε για 'μενα.

"κι ολο δεν εχεις φιλους κι ολο καποιον πας να βρεις"

κι ολο δεν εχω φιλους

"κι ολο καποιον πας να βρεις"

κι ολο αυτο λεω. οτι μετραει η προθεση. μα μονο η δικη μου μετραει που
ειναι παντα η ιδια. να δικαιολογησω. δεν μετραει η προθεση.
η προθεση δεν μπορει να αλλαξει ουτε τον κοσμο ουτε
τη μερα. κι ολο λεω πολλα πραγματα που δεν εννοω. επειδη
απαντω σε ολα. μου αρεσουν οι ερωτησεις.
αρεσουν στο οτι δεν εχω κατι να κρυψω.
αρεσουν στο οτι, αλλιως, δεν εχω κατι να πω.

"και δεν ρωτας ποτε"

για να μη λενε οι ανθρωποι πραγματα που δεν εννοουν

"κι ολο καποιον πας να βρεις"

ειναι κολλητικο. συγκατοικησα με την ενοχοποιηση και
τωρα λεω ψεματα.

"ποιον πας να βρεις;"

ειναι κολλητικο. περασα τρεις ωρες σε ενα υγρο σημειο που μετεδιδε θανατο.

"κι ολο γυρνας την κουβεντα σ' εσενα"

σου παει το μπλε. οριστε.