αυτο με την μοναξια

ποιος να μου το 'λεγε πως δια του στοματος θα θεραπευε η γνωση, την αφη μου.

δεν μενω μονος. δεν μενω ορθιος. ψαχνω τη βαλβιδα που κρατα το σπιτι αυτο φουσκωμενο.

ανοιγω ενα-ενα τα κρανια της απουσιας και ρουφω ζεστο τον χυμο τους.

δεν ειναι συμπτωματικο. προσπαθω πολυ για να δεθω με τα αντικειμενα. προσπαθω πολυ
να βρω τις ιστοριες που υποστηριζουν τη σχεση μας μεσα στον χρονο.

η μοναξια δεν υπηρξε ποτε φοβος μου. ο αποχρωματισμος των μαλλιων μου ειναι το επιχειρημα σε αυτην την αληθεια. η μοναξια δεν υπηρξε φοβος μου γιατι δεν την θεωρησα ποτε πιθανη, τοσο οσο την θεωρουσα βεβαιη.

σπανιως νυσταζουμε ταυτοχρονα, το σωμα μου κι εγω. κι ειναι σαν να λιποθυμουν τα χερια μου καθε φορα. οταν ζητα βοηθεια το μυαλο μου.

βοηθεια.