αυτο με τα εντομα

απο την ημερα εκεινη του αλματος ακομη αιωρουμαι κατακορυφα πανω απο το σημειο που θα προσγειωθω. που δεν θελω να προσγειωθω εδω. γιατι εδω μαζευονται τα εντομα που πεθαινουν.
να προσπερασω ηθελα. να κλεψω. να πηδηξω πανω απο ολα και να μην τα βλεπω και γιατι ειμαι τωρα απο πανω τους και δεν πεφτω; δεν τα βλεπεις τα εντομα να ερχονται. απλως το πρωι ειναι μαζεμενα εδω και ψοφια.
ειναι να τα ζηλευεις αλλα δεν ξερω γιατι. γιατι δεν μου εμεινε και τιποτα αλλο να ζηλεψω. και νιωθω σαν σε καποιον να μοιαζω. μα σιγα μη μοιαζω.
αν ολα ειχαν σχημα μονο η τιμωρια δεν θα ειχε. αν ολα ειχαν λυση μονο η τιμωρια δεν θα ειχε. κι ολοι θα φιλοσοφουσαν για την τιμωρια. οπως μιλουν τωρα για τον θεο τον θανατο και την αγαπη. αν ολα ειχαν απαντηση μονο η τιμωρια δεν θα ειχε. αν ολα ειχαν την ιδια απαντηση η τιμωρια θα ηταν αυτη. κι ετσι που φυσαει κουνιουνται λιγο τα εντομα ολα μαζι. τα παει λιγο πιο 'κει ο αερας. λιγο πιο 'κει. λιγο ακομη. ολα μαζι. και δεν ειναι απο κατω μου ακριβως. ειναι ομως πιο κοντα μου. πιο κοντα στα ποδια μου.