αυτο με την μικρη επαφη

γυαλιστερα οπλα. στον λακκο με τα μικροβια. και τα τοσοδουλικα σπιτια. το χωριο της αποπληξιας. ποσο ψηλα πρεπει να ανεβω για να δω τη φουχτα που σχηματιζουν τα βουνα;

και παει κι ενας χρονος, δεν παει; να ειχα καταφερει τα μισα απο οσα καταφεραν τα λαθη μου. να ημουν τοσο σιγουρος, πως δε θα 'σουν πιο ευτυχης, οσο ειναι σιγουρο οτι εγω θα ημουν. και να 'λεγα και να 'λεγες "δε βαριεσαι". τοσο αδιαφοροι και ασυνεπεις. ε και.

η μικρη επαφη μας. να μιμηθουμε, να αντιγραψουμε λεπτομερως αυτα που ημασταν πριν. και να βρουμε που ξεκιναει το πριν. αλλα να το κρατησουμε μυστικο. να κοροιδεψουμε ο ενας τον αλλο και να συνηθισουμε αυτο. απο την απουσια ειναι καλυτερο αυτο.

ομως ρε γιαννη...

κλαδευουμε το δεντρο στην αυλη πολυ συχνα μπας και ξυπνησει. λεω να το παρουμε και να το βαλουμε μεσα στο σπιτι.