αυτο με τις πλατες

ο καπνος επιστρεφει στη φωτια. και την διπλωνει.

βλεπω εισαι ευτυχισμενος. αυτο βλεπω. εισαι δημιουργικος και καθολου στατικος. ουτε μαζευεις τα κερματα. αφηνεις να τα καταπιει το χωμα μηπως φυτρωσει κατι μεσα στη γη. ενα ζωο.

η απογνωση ειναι διαρκης και δεν εχει ενταση. σαν μια παρενθεση που ανοιξε για δυο λεξεις και δεν μπορει να κλεισει. γιατι αμα τις κλεισεις τις λεξεις, πολλαπλασιαζονται σε δευτερολεπτα. δε θελουν οξυγονο.

σε εναν πλανητη που σπρωξαμε τυχαια και εφυγε. και γυρισαμε να ζητησουμε συγγνωμη. μα ειχε φυγει. και εφυγε. και ειχε φυγει. και τον ειχαμε σπρωξει μα δεν τον ειχαμε δει. κι αμα σερνεται τωρα στο διαστημα, ποιον ηχο βγαζει απ'τους πολλους που ακουγονται μεσα στην πλατη μου;

στη δικη σου μοιαζει η πλατη μου, λενε οι περισσοτεροι. μα εισαι πιο αδυνατος εσυ. και ολο αλλαζεις τα μαλλια σου. κι ολο βγαζεις φωτογραφιες μονος σου. αφου δεν εισαι μονος σου εσυ.

επειδη με ειπαν δυνατο.