αυτο με το ψοφιμι -για το προτζεκτ

Tην κοιτω και νιωθω πως μοιαζουμε. Tα στοματα μας μοιαζουνε. Eιμαι σιγουρος
πως και τα σπλαχνα μας μοιαζουν. Eιμαστε σαν απο εκεινες τις ιστοριες,
τους θρυλους. Διδυμα που πεθαινουν ταυτοχρονα, στοιχειωμενα σπιτια,
μαγνητικα πεδια. Μαζι, ειμαστε κατι ανεξηγητο. Ακομη κι οταν απλως την σκεφτομαι,
γινομαι το κομματι αυτου του επικινδυνου πυρηνα που αποτελουσαμε και που
με επαρση κουβαλαμε μαζι, σαν βαρυ σακ-βουαγιαζ. Ειναι θλιβερο που δεν
αλλαζουμε παραλληλα. Που δεν αλλαζουμε το ιδιο. Μακαρι να μπορουσα
να την μεταμορφωσω σε δεντρο για να ειναι παντα ευτυχισμενη. Και να μην
μπαινω πια στον πειρασμο να το αλλαξω αυτο. Ειναι το κοριτσι που ειμαι κι εγω.
Ειμαι το αγορι που ειναι κι αυτη. Πολλες φορες την βλεπω φευγαλεα μπροστα μου
ή πισω μου και νομιζω πως εχω δει εμενα. Και μου φαινεται τοσο φυσιολογικο
να εχω δει εμενα, που για λιγο νιωθω πως ειμαι εκεινη. Και για λιγο θελω να νιωσω
οπως εκεινη. Θελω να τρεξω. Να μη με δει ξανα. Να με θυμαται οπως ημουν πριν
σταματησει να μ' αγαπαει. Θα σταματησει. Ειμαι προγραμματισμενος
να το προκαλεσω.

______________

Ειδα ενα ονειρο. Ημουν ομορφος. Ημουν εγω. Αλλα ομορφος. Τα ρουχα μου
ηταν τα δικα μου. Αλλα ηταν ομορφα κι εκεινα. Εψαχνα να την βρω και
μπηκα σε ενα εγκαταλελειμενο σπιτι. Μια πανσιον. Βρωμια, παραξενο φως,
τρυπιο ξυλινο πατωμα. Δεν φοβομουν. Αλλα εκανα ησυχια. Πρωτα την ακουσα
να ουρλιαζει κι υστερα εμφανιστηκε απο το πουθενα κι ετρεξε εξω απο το σπιτι.
Την ακολουθησε ενα χελιδονι. Εγω αρχισα να γελαω και δεν μπορουσα να
σταματησω. Γελουσα δυνατα με ολη την καρδια μου, τοσο που δεν καταλαβαινα
τις συσπασεις στο προσωπο μου γιατι ηταν η πρωτη φορα που γελουσα τοσο
μα τοσο πολυ. Ανεβηκα σαπιες σκαλες χωρις να σταματω να γελω κι αρχισα
να ξεφλουδιζω εναν τοιχο που βρηκα μπροστα μου, σιγουρος πως θα εβρισκα
κατι συνταρακτικο. Τον ξεφλουδισα ολο. Ο τοιχος απο λευκος εγινε πρασινος
αλλα κανενα μυστικο δεν μου αποκαλυφθηκε. Εκτος απο το οτι συνειδητοποιησα
πως δεν γελουσα πια. Πως δεν ειχα γελασει ποτε. Και τοτε θυμηθηκα πως εψαχνα
εκεινη και πως εκεινη ειχε βγει τρεχοντας, κυνηγημενη απο ενα χελιδονι.
Κατεβηκα τις σκαλες και την ειδα απο το παραθυρο να κοιταζει μεσα απο
ενα αλλο παραθυρο.

________________

Οσα συμβαινουν, τα θυμαμαι σαν να εχει περασει καιρος. Και με αυτον τον τροπο, οσα εχουν πραγματι συμβει πολυ παλια, ερχονται ξαφνικα πιο κοντα. Λες κι ολα τα εζησα χτες. Μα λες και το χτες ειναι ενα μεγαλο Καποτε.

___________________________

Ενα ψοφιμι πλαι στο ρεμα. Αναβω ενα κερι στην εκκλησια. Δεν ξερω γιατι το κανω. Επειδη ειναι ομορφο. Το πληρωνω με τα ρεστα απο την τυροπιτα. Ενα ψοφιμι πλαι στο ρεμα. Μια εικονα. Ποσοι να την εχουν φιλησει αραγε; "Εισαι κι εσυ ορφανο;" με ρωταει ενα κοριτσι. "Δεν υπαρχει λεξη γι' αυτο που ειμαι" της απαντω. Ενα ψοφιμι πλαι στο ρεμα. Δεν θυμαμαι το ονομα της. Της εμοιαζε. Ακομη και στην ορφανια.

___________________________________

Οταν φτασαμε εξω απο το σπιτι της, μου εδειξε πονηρα το αυτοκινητο που ηταν απ' εξω. Δεν τον αναγνωρισα αμεσως. Μολις εκεινη μπηκε και καθισε διπλα του καταλαβα ποιος ηταν. Δεν φανταζομουν οτι μια μερα θα τον ηξερα τοσο καλα που θα μπορουσα να αναγνωρισω ακομη και τις σταχτες του. "Αντε μπες!" μου φωναξε. Και μπηκα. Και σαν να σωπασαμε κι οι τρεις για παντα.

____________

Τα μαλλια του δεν μακραινουν. Ειναι εξωγηινος.

___________________________________

Μεσα μου πλενει τα παντα το φως. Το πινω και μεγαλωνω.