αυτο με το φως που χασκει

Δεν ειμαι αλλο απο εκεινο το φως το γνωστο το κατηφορικο φως διπλα στην πλατεια με τα συνδρομα.
Χασκουν τα κεφαλια μας χασκουν χασκουν .
Δεν χωρεσε να φυγει απο το στομα η πεταλουδα μεγαλωνε μεσα πρηστηκε μας εσχιζε τα πλευρα.
Θα μπλεκονται στα συρματα μισοτελειωμενοι πνευμονες στα δεντρα σαν χαρταετοι στα δεντρα σαν πυροβολημενα πουλια στον αερα θα μπλεκονται στον αερα θα μπλεκονται μεταξυ τους θα σφαζονται απελπισμενοι προς τον ηλιο.
ζωαρια της μισης αναπνοης χασκουν χασκουν.

Δεν κοιμηθηκα και ο καιρος δεν αλλαξε.
Εβρεχε τωρα φυσαει.
Το νιωθω. Το καταπινω
μαζι με το σαλιο μου. Ειναι το πρωινο μου.
Τα ψαρια δεν υπαρχουν.
και Νυχτα σκοτεινη σαν βυθος.
"Ορκισου μου οτι δεν ονειρευομαι." Ορκιζεσαι, ξυπναω.
Νιωθω ερωτα για το πλακακι με το θλιμμενο προσωπο στα νερα.
Ενα ταχυτατο ονομα σκαει στα μουτρα μου και με μια μετρια κραυγη
καλωσοριζω τον τελειο πονο. Αν δεν ειχα φωνη, νομιζω θα μ' επνιγε.
Ο καλος καιρος, η καλη μερα.
Ο πυρηνας μου.
Χωρια.
Ο αερας στα αυτια μου, χανω καθε ελεγχο, χανω καθε ελεγχο.
Ελα μια μερα να με δεις μια μερα.