20090226

το κουοουτ

O,τι ερχεται σε μενα χωρις να 'ρχεται απο μενα, φτανει σε λαθος διευθυνση. Η αντιληψη μου επισης, δεν ειναι ακομα αρκετα γρασαρισμενη, ωστε να μπορει να λειτουργησει χωρις την εξωτερικη ωθηση μιας κρισιμης περιστασης, οπως ενας βιαιος πονος που εμφανιζεται για πρωτη φορα. Ενα ενδιαφερον προβλημα της σημασιολογιας, λογουχαρη, ικανο να επιταχυνει την πορεια των ωρων, δε θα μπορουσε να συγκρατησει την προσοχη μου. Γι' αλλους οι χαρές του αμεροληπτου και απροσωπου στοχασμου που καταργει το χρονο. Εγω σκεφτομαι, αν ετσι λεγεται αυτος ο ξεφρενος πανικος σα σφηκοφωλιας που εχει παρει φωτια, μονο οταν ξεπεραστει ενα καποιο οριο τρομου. Κι αν λαβουμε υποψη τη δυναμη του εθισμου, μπορουμε να συμπερανουμε πως θα προσβαλλομαι απ' τη σκεψη ολο και λιγοτερο.


Beckett, O Ακατανομαστος (L' innommable), 1953
μετ. Αλεξανδρα Παπαθανασοπουλου

Labels:

0 Comments:

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home