Καρδια ειναι... θα φυτρωσει ξανα

Θυμαμαι τον Ανδρεα. Τελευταια φορα που περασα απο εδω, βρισκομουν παλι στο πισω καθισμα ενος αυτοκινητου. Επεστρεφα ομως απο καπου πολυ πιο μακρια. Κι εκεινος ρωτουσε για τα χιλιομετρα. Κι εγω του απαντουσα. Κι εκεινος τα μετρουσε. Ειχαμε διασχισει μαζι τη μεγαλη γεφυρα. Ειχα κλαψει καπου εξω απο την Ελευσινα απο φοβο για οσα με περιμεναν. Για οσα περιμενα κι εγω. Φοβος γλυκος. Τρομος. Δεν αναγνωριζω κατι γυρω μου. Το σωμα μου ομως αντεδρασε, θυμηθηκε - ολο και καποιο μηνυμα θα ειχα λαβει κι εδω. Μπορει καποιο απο τα τελευταια πριν χαιρετησω τα παιδια, γωνια Ιερας και Κωνσταντινουπολεως και τον παρω τηλεφωνο για να κατεβει.

Χεσμενοι ειχαμε ανταμωσει. Απο χαρα, απο αγνοια, απο αμηχανια. Λες και δεν γνωριζομασταν. Λες και δεν ειχε συμβει τιποτα τους τελευταιους μηνες. Λες και δεν τον ειχα βρισει ξημερωματα Πρωτομαγιας επειδη ειχε κερατωσει εναν φιλο μου.

Απο την καινουρια, πρωτη μας αγκαλια, ηξερα πως δεν ειχαμε χρονο. Πως ο κυκλος θα εκλεινε συντομα και τιποτα δεν θα αφηνοταν πια στην τυχη και την σιωπη. Ολα θα συνεβαιναν πριν ξυπνησει. Πριν κοιμηθω. Δεν θα τον αφηνα να μου προσφερει τιποτε παραπανω απο απιστευτη χαρα. Δεν θα του εξηγουσα κανενα κοστος. Δεν προσπαθησαμε να επαναλαβουμε κατι. Ουτε να συνεχισουμε. Καινουριο. Και μικροσκοπικο. Τρεις ομοκεντροι κυκλοι. Αληθεια, ψεμα και ξανα αληθεια. Το κρεβατι μας. Ο πυρηνας ακατοικητος. Τριγωνικος. Μικροσκοπικος.

Στριβουμε στην Ιερα Οδο. Ετρεμα τοτε. Νυχτωνε και μου φαινοταν σαν να ειχαν περασει τρεις μηνες απο το πρωι τις ιδιας μερας, που ειχα παρει τον Βασιλη για να του πω οτι σε δυο μερες θα ημουν στην Αθηνα. Βιντεο-κληση-ψεμα. Τωρα μου φαινεται σαν πριν απο δυο λεπτα. Τωρα ειναι μεσημερι. Το αγορι που αγαπησα οσο κανενα αλλο. Και το αγορι που αγαπησα δυο φορες.

Τι περιεργο...φτανω σπιτι μου. Δεν με αφησανε διπλα στις γραμμες του τρενου. Καποιες διαδρομες, γινονται συνηθεια ακομη κι αν δεν τις εχεις κανει ποτε.