το ρεπορταζ

- Σε θέλω πολύ.
- Και τι κάνεις γι' αυτό;
- Σε αγκαλιάζω.

να, απο την κορυφη αυτου του καταρραχτη πηδηξαν ολοι. κανεις δεν πνιγηκε. ολοι πεθαναν απο φοβο κατα την πτωση. μα τι σκατα περιμεναν; πως θα 'ταν οπως στα ονειρα κι οτι καποια στιγμη θα ανοιγαν τα ματια τους, ξαπλωμενοι στο κρεβατι κι ανακουφισμενοι; καποιων τα ματια μαλιστα, τα εσκισαν τα βραχια κι εμοιαζαν ανοιχτα. αλλα μονο εμοιαζαν. οι συγγενεις φωναζαν "μη!" αλλα μετα χειροκροτουσαν. ηθελαν εναν εντυπωσιακο θανατο για τα βλασταρια τους, τα αδερφια τα ξαδερφια τους. ηθελαν εναν εντυπωσιακο θανατο για να τελειωσουν οι διακοπες με μια τουλαχιστον ενδιαφερουσα ιστορια.
τους συγγενεις, τους ειδαμε ολους στην τηλεοραση. τους νεκρους, μονο σε φωτογραφιες στα ιδια ρεπορταζ. τον καταρραχτη σε ντοκυμαντερ, ανοιξη, που σε πνιγουν τα βρυα και οι λειχηνες εκει. φωσφοριζουν σαν ψευτικα και μυριζουν σαν φρεσκοκομμενη σαλατα. βρεχεις τη μουρη σου και νιωθεις σαν να τρως μπουνια στη μυτη. το βραδυ ξεπλενεις το πιρουνι σου και υστερικα τα μικροσκοπικα αστρακια πανηγυριζουν μεσα στη δινη. το μεσημερι, που με το ζορι εχει κοπιασει πια κι ο ηλιος, ξεκινας την αναρριχηση. "προσεχε" σου λεει καποιος. "εχει πεθανει κοσμος και κοσμακης ετσι."

και μια παροιμια: λιγοτερος παγος, περισσοτερη βοτκα
και μια συμβουλη: λιγοτερο παγο, περισσοτερη βοτκα