για τα ακρα

Το ειδωλο του αριστερου χεριου μου σηκωνεται οποτε στεκομαι μπροστα σε εναν καθρεφτη. Θελει να φανει. Να το δω. Εγω ξερω πως και το δεξι προσπαθει, καθε φορα, να σηκωθει μα δεν μπορει. Ειναι βαρυ. Κατι κρατω παντα με αυτο.

Οταν θελω να ειναι τα ποδια μου παραλληλα σκεφτομαι τις φτερνες μου κι οχι τα δαχτυλα μου. Στη σκια μου φαινονται στραβα, γιατι ετσι θελουν να 'ναι. Και νιωθω ενα τραβηγμα στη λεκανη μου. Μερικες φορες, το τραβηγμα αυτο συνοδευται απο τριξιμο, ιδιο με αυτο που κανουν τα πολυ καθαρα πιατα οταν τα τριβεις με το δαχτυλο.

Σκουίκ-σκουίκ δηλαδη.